Paroles et traduction Kommil Foo - Potvis

Potvis

Ik zie je lopen over straat
Je wandelt zomaar over straat
Je stopt en blijft even voor een boekenwinkel staan
Ik denk zal ik wel of zal ik niet
Ga ik weg voor je me ziet of is het net beter om naar je toe te gaan
En dan praten, lang geleden, blablabla en al dat soort van beleefddoenerij
Dus ik denk laat maar, wat geweest is is geweest en wat voorbij is onherroepelijk voorbij
En dan plots, alsof je 't weet, alsof je 't voelt, zomaar ineens kijk je me aan
Je ogen haken in de mijne, te laat om te verdwijnen dus als aan de grond genageld blijf ik staan
En dus naar een café, wij naar een café, en praten lang geleden, blablabla, en vooral niks aan de hand
En dan vertel je van die potvis, die magistrale potvis eenzaam stervend op het gure noordzeestrand
Ik denk alleen maar aan die winternacht
Toen je in mijn armen sliep
En hoe je van puur geluk zomaar zonder kleren buiten de sneeuw in liep
Weerloos in de winterkou
En dat ik nog elke dag
Nog elke veel te lange dag
Kapot ga zonder jou
Je praat over de toestand van het klimaat
Het is volgens jou bijna te laat
Kijk maar zo'n potvis raakt compleet het noorden kwijt
En over dringend en veranderen
Over nu en durven handelen
Over 5 voor 12
Over de allerhoogste tijd
En ik kijk naar het bewegen van je mond,
Je handen, je ogen
Maar ik heb geen flauw benul meer waar het over gaat
Ik zit daar als bevroren en jij die praat en praat en praat en ...
Ik denk alleen maar aan die winternacht
Toen je in mijn armen sliep
En hoe je van puur geluk zomaar zonder kleren buiten de sneeuw in liep
Weerloos in de winterkou
En dat ik nog elke dag, nog elke veel te lange dag, kapot ga zonder jou

Кашалот

Вижу тебя идущей по улице,
Ты просто идешь по улице,
Останавливаешься у книжного магазина,
Думаю, подойти или нет,
Уйти, пока не заметила, или лучше все же подойти
И поговорить, как давно не виделись, бла-бла-бла, и вся эта вежливая ерунда,
Поэтому думаю, ну и ладно, что было, то было, а что прошло, то безвозвратно прошло.
И вдруг, словно ты знаешь, словно чувствуешь, внезапно смотришь на меня,
Твои глаза встречаются с моими, слишком поздно исчезать, поэтому я стою, как вкопанный.
И вот мы в кафе, мы в кафе, говорим о давних временах, бла-бла-бла, и главное, ничего особенного.
И ты рассказываешь о том кашалоте, том величественном кашалоте, одиноко умирающем на суровом берегу Северного моря.
А я думаю только о той зимней ночи,
Когда ты спала в моих объятиях,
И как ты от чистого счастья, просто так, без одежды, выбежала на снег.
Беззащитная в зимней стуже,
И что я до сих пор каждый день,
Каждый слишком длинный день,
Разбит без тебя.
Ты говоришь о состоянии климата,
По-твоему, уже почти слишком поздно,
Вот, например, кашалот, он совершенно потерял ориентир.
И о необходимости перемен,
О том, чтобы действовать сейчас и решительно,
О без пяти двенадцать,
О том, что время не ждет.
А я смотрю на движение твоих губ,
Твоих рук, твоих глаз,
Но я совершенно не понимаю, о чем ты говоришь.
Я сижу как замороженный, а ты говоришь, говоришь, говоришь...
А я думаю только о той зимней ночи,
Когда ты спала в моих объятиях,
И как ты от чистого счастья, просто так, без одежды, выбежала на снег.
Беззащитная в зимней стуже,
И что я до сих пор каждый день, каждый слишком длинный день, разбит без тебя.