Paroles et traduction Fazıl Say, Genco Erkal, Nazım Hikmet Korosu & Fazıl Say Festival Orkestrası - Nerden Gelip Nereye Gidiyoruz (Live)

Nerden Gelip Nereye Gidiyoruz (Live)

Nerden gelip nereye gidiyoruz?
Doğrultup belimizi kalktığımızdan beri iki ayak üstüne,
Kolumuzu uzunlaştırdığımızdan beri bir lobut boyu

Ve taşı yonttuğumuzdan beri
Yıkan da, yaratan da biziz,
Yıkan da yaratan da biziz bu güzelim, bu yaşanası dünyada.
Arkamızda kalan yollarda ayak izlerimiz kanlı,
Arkamızda kalan yollarda ulu uyumları aklımızın, ellerimizin;
Yüreğimizin,
Toprakta, taşta, tunçta, tuvalde, çelikte ve pılastikte.
Kanlı ayak izlerimiz mi önümüzdeki yollarda duran?
Bir cehennem çıkmazında mı sona erecek önümüzdeki yollar?
Çocukların avuçlarında günlerimiz sıra bekler,
Günlerimiz tohumlardır avuçlarında çocukların,
Çocukların avuçlarında yeşerecekler.
Çocuklar ölebilir yarın,
Hem de ne sıtmadan, ne kuşpalazından,
Düşerek de değil kuyulara filân;
Çocuklar ölebilir yarın,
Çocuklar sakallı askerler gibi ölebilir yarın,
Çocuklar ölebilir yarın atom bulutlarının ışığında
Arkalarında bir avuç kül bile değil,
Arkalarında gölgelerinden başka bir şey bırakmadan.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında.
Kırematoryum, kırematoryum, kırematoryum.
Bir deniz görüyorum
Ölü balıklarla örtülü bir deniz.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında,
Yaşanmamış günlerimiz
Çocukların avuçlarıyla birlikte yok olan.

Bir şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Beş şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Yüz şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Yok olan şehirlere şiirler yazılmayacak,
Şair kalmayacak ki.
Pencerende bir sokak bulvarlı.
Odan sıcak.
Ak yastıkta üzüm karası saçlar.
Adamlar paltolu, ağaçlar karlı.
Penceren kalmayacak,
Ne bulvarlı sokak,
Ne ak yastıkta üzüm karası saçlar,
Ne paltolu adamlar, ne karlı ağaçlar.
Ölülere ağlanmayacak,
Ölülere ağlayacak gözler kalmayacak ki.
Eller kalmayacak.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında dalların altındaki
Yok olmuş olan dalların altındaki
Yok olmuş olan dalların üstünden
O bulutlardır geçen.
Güneye götürmeyin beni,
Ölmek istemiyorum...
Ölmek istemiyorum,
Kuzeye götürmeyin beni...
Doğuya götürmeyin beni,
Ölmek istemiyorum...
Ölmek istemiyorum,
Batıya götürmeyin beni...
Beni burda bırakmayın,
Götürün bir yerlere.
Ölmek istemiyorum,
Ölmek istemiyorum.
Tahta, beton, teneke, toprak, saman damlarımızla iki milyardan
Artığız,
Kadın, erkek, çoluk çocuk.
Ekmek hepimize yetmiyor,
Kitap da öyle,
Ama keder
Dilediğin kadar,
Yorgunluk da göz alabildiğine.
Hürriyet hepimize yetmiyor.
Hürriyet hepimize yetebilir
Ve sevda kederi,
Hastalık kederi,
Ayrılık kederi,
Kocalmak kederinden gayrısı aşmayabilir eşiğimizi.
Ekmek hepimize yetebilir.
Ormanlarınki kadar uzun olabilir ömrümüz.
Yeter ki bırakmayalım,
Yaşanmamış günlerimiz yok olmasın çocukların avuçlarıyla birlikte,
Boşluğun karanlığına çıkmasın negatif resimcikler,
Yeter ki ekmek ve hürriyet uğruna dövüşebilmek için yaşayabilelim.
Tanrı ellerimizdir,
Tanrı yüreğimiz, aklımız,
Her yerde var olan Tanrı,
Toprakta, taşta, tunçta, tuvalde, çelikte ve pılastikte
Ve bestecisi sayılarda ve satırlarda ulu uyumların.
Insanlar sizi çağırıyorum:
Kitaplar, ağaçlar ve balıklar için,
Buğday tanesi, pirinç tanesi ve güneşli sokaklar için,
Üzüm karası, saman sarısı saçlar ve çocuklar için.
Çocukların avuçlarında günlerimiz sıra bekler,
Günlerimiz tohumlardır avuçlarında çocukların,
Çocukların avuçlarında yeşerecekler.

