Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Przejście Polaków przez morze czerwone (Live)

Przejście Polaków przez morze czerwone (Live)

Na brzegu stojąc, drżące plemię boże
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze.
Za nami ściana świata tego ludów
Stoi milcząca, czekająca cudu.
A nam nie dobrze to milczenie wróży
My się musimy w morze to zanurzyć!
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach -
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka.
Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu
Na kamień włazi i woła do tłumu:
Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi,
Że się to morze przed nami rozstąpi!
Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę!
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę!
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy
Już jedną nogę w odmętach zamoczył.
Drugiej nie zdążył bo oto toń rzyga
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga!
Szum się podnosi, a od ludów wrzawa:
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa!
A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy.
A wszystko warczy, pieni się i pryska,
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka.
Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę.
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani -
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani.
Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada!
Ktoś - Naprzód! - woła, a ktoś jęczy - Biada!
Inny znów ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie - bezszelestnie znika.
Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili,
Czy iść przestali we zwątpienia chwili,
Czy wszystko złudą było czy omamem
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę,
Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie,
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież.
Dość, że się toniom w pionie stać znudziło,
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło
I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi!
Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana.
Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy odchodziły.
Mówiono teraz: I widzicie sami
Jakie są skutki żartów z żywiołami.
A ci z ustami, oczami pod wodą
Choć odpowiedzieć by chcieli - nie mogą
Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło...
I stąd ta piosenka, której by nie było!

The Crossing of the Poles Through the Red Sea (Live)

Standing on the shore, trembling God's tribe,
We gaze with fear at the Red Sea's tide.
Behind us, a wall of this world's nations,
Stands silent, waiting for divine salvation.
And this silence does not bode well for us,
We must immerse ourselves in this watery abyss!
Not for us the orchards on fertile riverbanks -
For us, this red, deep expanse.
Suddenly, a man, not quite of sound mind,
Climbs a rock and calls out to the crowd behind:
I tell you, and let those who will, doubt,
That this sea before us will part!
I hold the power of faith over this sea!
I will go first! I will lead you through!
And before anyone could blink an eye,
He had already dipped one leg into the depths so high.
He didn't get to the other, for the sea surges,
And one level rises into two, like mountain ridges!
The noise rises, and from the people, a roar:
Contrary to nature, it must be a miracle, for sure!
And that man was the first to step into the ravine,
Between the banners of the crimson scene.
And everything growls, foams and splashes,
But not the smallest leaf gets wet, not even ashes.
So without even asking for a reason,
We all entered the crevice in unison.
We walk in a row along the bloody abyss -
Fearful, proud, amazed, and amiss.
Someone suddenly shouted: We're going back! This is betrayal!
Someone - Forward! - shouts, and someone moans - Woe!
Another touches the red wall again,
And before he can speak - silently disappears, like men.
Whether we walked too slowly, or went astray,
Or stopped walking in a moment of despair, come what may,
Whether it was all an illusion or a daydream,
And only in our thoughts did we enter this gate, it seems,
I don't know, and probably no one in the world does,
Though everyone saw everything, just because.
Enough, that the waters got bored of standing upright,
In a few moments, a wet rag covered us tight,
And the doors of heavy silence slammed shut,
As if a bucket full of blood had swallowed us up!
It will probably be hidden forever,
Under the water, our Promised Land, never.
The living watched from the red grave,
As the nations departed to their own destinies, brave.
They said now: And you see for yourselves,
What are the consequences of playing with the elements, elves.
And those with mouths and eyes under the water,
Though they would like to answer - they cannot, daughter.
I was thrown onto unknown shores...
And hence this song, which would not have been, of course!