Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Starosc Owidiusza

Starosc Owidiusza

Cóż, że pięknie, gdy obco - kiedyś tu będzie Rumunia
Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne
Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny
Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem
Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty
Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto
Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk - niepiśmiennych
Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską
Nie ma tu z kim rozmawiać, zwój wierszy wart każdej ceny
Ciała kobiet ciekawych brane pośpiesznie, bez kunsztu
I bez szeptów bezwiednych - chłoną nie dając nic w zamian
Białe nasienie Imperium w owcą pachnącym łóżku
Z dala od dworu i tłumu - cóż to za cena wygnania?
Mówiłem wszak sam - nad poezją władza nie może mieć władzy
Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera
Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić
Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydziera
I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!
Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja
Z szacunkiem śmiejąc się z czci, jaką oddaję słowu
Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach
Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy - co mają
Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem
Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk
Na pajęczynie wyrazów - barwy, zapachy i dotyk
Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy
Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty
Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn
Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję
Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza
Kiedyś tu będzie Rumunia, morze - już Czarne - faluje
I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza

Старость Овидия

Как же красиво, но чуждо – когда-то здесь будет Румыния,
Омываемая волнами моря, что станет Черным.
Варвары в овчинах превратятся в народ честолюбивый,
Под Колонной Траяна занимаясь мелкой торговлей.
Умру, глядя с тоской на незримые вершины
Семи холмов, что человек превратил в Вечный Город.
Откуда по покоренным землям, из рук в руки – неграмотных –
Пойдет и не дойдет послание Августа с милостью.
Здесь не с кем поговорить, свиток стихов, стоящий любой цены,
Тела желанных женщин, взятые поспешно, без искусства
И без невольных шепотов – принимают, не давая ничего взамен.
Белое семя Империи в пахнущей овцой постели,
Вдали от двора и толпы – вот она, цена изгнания!
Я же сам говорил – над поэзией власть не может иметь власти.
Обмен цирка на пустыню, однако, покоя лишает,
Ведь дерзить Цезарю – великолепнее, чем купцам для огня служить,
Колонны Рима моего! Враг с ваших стен вас вырвет,
И только во мне останется чистый ваш греческий родовник!
На него одного опираюсь здесь, где не знают, что такое Греция,
С почтением смеясь над уважением, что я отдаю слову.
Сон, еда, игра в кости до боли в согнутых спинах,
Стих, написанный от руки для тех, кому хватает того, что имеют.
Красоты здесь никто не обещает, за красоту платят золотом.
Я понял, творя здесь, как из Ариадны рождается паук
На паутине слов – краски, запахи и прикосновения,
Луга, дворцы и люди – трепещущий Рим моей души,
Геометрия памяти предков, лишенная уродства,
Зеркало живой гармонии алмазных осколков.
Стоят надо мной туземцы, пахнущие чесноком, и я чувствую,
Как превращаюсь в письмо в Столицу, которое никого не трогает.
Когда-то здесь будет Румыния, море – уже Черное – волнуется,
И почвой песни становится тело и мир Овидия.