Where Do We Come From and Where Are We Going? (Live)

Where do we come from and where are we going?
Ever since we straightened our backs and stood on two feet,
Since we lengthened our arms by a cubit's length

And ever since we began to carve stone,
We are both the destroyer and the creator,
Both the destroyer and the creator in this beautiful, livable world.
Our footprints on the paths we leave behind are bloody,
On the paths we leave behind lie the grand harmonies of our minds, our hands;
Our hearts,
In earth, stone, bronze, canvas, steel, and plastic.
Are our bloody footprints the ones that stand on the paths ahead?
Will the paths ahead end in a hellish impasse?
Our days wait in line in the palms of children,
Our days are seeds in the palms of children,
They will sprout in the palms of children.
Children may die tomorrow,
Not from malaria, not from typhoid,
Not by falling into wells or anything like that;
Children may die tomorrow,
Children may die tomorrow like bearded soldiers,
Children may die tomorrow in the light of atomic clouds
Leaving behind not even a handful of ashes,
Leaving nothing behind but their shadows.
Negative snapshots in the darkness of the void.
Crematorium, crematorium, crematorium.
I see a sea
A sea covered with dead fish.
Negative snapshots in the darkness of the void,
Our unlived days
Vanishing along with the palms of children.

There was a city.
Winds blow in its place.
There were five cities.
Winds blow in their place.
There were a hundred cities.
Winds blow in their place.
No poems will be written for the vanished cities,
There will be no poets left.
A street with a boulevard outside your window.
The room is warm.
Black grape hair on a white pillow.
Men in coats, trees covered in snow.
There will be no window,
No street with a boulevard,
No black grape hair on a white pillow,
No men in coats, no snow-covered trees.
There will be no mourning for the dead,
There will be no eyes left to mourn the dead.
There will be no hands left.
Negative snapshots in the darkness of the void beneath the branches
Beneath the vanished branches
Over the vanished branches
Those are the clouds passing by.
Don't take me south,
I don't want to die...
I don't want to die,
Don't take me north...
Don't take me east,
I don't want to die...
I don't want to die,
Don't take me west...
Don't leave me here,
Take me somewhere.
I don't want to die,
I don't want to die.
With our wooden, concrete, tin, earthen, and straw roofs, we are over two billion,
We are,
Women, men, and children.
There is not enough bread for all of us,
Nor enough books,
But sorrow
As much as you want,
And fatigue as far as the eye can see.
There is not enough freedom for all of us.
Freedom could be enough for all of us
And the sorrow of love,
The sorrow of illness,
The sorrow of separation,
Nothing but the sorrow of aging may cross our threshold.
There could be enough bread for all of us.
Our lives could be as long as those of the forests.
As long as we don't give up,
As long as our unlived days don't vanish along with the palms of children,
As long as negative snapshots don't emerge into the darkness of the void,
As long as we can live to fight for bread and freedom.
God is our hands,
God is our hearts, our minds,
God who exists everywhere,
In earth, stone, bronze, canvas, steel, and plastic
And the composer of grand harmonies in numbers and lines.
I call upon you, people:
For books, trees, and fish,
For grains of wheat, grains of rice, and sunny streets,
For black grape, straw-yellow hair, and children.
Our days wait in line in the palms of children,
Our days are seeds in the palms of children,
They will sprout in the palms of children.