Paroles et traduction Kasia Stankiewicz - Marzec

Marzec

Znowu się rozstaje z moimi łzami
Jak balon co zrzuca kolejny ciężki worek
Unoszę się w stronę sufitu
Z góry patrzę na moje ciało
Nie powiem, nie powiem
Niezłe, lecz blade
Blade i mizerne
Mizerne i blade
Tyle się ostatnio wydarzyło (tru-dudu)

Wypadły z niego wczoraj urywane dźwięki
Potem bardzo smutne chodziły bez celu
Czuło się jak pies, którego pan zostawił samotnie w lesie
Znowu się rozstaje z moimi łzami
Jak balon co zrzuca kolejny ciężki worek
Nic nie mogę
Normalnie nic nie mogę

W oddali coś jaśnieje
Wszystkiemu w brew
Uśmiecha się

Czasem myślę sobie możliwe
Że gdyby miłości włożyć okulary
Nigdy nie bylibyśmy
Nie bylibyśmy zakochani
Znowu się rozstaje z moimi łzami
Na raz, dwa, trzy, cztery znikają wszystkie szmery (tru-dudu)

Gdy na powierzchnie wypełzną już
Wszystkie nasze tajemnice
Wtedy na drobniutkie kawałki
Na drobniutkie kawałki rozpadamy się
Niektórzy odchodzą wtedy bez słowa
A inni wracają i znów tworzą formę
I znów tworzą formę
I to chyba dobrze

Na powierzchni słońce
A ty pisz
Pisz, pisz i dalej idź
Ciszej nic nie mów, bo mnie rozpraszasz
Ale czyj to głos?
To ja twój anioł – będzie dobrze
Śmiejesz się? – I o to chodzi
Raz, dwa, trzy, cztery znikają wszystkie szmery
Wiec wracam znów w swoje ciało
Ja wiem, że wiesz
I ty wiesz, że wiem
Ja wiem, że wiesz

W oddali coś jaśnieje
Wszystkiemu wbrew
Uśmiecha się

Najtrudniej jest
Gdy budzę się
Najtrudniej jest
Gdy znów budzę się
Najtrudniej jest
Gdy budzę się
Najtrudniej jest (tru-dudu)

W oddali coś jaśnieje
Wszystkiemu wbrew
Uśmiecha się

W oddali coś jaśnieje
Wszystkiemu wbrew
Uśmiecha się (tru-dudu)

Март

Снова расстаюсь со своими слезами,
Как воздушный шар, скидывающий очередной тяжёлый мешок.
Взмываю к потолку,
Смотрю сверху на своё тело.
Ничего не скажу,
Неплохое, но бледное.
Бледное и хилое,
Хилое и бледное.
Так много всего случилось в последнее время (тру-дуду).

Из него вчера вырвались разорванные звуки,
Потом очень грустные бродили без цели.
Ощущение как у собаки, которую хозяин оставил одну в лесу.
Снова расстаюсь со своими слезами,
Как воздушный шар, скидывающий очередной тяжёлый мешок.
Ничего не могу,
Совсем ничего не могу.

Вдали что-то светлеет,
Всем назло
Улыбается.

Иногда я думаю, возможно,
Если бы любви надеть очки,
Мы бы никогда...
Не были бы влюблены.
Снова расстаюсь со своими слезами.
Раз, два, три, четыре – и исчезают все шорохи (тру-дуду).

Когда на поверхность выползут
Все наши тайны,
Тогда на мельчайшие кусочки,
На мельчайшие кусочки мы распадаемся.
Некоторые уходят тогда без слов,
А другие возвращаются и снова обретают форму,
И снова обретают форму.
И это, наверное, хорошо.

На поверхности солнце,
А ты пиши,
Пиши, пиши и иди дальше.
Тише, ничего не говори, ты меня отвлекаешь.
Но чей это голос?
Это я, твой ангел – всё будет хорошо.
Ты смеёшься? – Вот и отлично.
Раз, два, три, четыре – и исчезают все шорохи.
И я снова возвращаюсь в своё тело.
Я знаю, что ты знаешь,
И ты знаешь, что я знаю.
Я знаю, что ты знаешь.

Вдали что-то светлеет,
Всем назло
Улыбается.

Труднее всего,
Когда я просыпаюсь.
Труднее всего,
Когда я снова просыпаюсь.
Труднее всего,
Когда я просыпаюсь.
Труднее всего (тру-дуду).

Вдали что-то светлеет,
Всем назло
Улыбается.

Вдали что-то светлеет,
Всем назло
Улыбается (тру-дуду).