Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Odmiennych Mowa, Wiara, Obyczajem

Odmiennych Mowa, Wiara, Obyczajem

Odmiennych mową, wiarą, obyczajem
Na jednej drodze złączyły rozstaje.
W świetle tych gwiazd, co wędrowcom się jarzą,
Mogliśmy własnym przyglądać się twarzom.
Patrzeć na stopy, dłonie i kostury,
I dusze w workach z żywej, ludzkiej skóry.
Przy nocnych ogniach odpoczywał pochód -
Tam poznawaliśmy siebie po trochu.
Dziwny to widok był w błyskach płomieni -
Tacy niepełni, tacy zniekształceni:
Rysy słabości w grymasach siłaczy,
Maski uciechy na skurczach rozpaczy.
W źrenicach czujność od zmierzchu do świtu,
Na podorędziu broń kłamstwa i sprytu.
Do tego sznury, sztylety i pałki,
Lękliwe groźby, naiwne przechwałki.
Krew, któż wie czyja, przyschnięta do dłoni,
Nogi ucieczce skłonne i pogoni.
Dusze, jak zbite psy na wątłej smyczy,
Wywar wściekłości, krzywdy i goryczy.
Ale wraz z brzaskiem dalej szliśmy razem,
Niewysłowionym budzeni nakazem.
Silniejsi nawet słabszych podpierali,
By wszyscy doszli, gdzie dojść zamierzali.
Długo to trwało i zwątpiło wielu,
Aleśmy wreszcie dotarli do celu.
Czekał nas widok najzwyklejszy w świecie:
Stajenka, żłobek, ojciec, matka, dziecię.
Cud w tym był tylko, że na widok onych -
Każdy się poczuł - niedoczłowieczony,
W tym, że odchodził przejęty tęsknotą.
I tylko o to chodziło.
Tylko o to.

Иные Речью, Верой, Обычаем

Иные речью, верой, обычаем,
На том же пути судьба нас связала.
В свете звезд, что путникам сияют,
Мы могли лица друг друга узнавать.
Смотреть на стопы, ладони, посохи,
И души в мехах из живой людской кожи.
У ночных костров наш путь прерывался -
Там мы узнавали друг друга понемногу.
Странное зрелище в отблесках пламени -
Такие неполные, такие искаженные:
Черты слабости в гримасах силачей,
Маски веселья в судорогах отчаянья.
В зрачках настороженность от заката до рассвета,
Наготове оружие лжи и лукавства.
К тому же веревки, стилеты и дубинки,
Робкие угрозы, наивные хвастовства.
Кровь, чья — неведомо, засохшая на ладонях,
Ноги, готовые к бегству и преследованию.
Души, как битые псы на тонком поводке,
Отвар бешенства, обиды и горечи.
Но с рассветом мы шли дальше вместе,
Невысказанным велением пробужденные.
Сильнейшие даже слабых поддерживали,
Чтоб все дошли, куда стремились.
Долго это длилось, и многие отчаялись,
Но мы наконец достигли цели.
Нас ждал вид самый обычный в мире:
Хлев, ясли, отец, мать, дитя.
Чудо было лишь в том, что при виде их -
Каждый почувствовал себя - недочеловеком,
В том, что уходил, тоской охваченный.
И только об этом шла речь.
Только об этом.