Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Przeczucie (Cztery Pory Niepokoju)

Przeczucie (Cztery Pory Niepokoju)

Wiosną lody ruszyły, Panowie Przysięgli
Zakwitają pustynie, śnieg się w słońcu zwęglił
Bóg umiera na Krzyżu, ale zmartwychwstaje
Kurczak z pluszu wysiedział Wielkanocne Jaje
Baran z cukru nie martwi się losu koleją
Świtem ptaki w niebieskim zapachu szaleją
Tyle razy to wszystko już się wydarzyło
Więc dlaczego przed strachem chowamy się w miłość?
Bo za oknem wiosenny wiatr drzewami szarpie
Budzą się do pracy upiory i harpie
Nie ufaj w wieczory, wstań, zaciągnij story
Upiory i harpie, harpie i upiory
Latem cierpkie owoce pęcznieją słodyczą
W tańcu pracy pszczoły na urodzaj liczą
Słońce szczodrze wytrząsa swoją gęstą grzywę
Na ludzi ospałych, na miasta leniwe
Matka Boska się pławi w złocie i zieleniach
Pustoszeją w święto narodowe więzienia
Tak co roku nas lato spokojem kołysze
Więc dlaczego przed strachem chowamy się w ciszę?
Bo za oknem grzmot się ściga z błyskawicą
W letnią burzę tańczą Wodnik z Topielicą
Zakochani w zbrodni, ofiar wiecznie głodni
Wodnik i Topielica, Topielica i Wodnik
Jesień kładzie słoneczne wspomnienia w słoiki
Pachną zioła, pęcznieją worki i koszyki
Przyjaciele wracają z podróży dalekich
Obmywają stopy w nurcie własnej rzeki
Pod wieńcem i zniczem usypiają zmarli
Zapomniawszy już o tym, co życiu wydarli
Poeci o jesieni powielają sztampy
Więc dlaczego przed strachem - zapalamy lampy?
Bo za szybą jesienna ulewa zajadła
Podchodzą do okien strzygi i widziadła
Odwróć się od szyby, rozmawiaj na migi
Strzygi i widziadła, widziadła i strzygi
Zima dzieli istnienia na czarne i białe
Zimą ciało ogrzejesz tylko innym ciałem
Paleniska buzują, ciemnieją kominy
Gęsim puchem piernaty wabią i pierzyny
Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony
Złożą dary bogate na wiechciu ze słomy
Już lat dwa tysiące powraca to święto
Więc skąd nad stołami milczące memento?
Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie
Przed którymi na próżno chowamy się w życie
Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie
Pamiętamy, co było
Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie
Przed którymi na próżno chowamy się w życie
Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie
Pamiętamy, co było
Więc wiemy - co będzie

Предчувствие (Четыре времени тревоги)

Весной тронулся лед, Господа Присяжные,
Расцветают пустыни, снег на солнце обуглился,
Бог умирает на Кресте, но воскресает,
Плюшевый цыпленок высидел Пасхальное Яйцо,
Сахарный баран не тревожится о своей судьбе,
На рассвете птицы неистовствуют в небесной лазури,
Сколько раз все это уже случалось,
Так почему же от страха мы прячемся в любовь?
Ведь за окном весенний ветер деревьями рвет,
Просыпаются для работы призраки и гарпии,
Не доверяй вечерам, встань, задерни шторы,
Призраки и гарпии, гарпии и призраки.
Летом терпкие плоды наливаются сладостью,
В танце труда пчелы на урожай рассчитывают,
Солнце щедро встряхивает свою густую гриву
На сонливых людей, на ленивые города,
Богоматерь купается в золоте и зелени,
В национальный праздник пустеют тюрьмы,
Так каждый год лето нас покоем убаюкивает,
Так почему же от страха мы прячемся в тишину?
Ведь за окном гром гоняется за молнией,
В летнюю бурю танцуют Водяной с Русалкой,
Влюбленные в преступление, вечно жаждущие жертв,
Водяной и Русалка, Русалка и Водяной.
Осень складывает солнечные воспоминания в банки,
Пахнут травы, набухают мешки и корзины,
Друзья возвращаются из дальних странствий,
Омывают ноги в струях родной реки,
Под венком и свечой засыпают мертвые,
Забыв уже о том, что у жизни вырвали,
Поэты об осени повторяют штампы,
Так почему же от страха мы зажигаем лампы?
Ведь за стеклом осенний ливень яростный,
Подходят к окнам ведьмы и привидения,
Отвернись от окна, разговаривай знаками,
Ведьмы и привидения, привидения и ведьмы.
Зима делит существование на черное и белое,
Зимой тело согреешь только другим телом,
Очаги пылают, темнеют дымоходы,
Гусиным пухом манят подушки и перины,
Три Короля придут Господу поклониться,
Положат богатые дары на солому,
Уже две тысячи лет возвращается этот праздник,
Так откуда же над столами безмолвное напоминание?
Ведь за окном метель, хихиканье и вой,
От которых тщетно мы прячемся в жизнь,
Эта тревога настигнет нас всегда и везде,
Мы помним, что было,
Ведь за окном метель, хихиканье и вой,
От которых тщетно мы прячемся в жизнь,
Эта тревога настигнет нас всегда и везде,
Мы помним, что было,
Значит, знаем - что будет.