Zatruta studnia (Malczewski) - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński traduction en allemand

Zatruta studnia (Malczewski)

"Zatruta studnia" – obraz Jacka Malczewskiego

Mróz tak siarczysty że palce zagina
Lecz tam gdzie studnię pod lodowce wbito
Ciałami zmarłych przetrawiona glina
Cieczą zdrój jasny syci jadowitą

Milczy szafarka i nad wiadrem czeka
Aż wiatr kolejnych tułaczy przygoni
Nie drgnie pod czapką jakucką powieka
Gdy będą pili z jej wystygłych dłoni

Kto się tej wody chociaż raz napije
Tego oplotą jadowite żmije
Nie zazna serca normalnego bicia
Ni chwili myśli spokojnej za życia

Będzie w szaleństwie szarpał własne ciało
Rył pazurami pod lodową skałą
I póki życia każdą chwilę strawi
Żeby zatrute źródło bólu zdławić

Lecz są i tacy którym łyk napoju
Nad studnią jadu szepnie o spokoju
Ci na bezdrożnych północnych przestrzeniach
Zapomną domu swego i imienia

Im czas oszczędzi pospiesznej siwizny
W zdumieniu będą własne macać blizny
W barłóg zawszony jak w weneckie łoże
Sny wniosą które nie czują odmrożeń

Ty który słuchasz jak się słucha baśni
Albo wyblakły odczytuje napis
Nie wierzysz, uśmiech twoją twarz rozjaśnił
Bo tyś się dawno już z tej studni napił!

Ty który słuchasz jak się słucha baśni | Mróz tak siarczysty że palce zagina
Albo wyblakły odczytuje napis | Lecz tam gdzie studnię pod lodowce wbito
Nie wierzysz, uśmiech twoją twarz rozjaśnił | Ciałami zmarłych przetrawiona glina
Bo tyś się dawno już z tej studni napił! | Cieczą zdrój jasny syci jadowitą
Mróz...

Der vergiftete Brunnen (Malczewski)

"Der vergiftete Brunnen" – Gemälde von Jacek Malczewski

Frost so streng, dass er die Finger krümmt
Doch dort, wo der Brunnen ins Gletschereis getrieben
Von Leichen zersetzter Lehm
Sättigt die Quelle mit klarer, giftiger Flüssigkeit

Die Schankwirtin schweigt und wartet am Eimer
Bis der Wind weitere Verbannte herantreibt
Kein Zucken unter der jakutischen Mütze, das Augenlid
Wenn sie aus ihren erkalteten Händen trinken werden

Wer auch nur einmal von diesem Wasser trinkt
Den werden giftige Vipern umschlingen
Er wird keinen normalen Herzschlag verspüren
Keinen Moment ruhiger Gedanken zu Lebzeiten

Er wird in seinem Wahnsinn seinen eigenen Körper zerfetzen
Mit Krallen unter dem eisigen Fels graben
Und solange er lebt, jede Minute verbrauchen
Um die vergiftete Quelle des Schmerzes zu ersticken

Doch es gibt auch solche, denen ein Schluck des Getränks
Am Brunnen des Gifts von Ruhe zuflüstert
Diese werden in den weglosen nördlichen Weiten
Ihr Zuhause und ihren Namen vergessen

Ihnen wird die Zeit eiliges Ergrauen ersparen
Sie werden verwundert ihre eigenen Narben betasten
In das verlauste Lager wie in ein venezianisches Bett
Werden Träume einziehen, die keine Erfrierungen spüren

Du, meine Liebe, die du zuhörst, wie man Märchen lauscht
Oder verblasste Schrift entzifferst
Du glaubst es nicht, ein Lächeln erhellte dein Gesicht
Weil du längst aus diesem Brunnen getrunken hast!

Du, meine Liebe, die du zuhörst, wie man Märchen lauscht | Frost so streng, dass er die Finger krümmt
Oder verblasste Schrift entzifferst | Doch dort, wo der Brunnen ins Gletschereis getrieben
Du glaubst es nicht, ein Lächeln erhellte dein Gesicht | Von Leichen zersetzter Lehm
Weil du längst aus diesem Brunnen getrunken hast! | Sättigt die Quelle mit klarer, giftiger Flüssigkeit
Frost...