Yükselsin diye erdemin bayrağı semalarımızda, onsekizinde, ömrünün baharında, yüreğine doldurup umudu, düştü hasretinin ardına...
Чтобы знамя добродетели взвилось в нашем небе, в восемнадцать лет, в расцвете своей юности, наполнив сердце надеждой, она последовала за своей мечтой...
Erken büyüyor çocuklarımız.
Наши дети рано взрослеют.
Onaltı yaşında direnişçi, onsekizinde bir kahraman.
В шестнадцать лет
– боец сопротивления, в восемнадцать
– герой.
öyle bilge, öyle insan.
Так мудра, так человечна.
Gözlerinde gökyüzünün yedi rengi...
В ее глазах семь цветов неба...
Uyanıyor bir haziran sabahında istanbul.
Просыпается июньским утром Стамбул.
Uyanıyor gazi, uyanıyor armutlu.
Просыпается Гази, просыпается Армутлу.
Okmeydanı uyanıyor.
Просыпается Окмейданы.
Gün dönüyor, varoşlardan akıyor hayat.
День наступает, из пригородов течет жизнь.
Taze bir bahar havası sokaklarda.
Свежий весенний воздух на улицах.
Uyanıyor istanbul, gencecik bir kızın, sibel'in zafer sloganlarıyla.
Просыпается Стамбул под победные лозунги юной девушки, Сибель.
Bu haykırış, bu slogan, bu ses...
Этот крик, этот лозунг, этот голос...
Tanıyor bu sesi insanlık.
Человечество узнает этот голос.
Binlerce yıl öncesinden, anadolu köylerinden tanıyor.
Узнает его из глубины тысячелетий, из анатолийских деревень.
Baba ishak'tan, demirci kawa'dan, köroğlu'ndan, bedrettin'den tanıyor.
Глаза приоткрыли занавески. "Войди,"
- говорят глаза,
- "здесь укрытие, здесь твоя родина."
Sırtından sıvazlıyorlar sibel'i, gözlerimizden bir damla yaş olup akanlar.
Гладят по спине Сибель те, кто стали слезами из наших глаз.
Dört mevsime, yedi iklime sorduklarımız.
Те, кого мы спрашивали у четырех времен года, у семи климатов.
Canımızdan çok sevdiklerimiz.
Те, кого мы любили больше жизни.
Kulağına eğiliyorlar ve "sor bunların hesabını" diyorlar. "bir vakit orman kuytuluklarına atılmanın, dipsiz kuyulara salınmanın, ahlaksızlıkların, namussuzlukların...
Они склоняются к ее уху и говорят: "Спроси с них за это. За то, что когда-то были брошены в лесную чащу, спущены в бездонные колодцы, за безнравственность, за бесчестие..."
Sor bunların hesabını...
Спроси с них за это...
Makineye kaptırılan kol için sor, üzerine kurşun yağan bedenler için sor".
Спроси за руку, попавшую в машину, спроси за тела, пронзенные пулями".
Güç veriyorlar, damarlarına taze kan oluyorlar akacaklarını bile bile... "asıl siz teslim olun"
Они дают ей силы, становятся свежей кровью в ее венах, зная, что прольются... "Это вы сдавайтесь!"
Biz hiç teslim olmadık ki!
Мы никогда не сдавались!
Pir sultan, teslim olmadı ki hızır paşa ya!.
Пир Султан не сдался Хызыр-паше!.
Mahir, teslim olmadı ki!.
Махир не сдался!.
Bedrettin bir kez bile el pençe divan durmadı ki!.
Бедреддин ни разу не склонил голову!.
Seyit rıza darağacında kendi çekti ya ipini!.
Сеит Риза сам натянул петлю на виселице!.
çiftehavuzlar'da, bağcılar'da nazlı nazlı dalgalanan bayrağımız, sabolarımız, sinanlarımız, niyazilerimiz hiç teslim olmadı ki!
В Чифтехавузларе, в Багджиларе наши нежно развевающиеся флаги, наши Сабо, наши Синаны, наши Ниязи никогда не сдавались!
Yazmaz tarih kitapları başeğdiğimizi zulmün önünde.
История не напишет, что мы склонили головы перед тиранией.
ölüme; yarine hasret bir sevdalı gibi sarılıp öylece ölürüz de başeğmeyiz yine de zulmün önünde...
Мы обнимем смерть, как влюбленный обнимает свою возлюбленную, и умрем, но не склоним головы перед тиранией...
Ey evladını yitirmiş analar!
О, матери, потерявшие своих детей!
Ey şafak söktüğünde yolla dizilip, gecekondu sokaklarında çamura, toza bulananlar.
О, те, кто с рассветом выстраиваются вдоль дорог, кто покрывается грязью и пылью на улицах трущоб.
Alnından akan terle toprağı işleyenler.
Те, кто обрабатывает землю потом своего лба.
Bir dilim ekmek için, gün doğumuyla gün batımını kör, karanlık mahzenlerde yitirenler.
Те, кто теряет рассвет и закат в темных, слепых подвалах ради куска хлеба.