Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Hiob

Hiob

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością
Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny
Parobcy porzucili domy broń i stada
Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską
Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy
Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem
I z całej krainy nie pozostał po nas
Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek
Widzieliśmy łupów naszych właściciela
Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku
Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci
W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy
Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga
Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem
Staliśmy milcząc, dobić ktoś go chciał z litości
Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary
Gdy zgwałcili mi żonę sławię słodycz jej ciała
Braci synów już nie ma, ja wciąż z nimi rozmawiam
Roztrzaskali domostwo, ja kamienie całuję
Zawlekli mnie na śmietnik w słońce się wpatruję
Zmiażdżyli mi podbrzusze miłość nie da się zgubić
Wyszarpali mi język więc palcami coś mówię
Wykłuli mi źrenice myśl się z myślą zaplata
Dzięki Ci Boże! Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!
Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion
Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi
Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze
Świat Boga i nicość przez Niego mu daną
Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion
Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion
Gdy zgwałcili mi żonę sławię słodycz jej ciała
Braci synów już nie ma ja wciąż z nimi rozmawiam
Roztrzaskali domostwo, ja kamienie całuję
Zawlekli mnie na śmietnik, w słońce się wpatruję
Zmiażdżyli mi podbrzusze, miłość nie da się zgubić
Wyszarpali mi język, więc palcami coś mówię
Wykłuli mi źrenice myśl się z myślą zaplata
Dzięki Ci Boże! Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!

Иов

Этот поход был для нас удовольствием,
Когда мы с гор спустились в цветущие долины.
Пастухи покинули дома, оружие и стада,
Защитники погибли смертью героев.
Мы сравнивали с землей виноградники и посевы,
Наши руки дымились человеческой кровью и жиром.
И от всей страны после нас не осталось
Камня на камне, ни здорового человека.
Мы видели владельца нашей добычи,
Весь в струпьях и язвах, он стоял на пепелище.
Незадолго до нашего набега он потерял всех детей
В руинах дома, разрушенного ночью молнией.
Не знал, наверное, этот человек милости своего Бога,
Но славил Его по-прежнему, хоть и нечеловеческим голосом.
Мы стояли молча, кто-то хотел добить его из жалости,
Но потерял смелость перед такой верой.
Когда изнасиловали мою жену, я славлю сладость её тела,
Братьев, сыновей уже нет, я всё ещё с ними разговариваю.
Разрушили мой дом, я целую камни,
Затащили меня на свалку, я смотрю на солнце.
Раздавили мне живот, любовь не потерять,
Вырвали мне язык, я пальцами что-то говорю.
Выкололи мне глаза, мысль с мыслью сплетается.
Спасибо Тебе, Боже! Ты создал прекраснейший из миров!
Вождь готовых на всё, отважных горных племён,
Хотел бы я быть богом таких, как этот человек, людей.
Одного хватило бы, чтобы поднять и удержать в вышине
Мир Бога и ничто, Им ему данное,
Хотя уничтожить Его одним движением плеч он мог,
Хотя уничтожить Его одним движением плеч он мог.
Когда изнасиловали мою жену, я славлю сладость её тела,
Братьев, сыновей уже нет, я всё ещё с ними разговариваю.
Разрушили мой дом, я целую камни,
Затащили меня на свалку, я смотрю на солнце.
Раздавили мне живот, любовь не потерять,
Вырвали мне язык, я пальцами что-то говорю.
Выкололи мне глаза, мысль с мыслью сплетается.
Спасибо Тебе, Боже! Ты создал прекраснейший из миров!