Paroles et traduction Kajman - Dzieci

Dzieci

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Dzieci. Godzinami bawią się w podchody z psami,
Już nie jeżdżą na rowerach lecz jumanymi furami.
Chcą być rycerzami nocy, ale nie Robinami
Nie chcą być parobkami za tysiąc złoty z groszami.
Dzieci, ej czy mam ich winić?
Że w TV widzą piękną przez które, są bardziej chciwi?
Ich matki nie mają na opłaty, w serialach koją stres,
A dzieciaki co noc gdzieś przelewają swoją krew.
Podobno ten co nie miał chce dwa razy bardziej,
One widzą w tym rzemiosło, chcą Iphone'a na kartę,
Najnowsze kolekcje Tomiego, tatuaże.
Te dzieciaki myślą prosto, idą za złym przykładem.
Jestem dowodem, że nie zawsze
Identyfikuję się z tym miastem, gdzie masa kasy pragnie,
Gdzie dzieciaki sprowadzają na parter.
Reguły są takie: dawaj hajs, ja schowam kastet.

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Jedziemy z tym.
To dzieci tych metropolii w niewoli agresji i zła,
Żyją jakby miało nie być jutrzejszego dnia.
Przedstawienie - gra trwa. Życie losy gmatwa, niełatwa
Jest egzystencja w klatkach, betonowych matniach.
To galimatias, widzę go co dnia.
Tu litość nie jest modna, litość to zbrodnia mówi napis na murze.
Jak wilk w owczej skórze czai się gdzieś nadzieja na zmiany.
Czy potrwa to dłużej, czy też naszym potomkom coś damy?
Tą lepszą przyszłość? W tunelu światło,
By kilkuletnie dziecko nie szło za w sztok pijaną matką.
Szok tą gadką wzbudzę. Nie niestety, choć chciałbym,
Już dawno się nie łudzę, widzę czarno białe barwy.
Jest jeszcze czerwień - kolor przemocy i walki.
Dzieciaki mrocznych podwórek żyjących, lecz jakby martwi.
Martwisz się tą sytuacją? Czy przymykasz oczy?
Ulica ma ścieżki, po których sam diabeł kroczy, skurwysynu.

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Kajman K2 taa
Nie mają na to wpływu, w której rodzinie się rodzą,
Choć nie ma lekko, z dumą mówią skąd pochodzą
Bez narzekania, oni nie czują się lepsi,
Choć pierwsze w życiu kroki stawiali przez pinezki.
Musieli być dorośli w wieku kilkunastu lat,
Dla nich to rzeczywistość, a dla Ciebie straszny świat.
Nie chcą wiele jeść, pić i przeżyć,
A z drugiej strony krzywdzone hajsem bananowe dzieci
Z prywatnych szkół i z osiedli strzeżonych
Produkty swoich starych wyobraźni pozbawionych.
Bękarty hajsu znają życie tylko z książek,
Chcą mieć, brać i kupować, wydawać forsę.
Kto ma lepiej? Jako widz temat oceń.
I gdzie byłeś ty jako mały chłopiec?
Sam jestem ojcem i wiem kurwa jedno
Wartości nie kupisz nawet najdroższą monetą.

Dzieci.

Niełatwa jest egzystencja

Ulice - piekło,
Tu spadasz na dno.
A ja wiem jedno,
Że to jest nasz dom.

Дети

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Дети. Часами играют в прятки с собаками,
Уже не катаются на велосипедах, а на угнанных тачках.
Хотят быть рыцарями ночи, но не Робин Гудами,
Не хотят быть батраками за тысячу злотых с копейками.
Дети, эй, разве я могу их винить?
Что по телевизору видят красивую жизнь, из-за которой становятся более жадными?
Их матери не могут оплатить счета, в сериалах успокаивают стресс,
А детишки каждую ночь где-то проливают свою кровь.
Говорят, тот, у кого не было, хочет вдвое больше,
Они видят в этом ремесло, хотят iPhone на контракт,
Новейшие коллекции Tommy, татуировки.
Эти детишки мыслят просто, идут за плохим примером.
Я — доказательство того, что не всегда
Идентифицирую себя с этим городом, где все жаждут денег,
Где детишки опускают на самое дно.
Правила таковы: давай деньги, я спрячу кастет.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Поехали.
Это дети этих мегаполисов в плену агрессии и зла,
Живут так, будто завтрашнего дня не будет.
Представление - игра продолжается. Жизнь судьбы путает, нелегка
Существование в клетках, бетонных ловушках.
Это галиматья, я вижу ее каждый день.
Здесь жалость не в моде, жалость - это преступление, гласит надпись на стене.
Как волк в овечьей шкуре, где-то таится надежда на перемены.
Продлится ли это дольше, или же мы что-то дадим нашим потомкам?
Это лучшее будущее? Свет в конце туннеля,
Чтобы ребенок нескольких лет не шел за пьяной в стельку матерью.
Шокирую этим разговором. Нет, к сожалению, хотя и хотел бы,
Я давно не обманываюсь, вижу черно-белые краски.
Есть еще красный - цвет насилия и борьбы.
Дети темных дворов, живущие, но как будто мертвые.
Тебя беспокоит эта ситуация? Или ты закрываешь глаза?
У улицы есть тропинки, по которым сам дьявол ходит, сукин сын.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.

Kajman K2 таа
Они не могут повлиять на то, в какой семье родятся,
Хотя им нелегко, они с гордостью говорят, откуда родом.
Без жалоб, они не чувствуют себя лучше других,
Хотя первые шаги в жизни делали по кнопкам.
Им пришлось повзрослеть в возрасте четырнадцати лет,
Для них это реальность, а для тебя - страшный мир.
Не хотят много есть, пить и жить,
А с другой стороны, избалованные деньгами банановые дети
Из частных школ и охраняемых поселков,
Продукты своих родителей, лишенных воображения.
Ублюдки денег знают жизнь только из книг,
Хотят иметь, брать и покупать, тратить деньги.
Кому лучше? Как зритель, оцени тему.
И где был ты, когда был маленьким мальчиком?
Я сам отец и, блин, знаю одно,
Ценности не купишь даже самой дорогой монетой.

Дети.

Нелегко существовать.

Улицы - ад,
Тут падаешь на дно.
А я знаю одно,
Что это наш дом.