I Oura Tou Alogou - Live - Giannis Haroulis traduction en allemand

I Oura Tou Alogou - Live

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ′ τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαδεύει τους λαγώνες.

Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ′ εύρεις.

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ′ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν′ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν ακούσω απ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω.

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

Der Pferdeschwanz - Live

Man fütterte es mit Wildhafer, mit vierblättrigem Klee,
Verzierungen hatte es am Sattel mit glänzender Muschel.

Es war weiß, es war schneeweiß, es war flink und wach,
Es galoppierte über nackte Berge und entfloh dem Schatten.

Doch an einem verfluchten Mittag, unter einem Feigenbaum,
Ein Skorpion stach zu und biss es böse.

Es vergingen keine fünf Minuten, doch es vergingen Ewigkeiten,
Der Reiter beweint es, streichelt die Flanken.

Gefährte, der du dich öffnest, der du verschwindest und gehst?
Lass uns schwören. Mit der Zeit werde ich dich finden oder du mich.

Gebeugt kehrt er nach Hause zurück, gebeugt öffnet er die Tür,
Er vernagelt die Fenster und stürzt sich in den Rausch.

Das Pferd indessen, die Geier haben es umhüllt,
Nur das Skelett und den Schwanz ließen sie übrig.

Es kam ein Meister vorbei, der in Cremona lernte,
Geigen zu bauen, die Jahre überdauern.

Er sah die Haare des Schweifs, weiß und seidig,
Er nahm sie und machte daraus Bogen, einen nach dem anderen.

Zwei Monate brauchte der Sohn, um ein Fenster zu öffnen,
Am Dienstag, dem Ersten des Monats, geht er zum Fest.

Dort waren Lautenspieler, die nach Geschichten verlangten,
Und ein Geiger, der die Köpfe zum Tanzen brachte.

Hallo und Gruß dem Geiger. Viel Geld werde ich geben.
Ich will die guten hören, vielleicht werde ich mich erleichtern.

Zehnmal strich er mit Kolophonium über den Bogen,
Passt ihn an sein Kinn an, das Instrument mit Stolz,
Und als er zu streichen beginnt, einmal oben, einmal unten,
Dreht er die Welt auf den Kopf, die Erde auf den Teller.

Er wirft das Geld in Händen, der Mann tanzt,
Ein Klirren ist zu hören, und sein Verstand schwindet.