Paroles et traduction Janne Tulkki - Reissumies ja kissa

Reissumies ja kissa

On iltamyöhä, taipaleella muuan reissumies
Hän viheltelee kulkeissaan
Hän mistä tulee, minne menee
Taivas yksin ties, on musta kissa seuranaan
Mut kylmä alkaa ahdistella miestä hilpeää
Hän kaipaa varmaan kotia ja lieden lämpimää
On iltamyöhä, taipaleella muuan reissumies
Hän viheltelee kulkeissaan

Tien laidassa hän näkee mökin pienen aution
Ja ovi sen on raollaan
Se turvapaikka tietää siellä kylmänsuoja on
Ja reissumies on iloissaan
Hän kissaansakin kutsuu, mihin mirri häipyi hei,
Mut poissaolo kissan häntä kauan vaivaa ei
On oma nahka lähinnä ja lämpö tärkeää
Kai hiirtä kissa pyydystää

On liedessä, voi ihme, pari hiiltä hehkuvaa
Hän takan ääreen hakuilee
Ei uskalla nyt heikkoon hehkuun edes puhaltaa,
Se sinälläänkin riittänee
Hän käsiänsä ojentelee lieden lämpimään
Ja jokin kaunis muisto lämmittävi' sydäntään
Niin tuli aamu, arjen koura utulinnan taa
On reissumiehen kylmä taas

On päällä kylmän tuvan kissa yötään viettänyt
Ja kiilusilmät hehkun loi
Se minkä luuli hiillokseksi, kissa onkin het',
Kun aamuvalon tupaan toi
Mut reissumies ei moista jouda ajattelemaan,
Vaan vihellellen tielle työntyy kissa mukanaan
Hän mistä tulee, minne menee,
Taivas yksin ties, on taipaleella reissumies

Путник и кошка

Поздний вечер, в пути путник усталый
Напевая, бредёт он устало.
Откуда, куда — лишь небо знает,
С ним кошка чёрная след поспешает.
Холод пробирает всё тело бедняги,
Мечтает о доме, тепле очага он.
Поздний вечер, в пути путник усталый
Напевая, бредёт он устало.

Вдруг видит он хижину на пути,
Дверь приоткрыта — можно войти.
Укрытие от стужи и ненастья,
Обрадовался путник не напрасно.
"Эй, киса, ты где?" - зовёт он питомца,
Но долго искать не стал он беглеца.
Своя рубашка ближе к телу, сам знаешь,
Наверно, мышку где-то караулит.

В очаге, о чудо, тлеют угли,
В поисках дров обшарил он все углы.
Не смеет он пламя раздуть,
И так согреться хватит, будь здоров.
К теплу он руки протянул,
И память сладкую в душе разбудил.
Вот утро настало, развеяв туман,
И снова в путь путник встречает туман.

На печке всю ночь кошка проспала,
Сверкая глазами, тепло стерегла.
То, что углём он считал,
Кошачьими глазами сияло.
Но путник об этом не думал тогда,
Насвистывая, шагал он вперёд, куда?
Откуда, куда — лишь небо знает,
Вновь в путь путник отправляется.