Onzichtbaar - Kinderen Voor Kinderen traduction en allemand

Onzichtbaar

Alles wat ik doe,
alles wat ik zeg,
daar luistert niemand naar.
Ben ik een vreemd exemplaar?
Want niemand reageert.

Ik heb een nieuwe bril,
mijn haren zijn geverfd,
ik doe er alles aan.
Maar ze zien me niet staan.
Ik val totaal niet op.

Wat is er aan de hand?
Ik vind het echt genant,
ben ik een vreemd geval?
Ben ik een zielepiet?
Nee dat wil ik niet.

Elke dag maar weer,
en wat ik ook probeer,
het maakt geen donder uit.
Want je ziet me niet.
En je hoort me niet.

Het is vreemd.
Het is raar.
Ook al zijn er vijfentwintig mensen bij elkaar.
Ook al schreeuw ik, tier ik, brul ik, trek ik aan mijn haar.
Ik blijf onzichtbaar.

Het is vreemd.
Het is raar.
Ik kan zingen als Madonna en ik speel gitaar.
Ook al draag ik mooie kleren,
er is een bezwaar.
Ik blijf onzichtbaar.

Zit ik in de klas,
de meester stelt een vraag.
Ik steek mijn vinger op.
Heeft hij een bord voor zijn kop?
Of wil hij mij niet zien?

Rinus gaf een feest,
we hadden dikke pret,
we dansten zij aan zij.
Maar later vroeg ie aan mij,
waarom ben je niet geweest?

Wat is dit voor gedoe,
ik ben het nu wel moe,
ja echt ik baal ervan.
Ik ben geen zielepiet,
nee dat ben ik niet.

Maar soms is het wel leuk,
dan lig ik in een deuk,
als ik een grap uithaal.
Want je ziet me niet,
en je hoort me niet.

Het is vreemd.
Het is raar.
Ook al zijn er vijfenveertig mensen bij elkaar.
Ook al schreeuw ik, tier ik, brul ik, trek ik aan hun haar
Ik blijf onzichtbaar.

Het is vreemd.
Het is raar.
Ik kan zingen als madonna
en ik speel gitaar.
Ook al daraag ik mooie kleren,
er is een bezwaar.
Ik blijf onzichtbaar.

Het is vreemd.
Het is raar.
Ook al zijn er vijfentachtig mensen bij elkaar.
Ook al schreeuw ik, tier ik, brul ik, trek ik aan het haar.
Ik blijf onzichtbaar.

Ik val niet op.
Ik ben onzichtbaar.
Mij kun je niet zien.

Unsichtbar

Alles, was ich tue,
alles, was ich sage,
dazu hört niemand zu.
Bin ich ein seltsames Exemplar?
Denn niemand reagiert.

Ich habe eine neue Brille,
meine Haare sind gefärbt,
ich geb mir alle Mühe.
Doch sie sehen mich nicht.
Ich falle überhaupt nicht auf.

Was ist hier los?
Ich finde es echt peinlich,
bin ich ein merkwürdiger Fall?
Bin ich ein Jammerlappen?
Nein, das will ich nicht.

Jeden Tag von Neuem,
und was ich auch versuche,
es macht keinen Unterschied.
Denn du siehst mich nicht.
Und du hörst mich nicht.

Es ist seltsam.
Es ist komisch.
Auch wenn fünfundzwanzig Leute zusammen sind.
Auch wenn ich schreie, tobe, brülle, an meinen Haaren ziehe.
Ich bleibe unsichtbar.

Es ist seltsam.
Es ist komisch.
Ich kann singen wie Madonna und ich spiele Gitarre.
Auch wenn ich schöne Kleider trage,
gibt es einen Haken.
Ich bleibe unsichtbar.

Sitze ich im Unterricht,
der Lehrer stellt eine Frage.
Ich melde mich.
Hat er ein Brett vor dem Kopf?
Oder will er mich nicht sehen?

Rinus gab eine Party,
wir hatten riesigen Spaß,
wir tanzten Seite an Seite.
Doch später fragte er mich,
warum ich nicht da war.

Was soll dieses Theater,
ich hab jetzt wirklich die Nase voll,
ja echt, es nervt mich.
Ich bin kein Jammerlappen,
nein, das bin ich nicht.

Aber manchmal ist es lustig,
dann kringele ich mich vor Lachen,
wenn ich einen Witz reiße.
Denn du siehst mich nicht,
und du hörst mich nicht.

Es ist seltsam.
Es ist komisch.
Auch wenn fünfundvierzig Menschen zusammen sind.
Auch wenn ich schreie, tobe, brülle, an ihren Haaren ziehe,
bleibe ich unsichtbar.

Es ist seltsam.
Es ist komisch.
Ich kann singen wie Madonna
und ich spiele Gitarre.
Auch wenn ich schöne Kleider trage,
gibt es einen Haken.
Ich bleibe unsichtbar.

Es ist seltsam.
Es ist komisch.
Auch wenn fünfundachtzig Leute zusammen sind.
Auch wenn ich schreie, tobe, brülle, an den Haaren ziehe.
Ich bleibe unsichtbar.

Ich falle nicht auf.
Ich bin unsichtbar.
Mich kannst du nicht sehen.