Paroles et traduction Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński - Zatruta studnia (Malczewski)

Zatruta studnia (Malczewski)

"Zatruta studnia" – obraz Jacka Malczewskiego

Mróz tak siarczysty że palce zagina
Lecz tam gdzie studnię pod lodowce wbito
Ciałami zmarłych przetrawiona glina
Cieczą zdrój jasny syci jadowitą

Milczy szafarka i nad wiadrem czeka
Aż wiatr kolejnych tułaczy przygoni
Nie drgnie pod czapką jakucką powieka
Gdy będą pili z jej wystygłych dłoni

Kto się tej wody chociaż raz napije
Tego oplotą jadowite żmije
Nie zazna serca normalnego bicia
Ni chwili myśli spokojnej za życia

Będzie w szaleństwie szarpał własne ciało
Rył pazurami pod lodową skałą
I póki życia każdą chwilę strawi
Żeby zatrute źródło bólu zdławić

Lecz są i tacy którym łyk napoju
Nad studnią jadu szepnie o spokoju
Ci na bezdrożnych północnych przestrzeniach
Zapomną domu swego i imienia

Im czas oszczędzi pospiesznej siwizny
W zdumieniu będą własne macać blizny
W barłóg zawszony jak w weneckie łoże
Sny wniosą które nie czują odmrożeń

Ty który słuchasz jak się słucha baśni
Albo wyblakły odczytuje napis
Nie wierzysz, uśmiech twoją twarz rozjaśnił
Bo tyś się dawno już z tej studni napił!

Ty który słuchasz jak się słucha baśni | Mróz tak siarczysty że palce zagina
Albo wyblakły odczytuje napis | Lecz tam gdzie studnię pod lodowce wbito
Nie wierzysz, uśmiech twoją twarz rozjaśnił | Ciałami zmarłych przetrawiona glina
Bo tyś się dawno już z tej studni napił! | Cieczą zdrój jasny syci jadowitą
Mróz...

Отравленный колодец (Malczewski)

"Отравленный колодец" – картина Яцека Мальчевского

Мороз такой лютый, что пальцы сводит,
Но там, где колодец под ледник зарыт,
Телами мертвых пропитанной глиной,
Яркий источник отраву питает.

Молчит хозяйка, над ведром склоняясь,
Пока ветер новых путников пригонит,
Не дрогнет под шапкой якутской ресничка,
Когда будут пить из её холодных ладоней.

Кто этой воды хоть глоток отпил,
Того оплетут ядовитые змеи,
Не узнает сердце нормального стука,
Ни мгновенья мысли спокойной отныне.

В безумии станет терзать своё тело,
Рвать когтями скалу, что льдом затвердела,
И пока жизнь каждую каплю истратит,
Будет отравленный источник боли давить.

Но есть и такие, кому этот яд,
Над колодцем боли прошепчет о мире,
Они на бездорожных северных просторах,
Забудут и дом свой родной, и имя.

Им время седины пощадит поспешной,
В изумлении будут шрамы свои ощущать,
В берлогу завшивленную, словно в венецианское ложе,
Сны придут, не знающие обморожений.

Ты, что слушаешь, словно сказку ночную,
Или надпись выцветшую читаешь,
Не веришь, улыбка лицо озарила,
Ведь ты из колодца давно уж отпил!

Ты, что слушаешь, словно сказку ночную | Мороз такой лютый, что пальцы сводит
Или надпись выцветшую читаешь | Но там, где колодец под ледник зарыт
Не веришь, улыбка лицо озарила | Телами мертвых пропитанной глиной
Ведь ты из колодца давно уж отпил! | Яркий источник отраву питает
Мороз...