Paroles et traduction Fivos Delivorias - Ivreopobi

Ivreopobi

Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων
Που βλέπουν τον στρατό σαν κάτι άχρηστο εντελώς
Μα ωστόσο διδάχτηκα και επηρεάστηκα
Απ' το τάγμα το ανέστιο των υβριστών

Λέω, υπάρχει μία σκοτεινή κοιτίδα στο Έθνος
Που δύναται λεοντόκαρδα ν' αντιπαρατεθεί
Στους έξωθεν κίνδυνους
Σε Φράγκους κι Αγαρηνούς
Και αυτή είναι η Ελληνική υβρεοποιία

Φαντάσου μια στιγμή μιαν ολονύχτια παρέλαση
Να σχίζει όλη την Εγνατία Οδό
Και αντί για ονόματα
Διαιρέσεις σε σώματα
Να 'ναι συντεταγμένη με αυτό τον τρόπο

Τα μουνιά καπέλα
Οι "πάρε τ' αρχίδια μου"
Οι "την Παναχαϊκή μου" και τα χεζοβολιά
Να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα
Του κώλου τα εννιάμερα κι οι "γάμησέ τα"
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες
Οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι
Με τύμπανα πιο 'κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες
Τα μαλακιστήρια κι οι κλασομπανιέρες
Τα κωλοτρυπίδια να βαράνε τις σάλπιγγες
Και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές
Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν-δυο οι μικροτσούτσουνοι
Το πόδι να βαράνε οι "το στανιό μου μέσα"
Να υπάρχει ένα μεσαίο μέρος, με ύβρεις κοινότοπες
Οι "άντε και γαμήσου", οι "παλιοπούστη" και λοιπά
Και αντί για ιερατείο να προπορεύονται οι βλάσφημοι
Που αυτά που λεν' δεν είναι για να τ' αναφέρω
Τέλος, μπροστά-μπροστά κι εν είδει παραστάτη
Αγκαλιά η πουτάνα και το "γαμώ τα παιδιά"
Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν' ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας

Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο
Στο θάλαμο, το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή
Σε θέλω, σε σκέφτομαι, κι απλώς ονειρεύομαι
Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος
Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι
Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή
Δυο χρόνια απ' το χρόνο μου, αφήνω τον κόσμο μου
Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας
Πληγές, βωμολοχίες, κι αλληλοταπεινώσεις
Κάτω απ' τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι εγώ ο αόρατος στη βάση του δόρατος
Να κλαίω και να γελάω με την πομπή της ύβρης

Τα μουνιά καπέλα
Οι "πάρε τ' αρχίδια μου"
Οι "την Παναχαϊκή μου" και τα χεζοβολιά
Να ακολουθούν τα παινεμένα μουνόπανα
Του κώλου τα εννιάμερα κι οι "γάμησέ τα"
Ακόμα πιο μπροστά να είναι οι μαλακοκάβληδες
Οι φτωχομπινέδες κι οι πουτάνας γιοι
Με τύμπανα πιο 'κει οι ηρωικοί κλαπαρχίδηδες
Τα μαλακιστήρια κι οι κλασομπανιέρες
Τα κωλοτρυπίδια να βαράνε τις σάλπιγγες
Και τα μυγοχέσματα να δίνουν εντολές
Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν-δυο οι μικροτσούτσουνοι
Το πόδι να βαράνε οι "το στανιό μου μέσα"
Τέλος, μπροστά-μπροστά κι εν είδει παραστάτη
Αγκαλιά η πουτάνα και το "γαμώ τα παιδιά"
Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν' ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας

Пьяные ругательства

Я принадлежу к толпе людей,
Которые считают армию совершенно бесполезной,
Но тем не менее я учился и находился под влиянием
Бездомного отряда сквернословов.

Говорю тебе, в народе есть темный пласт,
Который может мужественно противостоять
Внешним угрозам,
Франкам и агарянам,
И это – греческая бранная поэзия.

Представь себе на мгновение ночной парад,
Проходящий по всей Эгнатиевой дороге,
И вместо имен
Деления на рода войск
Были бы построены таким образом:

"Дерьмовые кепки",
"Да пошел ты!",
"Моя Панахаики" и "обосранцы",
За ними следуют хваленые "говноеды",
"Девятидневки жопы" и "да чтоб тебя!",
Еще впереди - "членососы",
"Нищеброды" и "сукины дети",
С барабанами подальше - героические "мудозвоны",
"Засранцы" и "плаксы",
"Жопошники" трубят в трубы,
А "говнюки" отдают приказы,
"Мелюзга" отбивает ритм "раз-два" свистками,
"Мне плевать" чеканят шаг,
В центре - банальные оскорбления:
"Иди на хуй", "старый пидор" и прочее,
А вместо священников во главе идут богохульники,
То, что они говорят, даже не стоит упоминать,
Наконец, впереди всех, как некий главный символ,
Обнявшись, идут "шлюха" и "Чтоб вам детей не видать!",
И меланхолично неся честное знамя,
Возглавляет шествие "главный придурок" страны.

Сегодня вечером, когда я пишу тебе, у меня начинается девятый месяц,
В палате полумрак окутывает мою душу,
Я хочу тебя, думаю о тебе и просто мечтаю,
Чтобы этот ад закончился для меня рядом с тобой.
Я, который не ругаюсь, который ограничиваю себя,
Который ищет в языке древний источник,
Два года своей жизни я оставляю свой мир
И живу в заднице мироздания.
Раны, пошлости и взаимные унижения
Под пятой выдуманного командира,
А я, невидимка у основания копья,
Плачу и смеюсь вместе с процессией скверны.

"Дерьмовые кепки",
"Да пошел ты!",
"Моя Панахаики" и "обосранцы",
За ними следуют хваленые "говноеды",
"Девятидневки жопы" и "да чтоб тебя!",
Еще впереди - "членососы",
"Нищеброды" и "сукины дети",
С барабанами подальше - героические "мудозвоны",
"Засранцы" и "плаксы",
"Жопошники" трубят в трубы,
А "говнюки" отдают приказы,
"Мелюзга" отбивает ритм "раз-два" свистками,
"Мне плевать" чеканят шаг,
Наконец, впереди всех, как некий главный символ,
Обнявшись, идут "шлюха" и "Чтоб вам детей не видать!",
И меланхолично неся честное знамя,
Возглавляет шествие "главный придурок" страны.