Ostatnie Dni Norwida - Jacek Kaczmarski traduction en anglais

Ostatnie Dni Norwida

Piękno jest na to żeby zachwycało
Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny
W której - minąwszy przeznaczeń mielizny
Warto zanurzyć obolałe ciało
Pychy się wyzbyć
Grobowce Piękna - kosztowne artyzmy
Których wieczności wzór - piramid stałość
Na duszę kładą tylko plamę białą
Jak bandaż kłamstwa co owija blizny
By nie bolało
A nad Sekwaną pochylona gałąź
Żywa pod blaskiem corocznej siwizny
Wspomina drzewo układane w pryzmy
Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość
W czas wielkiej schizmy
Ściemniała belka w narożniku izby
W której się kiedyś na ludwiki grało
Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk
Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły
Z Pana pochwałą!
Tu Marsyliankę też się poznawało
Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy
I bruk paryski był - jak nigdy - żyzny
Bo gilotyna grała aż chrupały
Karki w bieliźnie
Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk
Szańce Komuny w bieg życia wessało
I świat w bezduszną obrasta dojrzałość
Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy
Nabite Działo!
Ręce grabieją wino całkiem kwaśne
Na rękawiczki braknie mi pieniędzy
I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej
A przecież przez nią i to dla niej właśnie
Umieram w nędzy...
Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?
Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?
Gdyby to tylko - byłoby za mało!
Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli
Wyrazi - Całość!

Norwid's Last Days

Beauty is there to be admired
I know of no beauty greater than that of the homeland
In which - after passing the shoals of fate
It's worth immersing an aching body
To rid oneself of pride
Tombs of Beauty - costly artistry
Whose eternal model - the steadfastness of pyramids
Lay only a white blemish on the soul
Like a bandage of falsehood that wraps around scars
So that it doesn't hurt
And above the Seine, a branch bent
Alive under the glow of annual greyness
Recalls a tree stacked in piles
When the King of the Templars burned magnificence
In the time of the great schism
A beam darkened in the corner of the room
Where once lutes were played in Louis's time
It remembers well, though bent into a bow
The time when Molière's dogs gnawed at the streets
With the Lord's praise!
Here, too, the Marseillaise was learned
When the freedom of the crowd proclaimed by whistles
And the Parisian pavement was - as never before - fertile
For the guillotine played until it crunched
White necks
After Bonaparte, the echoes of insults fell silent
The barricades of the Commune were drawn into the current of life
And the world ages into a soulless maturity
Knouts of silk, industrial socialism
Loaded Cannon!
Hands rake, wine completely sour
I lack money for gloves
And a frozen thought does not want to flow faster
And yet it is because of it and precisely for it
That I die in poverty...
So what is beauty? Water's sunny spray?
A diamond in ashes? Memory? Perfection?
If only it were - it would be too little!
A soul once stretched on the Cross of thought
Will express - Totality!