Paroles et traduction Kommil Foo - Atlantis

Atlantis

In een strandstoel zit ze daar
De weduwe van Dam
De handen stil, dun en grijzend haar
Weduwe van Dam.
Het is 20 juni half vier
De waterlijn schuift op
50 jaar van eb en vloed
Vergleden zonder stop
Ze zat hier 50 jaar geleden ook
In dezelfde stoel
En in de branding en het meeuwgekrijs
Hoort ze net als toen

Rita kom in zee
In een stranddstoel bij elkaar
Rita en haar man
Pas getrouwd, liefje noemt hij haar
De jonge George van Dam

Het is 20 juni half vier
En George die praat en praat
Hij vertelt haar van een oude stad
Die nog steeds bestaat
Want dat Atlantis ooit gezonken is
Hier vlak voor de kust
En in een grote luchtbel nu
Op de bodem rust

Al pratend staat hij op
De jonge George van Dam
Loopt naar de zee, hij windt zich lichtjes op
De jonge George van Dam

Vertelt dat daar beneden een complex verrijst
Een soort van watermuur,
Die coherent blijkt qua substantiegraad
In z'n atoomstructuur,
En dat de neerwaartse expantiedruk de lucht fosfatiseert,
Zodat de zuurstof in Atlantis dus
Het zout neutraliseert.

Tot z'n navel in het nat,
Roept jonge George van Dam
Ze goed moet weten dat
De taalconstructie van
Atlantis van de Grieken stamt,
En zo dus in 1 klap,
Aan de basis van Europa ligt,
En George doet nog een stap
Orerend over politiek, en de morele zin,
Van de ethica, het waterpeil reikt tot aan z'n kin

Met z'n lippen in het zout
De natte George van Dam
Explicerend zonder fout
Het zeeorganigram

Rita kijkt toe hoe de golfslag
Z'n lieve kruin verteert
Alleen z'n vinger is nog zichtbaar nu
Die druk gesticuleert
Ze ziet de oceaan zich sluiten
Om die trouwringvinger heen
Het is 20 juni, half vier
Rita is alleen

In een strandstoel zit ze daar
De weduwe van Dam
De handen stil, dun en grijzend haar
Weduwe van Dam

Het is 20 juni, half vier
En Rita richt zich op
Ze trekt de veters van haar schoenen los
Ondoet zich van een sok
Rokken uit, knopen los
Ze voelt zich niet eens moe
Er duikt een oude vrouw
Met rimpelvel naar Atlantis toe.

Atlantis

She sits there in a beach chair
The widow of Dam
Her hands still, thin and graying hair
Widow of Dam.
It is June 20th, half past three
The waterline creeps up
50 years of ebb and flow
Slipped away without a stop
She sat here 50 years ago too
In the same chair
And in the surf and the cry of the gulls
She hears, just like then

Rita come into the sea
In a beach chair together
Rita and her husband
Newly married, sweetheart he calls her
The young George van Dam

It is June 20th, half past three
And George who talks and talks
He tells her about an ancient city
That still exists
Because Atlantis once sank
Right here off the coast
And now in a big air bubble
Rests on the bottom

Talking, he stands up
The young George van Dam
Walks to the sea, he winds himself up slightly
The young George van Dam

Tells that down there a complex rises
A kind of water wall,
Which appears coherent in terms of substance density
In its atomic structure,
And that the downward expansion pressure phosphatizes the air,
So the oxygen in Atlantis thus
Neutralizes the salt.

Up to his navel in the wet,
Young George van Dam shouts
She should know well that
The language construction of
Atlantis comes from the Greeks,
And so in one fell swoop,
Lies at the basis of Europe,
And George takes another step
Talking about politics, and the moral meaning,
Of ethics, the water level reaches his chin

With his lips in the salt
The wet George van Dam
Explaining without fault
The sea organigram

Rita watches the waves
Digest his dear crown
Only his finger is still visible now
That gestures busily
She sees the ocean close
Around that wedding ring finger
It is June 20th, half past three
Rita is alone

She sits there in a beach chair
The widow of Dam
Her hands still, thin and graying hair
Widow of Dam

It is June 20th, half past three
And Rita stands up
She loosens the laces of her shoes
Takes off a sock
Skirts off, buttons loose
She doesn't even feel tired
An old woman dives
With wrinkled skin towards Atlantis.