Paroles et traduction Giannis Haroulis - I Oura Tou Alogou

I Oura Tou Alogou

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ′ τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαδεύει τους λαγώνες.

Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ′ εύρεις.

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ′ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν′ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν ακούσω απ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω.

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

I Oura Tou Alogou

He was fed wild barley, and a four-leaf clover,
His saddle was decorated with shining seashells.

He was white, he was dazzling white, he was quick and lively,
He galloped through the barren mountains and escaped from the shadows.

But one cursed noon, under a fig tree,
A viper struck and bit him.

Not five minutes passed but it felt like centuries
As the horseman mourned him, and caressed his flanks.

My friend, who is becoming distant, who is getting lost and leaving,
Let’s promise. With time, I will find you or you will find me.

He returns home hunched over, he opens the door hunched over,
He locks the windows and drowns himself in drink.

The horse in the meantime was found by vultures,
They only left behind the skeleton and the tail.

And a craftsman was passing by, who had learnt in Cremona,
To make violas and violins that would last for years.

He saw the hair of the tail, white and silky,
He took it and made one-of-a-kind bows from it.

The young man didn’t open his window for two months,
On the first of January he went to the festival.

There were lutenists who demanded to be paid,
There was a violinist who made heads spin.

Greetings to the violinist. I will give you a lot of money.
I want to hear your best, maybe it will lighten my soul.

He drew the bow across the resin ten times,
He places it on his chin, the instrument with pride,
And when he begins the bowing, up and down,
It turns the world upside down, the earth on a plate.

The man throws money by the handfuls, dancing,
He hears a neigh, and his mind is gone