Paroles et traduction Gerard de Vries - Giddy Up Go

Giddy Up Go

De grote autowegen slingeren zich over bergen en door valleien. Ik denk dat ik ze in het loop der jaren allemaal bereden heb omdat de cabine van mijn truck meer dan vijfentwintig jaar lang mijn huis is geweest. Voor mij zou het vreemd zijn, een geregeld leven te moeten leven. Ja ik herinner mij mijn eerste truck nog die ik bestuurde. Ik was zo trots als een pauw en popelde om hem aan mijn vrouw en zoontje te laten zien. De kleine knul was net zo onder de indruk als toen hij voor het eerst sneeuw zag. Hij kon nog maar een paar woordjes brabbelen en zijn vaste begroeting was dan ook altijd: Giddy up go papa, giddy up go. Daarom gaf ik mijn truck die naam, Giddy up go. Een slecht leven was het niet ondanks het feit dat ik het altijd druk had.
Het was een jaar of zes daarna toen ik op een dag thuis kwam en ik niemand aantrof. Mijn vrouw was met de kleine jongen vertrokken en ik wist niet waarheen. Niemand wist het. Vanaf die dag was ik alleen met m'n ouwe trouwe giddy up go. In de loop van de tijd had ik in de vele koffietentjes langs de weg veel vrienden gemaakt. Niemand plaagde me met die bijzondere naam op m'n kar omdat ze wel wisten hoe ik eraan gekomen was. Ik had ze over mijn kleine knul verteld en wat zijn reactie was toen ie voor het eerst mijn truck zag. Giddy up go.
Verleden week denderde ik weer over de weg toen ik op een gegeven moment werd ingehaald door een splinternieuwe dieseltruck, dikke walm uit zijn uitlaat blazend. Toen ie voor me reed kreeg ik een brok in m'n keel en de tranen sprongen in mijn ogen want achter op die mooie kar stond geschilderd giddy up go. Ik gaf wat meer gas en bleef achter hem rijden. Hij het eerstvolgende cafeetje zette die zijn wagen aan de kant en ik de mijne erachter. Toen we binnen waren bood ik hem een kop koffie aan en we raakten aan de praat. Hoe kom jij aan die naam Giddy up go op je wagen vroeg ik hem. Ja zei die, mijn vader was ook truckchauffeur en mijn moeder vertelde me dat ik die naam altijd riep als ie wegreed. Mijn moeder is overleden en mijn vader heb ik nooit kunnen vinden. Ik zei hem dat hij maar eens mee naar buiten moest gaan omdat ik iets had dat hij beslist moest zien. We liepen naar mijn oude truck. Ik veegde er wat vuil af zodat de naam goed zichtbaar werd. Verbaasd en met grote ogen las ie fluisterend: giddy up go? Wat we toen allemaal te bepraten hadden. Jongens nog toe.
Vanaf die dag crossen we samen over de wegen. En die knul die manoeuvreert met dat gevaarte zoals ik nog nooit een chauffeur heb zien doen. Als onze wagens in het duister voortrazen hebben de lichten op de weg een machtige glans voor ons. We zien de letters op onze wagens waar we de betekenis zo goed van kennen. Giddy up go

Giddy Up Go

The vast highways wind their way over mountains and through valleys. I reckon I've ridden them all over the years, the cabin of my truck having been my home for more than twenty-five years. It would be strange for me to have to live a settled life. Yes, I still remember the first truck I drove. I was as proud as a peacock and couldn't wait to show it to my wife and little son. The little guy was just as impressed as when he saw snow for the first time. He could only babble a few words, and his usual greeting was always: "Giddy up go, daddy, giddy up go." That's why I gave my truck that name, Giddy Up Go. It wasn't a bad life, despite the fact that I was always busy.
It was about six years later when I came home one day and found no one there. My wife had left with the little boy, and I didn't know where they had gone. Nobody knew. From that day on, I was alone with my old faithful Giddy Up Go. Over time, I had made many friends in the many coffee shops along the road. Nobody teased me about that special name on my truck because they knew how I got it. I had told them about my little boy and what his reaction was when he first saw my truck. Giddy up go.
Last week I was thundering down the road again when I was overtaken at one point by a brand new diesel truck, thick smoke billowing from its exhaust. When he drove in front of me, I got a lump in my throat and tears sprang to my eyes, because painted on the back of that beautiful truck was "Giddy up go." I stepped on the gas a little more and stayed behind him. He pulled his truck over at the next cafe and I pulled mine up behind him. When we were inside, I offered him a cup of coffee and we got to talking. "How did you get that name Giddy Up Go on your truck?" I asked him. "Well," he said, "my father was a truck driver too, and my mother told me that I always shouted that name when he drove off. My mother passed away and I never could find my father." I told him he should come outside with me because I had something he definitely needed to see. We walked over to my old truck. I wiped off some dirt so the name was clearly visible. Astonished and with wide eyes, he read in a whisper: "Giddy up go?" Oh boy, the things we had to talk about then. Boy, oh boy.
From that day on, we cross the roads together. And that kid, he maneuvers that behemoth like I've never seen a driver do before. As our trucks race through the darkness, the lights on the road have a powerful glow for us. We see the letters on our trucks, the meaning of which we know so well. Giddy up go.