Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Czerwcowy Wicher Przy Kominku

Czerwcowy Wicher Przy Kominku

Dom mój na grzbiecie wiekowej żółwicy
Pełznie ku morzu w porywistym szkwale;
Po wielkiej bitwie rozproszone fale
Do drzwi łomocą w spienionej panice.
Szlochają okna oślepione pianą
I deszczu meduz ogród się spodziewa;
Jak żagiel gnie się ściana oceanu
Klucz ryb latających osiada na drzewach.
Za widnokresem, w płomienistych kwiatach
Rozkwita nagle koniec świata.
Bezmyślne palmy widowisku klaszczą,
Rekin na węże wśród traw się zaczaja,
Na dach opada bezszelestnie płaszczka
I legion głodnych krabów się wyraja.
Do szyby morski ślimak się przykleja -
Liliowo-złoty jak chiński mandaryn
I jego blaskiem owija zawieja
Chmur wodorosty i żółwia grzbiet stary.
Za widnokresem, w płomienistych kwiatach
Pyszni się słońcem koniec świata.
Nietoperz sadzy w kominku się miota
Wyżera chciwie gąsienice żaru
Spasłe garściami suchych liści lauru
Skurczonych krucho jak martwa tęsknota.
Słuchawkę pająk w sieć lepką oplata,
Głodna papuga coś po polsku gdera
I dziobem wiesza się na klatki kratach
Łypiąc na kurzem porosły bumerang.
Za widnokresem, w butwiejących kwiatach
Więdnie kolejny koniec świata.
Mój dom - na grzbiecie żółwicy w głębinie
Przez koralową galaktykę płynie.
Jacek Kaczmarski

Июньский ветер у камина

Мой дом на спине вековой черепахи
Ползет к морю в порывистом шквале;
После великой битвы рассеянные волны
В двери ломятся в пенной панике.
Рыдают окна, ослепленные пеной,
И дождя медуз ожидает сад мой;
Как парус гнется стена океана,
Ключ рыб летучих садится на ветви.
За горизонтом, в пламенных цветах,
Расцветает внезапно конец света.
Бездумные пальмы зрелищу хлопают,
Акула на змей среди трав подстерегает,
На крышу опускается бесшумно скат,
И легион голодных крабов появляется.
К стеклу морской слизень прилипает -
Лилово-золотой, как китайский мандарин,
И его сиянием окутывает метель
Облака водорослей и старый панцирь черепахи.
За горизонтом, в пламенных цветах,
Красуется солнцем конец света.
Летучая мышь сажи в камине мечется,
Пожирает жадно гусениц жара,
Упитанных горстями сухих листьев лавра,
Сморщенных хрупко, как мертвая тоска.
Трубку телефона паук в липкую сеть оплетает,
Голодный попугай что-то по-польски ворчит,
И клювом вешается на прутья клетки,
Косясь на покрытый пылью бумеранг.
За горизонтом, в гниющих цветах,
Увядает очередной конец света.
Мой дом - на спине черепахи в глубине,
Сквозь коралловую галактику плывет.
Яцек Качмарский