Paroles et traduction KAT - Delirium tremens

Delirium tremens

Mamo, tyle lat
Mamo, nie ma cię
Mamo, ciepła brak
Mamo, a ty gdzie?
Uciekasz za dom
Uciekasz jak pies

Mamo, ogarnia mnie koszmarny sen
Mamo, boję się
Mamo, ramie daj
Mamo, błagam Cię
Mamo, wszech lat kocham Cię
Chociaż mnie nie chciałaś mieć
Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mamo, tak bym chciał
Mamo, chwalić cię
Mamo, ale jak
Mamo, skoro wie
Mamo, wszech lat kocham Cię
Chociaż mnie nie chciałaś mieć
Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mam dwadzieścia pięć lat
I życie połamane jak patyk
Co spojrzę wstecz, ogromna czarna plama
Co spojrzę przed się, twardy, zimny głaz
Czułem powołanie w życiu swym na księdza
Albo na żołnierza
I poznałem, że ni ten ani tamten
Nie mają już, czego bronić
Byłem Faustem
I byłem Prometeuszem
Porównywałem pyłek wiedzy
Z wszechświatowym pyłem tajemnicy
I wydzierałem ogień niebu
Aby go nieść swoim braciom
Kto mały okazał się robaczkiem świętojańskim
Który świeci nie oświecając
I pali się nie rozpalając
A serce moje
Które opukiwało całą ziemię
Szukając nieznajomej i nie znalazło jej
Porwawszy gołębice wylało świętą, niewinną krew
Narzędzie ułomnienia
Które nawet o pomstę wołać nie może
A kiedym przyzywał do boju wszystkie legiony żywych
Pod hasłem, "kto w Boga wieży?"
Poznałem wówczas
Przy oślepiającym świetle prawdy
Że w głębi ochnistrantku wszechżycia
Leży zbrodnia
I ostatni sztandar swój spalić muszę
Tak więc jestem teraz żywy bez życia
Tęskny bez tęsknoty i błądzący bez błędu
Okręt mój nie mając kompasu ani steru
Płynie w nieznaną dal
Więc niech się wypełni miara mojej pustyni
Porzucę ten świat
Którego intrygi nie są dość zabawne
Ani cierpienia dość małe, aby utrzymać swe łzy
Zamknę się w pięknym
Książęcym grobie moich przodków
A może, może odkryje nowy świat swojej duszy
Którego przeczucie zjawia mi się
Z nieodpartą siłą
Ową metafizyczną stroną duszy
Którą widzę we snach swoich
A zapominam na jawie
I tak może mi się uda
Zwiedzić drugą połowę księżyca
Wiecznie zakrytą dla ziemskiej świadomości
Oto jest dzień jasny, słoneczny
Ale cóż to znaczy
Moja dusza ma swoje własne światło
I swoje własne od słońca niezależne
Ciemności
Pójdźmy stąd
Bo dla tego który mierzył kulą we własne serce
Nie ma ani dziś, ani jutro, ani tu, ani tam
Tylko niezmierzone królestwa myśli
Zamknięte w łupinie orzecha

Mamo, pije sam
Mamo, nie wiem gdzie?
O wszystkie dzieci modle się
Mamo, a twój grzech
Uciekłaś za dom
Uciekłaś jak pies
Aaa

Белая горячка

Мама, столько лет
Мама, тебя нет
Мама, тепла нет
Мама, где же ты?
Убегаешь за дом
Убегаешь, как пес

Мама, меня охватывает кошмарный сон
Мама, я боюсь
Мама, дай руку
Мама, умоляю тебя
Мама, всю жизнь люблю тебя
Хотя ты не хотела меня иметь
Эй, там, налей пива в руки
Почему, почему они дрожат?

Мама, так бы хотел
Мама, хвалить тебя
Мама, но как
Мама, если знаю
Мама, всю жизнь люблю тебя
Хотя ты не хотела меня иметь
Эй, там, налей пива в руки
Почему, почему они дрожат?

Мне двадцать пять лет
И жизнь сломана, как палка
Когда смотрю назад, огромная черная клякса
Когда смотрю вперед, твердый, холодный камень
Чувствовал призвание в жизни своей к священству
Или к солдатчине
И понял, что ни тот, ни другой
Уже нечего им защищать
Был Фаустом
И был Прометеем
Сравнивал пылинку знания
С вселенской пылью тайны
И вырывал огонь у неба
Чтобы нести его своим братьям
Который оказался маленьким светлячком
Который светит, не освещая
И горит, не согревая
А сердце мое
Которое обстукивало всю землю
В поисках незнакомки и не нашло ее
Похитив голубку, пролило святую, невинную кровь
Орудие увечья
Которое даже о мести вопить не может
А когда я призывал к бою все легионы живых
Под лозунгом "кто верит в Бога?"
Понял тогда
При ослепляющем свете истины
Что в глубине послушника вселенной
Лежит преступление
И последний свой стяг сжечь я должен
Так что теперь я жив без жизни
Тоскую без тоски и блуждаю без цели
Мой корабль, не имея ни компаса, ни руля
Плывет в неведомую даль
Так пусть же наполнится чаша моей пустыни
Покину этот мир
Которого интриги недостаточно забавны
А страдания недостаточно малы, чтобы сдержать мои слезы
Запрусь в прекрасной
Княжеской гробнице моих предков
А может быть, может быть, открою новый мир своей души
Предчувствие которого является мне
С непреодолимой силой
Той метафизической стороной души
Которую вижу в своих снах
А забываю наяву
И так, может быть, мне удастся
Исследовать другую половину луны
Вечно скрытую от земного сознания
Вот и ясный, солнечный день
Но что это значит
У моей души свой собственный свет
И своя собственная, независимая от солнца
Тьма
Пойдем отсюда
Ведь для того, кто целился пулей в собственное сердце
Нет ни сегодня, ни завтра, ни здесь, ни там
Только безмерные царства мысли
Заключенные в скорлупе ореха

Мама, пью один
Мама, не знаю где
О всех детях молюсь
Мама, а твой грех
Убежала за дом
Убежала, как пес
Aaa