Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Wyznanie Kalifa, Czyli O Mocy Baśni

Wyznanie Kalifa, Czyli O Mocy Baśni

Odkąd me oczy łzą wstrętu sycone
Zeszły się z Twoich powolnym ukłonem
Znajdując wyzwań i łask obietnice
Nie dbam o skarby i gardzę mym tronem
Odkąd ujęłaś znudzony mój członek
W wysmukłych palców zwinną ośmiornicę
Wiem, że mam berło, a Ty masz koronę
W której obręczy zapłonę, nie spłonę
Bo choć mnie chłoniesz
Ja Tobą się sycę
A ty niespiesznie tkasz zdarzeń kobierzec
Węzeł za węzłem w rytm serca uderzeń
W gęstej osnowie nie chybiając wątku
Chociaż w najdziksze prowadzisz rubieże
Idziemy razem labiryntem ścieżek
Gdzie jeden koniec wiele ma początków
Bo cały z Twoich utkany zamierzeń
Należysz do mnie, do Ciebie należę
I Tobie wierzę
Bo Ty jesteś prządką
Odkrywam wszechświat przez rzęs Twych kurtyny
Przez siedmiu niebios przejrzyste muśliny
I Tobą słyszę lasy i ogrody
Ptaki, zwierzęta, wichrowe równiny
Tobą woń wdycham piżma i cytryny
Tobą smakuję orzechy i miody
Tobą zanurzam się w chłodne głębiny
Gdzie nie ma bólu, obawy ni winy
W ciche krainy
Świetlistej pogody
Z tej świetlistości wysnuwasz opowieść
Słodką, soczystą i cierpką - jak człowiek
Gęstą od tęsknot, cudów i koszmarów
Ale jej końca nigdy się nie dowiem
Bowiem zawieszasz na jednym ją słowie
W którym zaklęte szukanie jest - czaru
- Mów dalej - błagam, wstrzymany wędrowiec
Pan Twego losu i więzień Twych powiek
Nad życie, zdrowie
Spragniony Twych darów
Lecz Ty wiesz dobrze dlaczego tak zwlekasz
Zastyga wicher, wstrzymuje bieg rzeka
Nie kończy zwierz skoku i słońce nie gaśnie
Zawiesza oddech łąka i pasieka
I Ta, co ciemność ma kłaść na powiekach
Przy której milknie gwar szczęścia i waśni
Kruszą się twierdze zamiarów człowieka
Też trwa bez ruchu, cicha i daleka
Bo i śmierć czeka
Na dalszy ciąg baśni
Złote złudzenie! Przepyszna szarado!
Skarbie Sezamu! Marzenie Sindbada!
Objawienie moje! Tajemnico!
Krynico woli! Bezwładu kaskado!
W Tobie się wznoszę
W Tobie opadam
W pełnię i w nicość
Szeherezado

Исповедь Халифа, или О Силе Сказки

С тех пор, как очи мои, полные слёз отвращения,
Встретились с твоим медленным поклоном,
Обретя обещания испытаний и милостей,
Не ценю я сокровищ и презираю свой трон.
С тех пор, как ты обхватила мой утомленный член
В ловкую осьминожью сеть изящных пальцев,
Я знаю, что у меня скипетр, а у тебя корона,
В кольце которой я воспылаю, не сгорю.
Ибо, хоть ты и поглощаешь меня,
Я тобой насыщаюсь,
А ты неспешно ткешь ковёр событий,
Узел за узлом, в ритм биения сердца,
В плотной основе, не упуская нити,
Хоть и ведешь в самые дикие края.
Мы идем вместе лабиринтом троп,
Где один конец имеет множество начал,
Ибо весь он соткан из твоих замыслов,
Ты принадлежишь мне, я принадлежу тебе.
И я верю тебе,
Ведь ты – пряха.
Я открываю вселенную сквозь занавес твоих ресниц,
Сквозь семь небес из прозрачного муслина,
И тобой слышу леса и сады,
Птиц, зверей, ветреные равнины.
Тобой вдыхаю аромат мускуса и лимона,
Тобой вкушаю орехи и мед,
Тобой погружаюсь в холодные глубины,
Где нет боли, страха и вины,
В тихие страны
Светлой погоды.
Из этой светлой ясности ты выпрядаешь повествование,
Сладкое, сочное и терпкое – как человек,
Полное тоски, чудес и кошмаров,
Но конца его я никогда не узнаю.
Ибо ты останавливаешь его на одном слове,
В котором заклято поиски чар,
– Говори дальше, – молю я, застывший путник,
Властелин твоей судьбы и пленник твоих век,
Больше жизни, здоровья
Жаждущий твоих даров.
Но ты хорошо знаешь, почему ты медлишь,
Замирает ветер, останавливает течение река,
Не заканчивает зверь прыжок, и солнце не гаснет,
Задерживает дыхание луг и пасека.
И Та, что должна наложить тьму на веки,
При которой смолкает шум счастья и ссор,
Рушатся твердыни намерений человека,
Тоже застывает неподвижно, тихая и далекая,
Ибо и смерть ждет
Продолжения сказки.
Золотая иллюзия! Восхитительная шарада!
Сокровище Сезама! Мечта Синдбада!
Откровение мое! Тайна!
Источник воли! Каскад беспамятства!
В тебе я возношусь,
В тебе я падаю,
В полноту и в ничто,
Шехерезада!