Kai Legomaste Anthropoi - Kostas Chatzis traduction en allemand

Kai Legomaste Anthropoi

Αν έπαιρνα τα βάσανα του κόσμου τα μεγάλα
χίλιες μπαλάντες θα 'γραφα πικρές
και τα τραγούδια θα 'σβηνα που χω γραμμένα τ' άλλα
που 'ναι γεμάτα από έρωτες ελπίδες και χαρές

Είπα λοιπόν το γράψιμο για πάντα πως θα πάψω
ένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψω
κι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή

Και περπατούσα και περπατούσα
κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο τι να πεις
Βρεφοκομείο η ελπίς

Εκεί οι ανώνυμοι γονείς πηγαίνουν τα μωρά
κι όταν θα βγούνε στη ζωή κάποια φορά
παιδιά με δίχως όνειρα γεμάτα με ρυτίδες
και μάτια θλιβερά

-R-
Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα
τι ειν' τα νόθα παιδιά μας μπρος τα τόσα προβλήματα
και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά
και πετάμε στους δρόμους τα μικρά τα παιδιά

Εμείς στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
εμείς με την καρδιά μας και το νου
γεμάτη απ' το σκοτάδι μας γεμάτη απ' αγωνία
του κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανού
κι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ τον κόσμο πως να αλλάξω
αφού κι εγώ γκρεμίζω τι θα φτιάξουμε
κι όμως

Ξεκίνησα και πάλι ένα πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή
και περπατούσα και περπατούσα
κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο τι να πεις
Γηροκομείο η ελπίς

Εκεί τα στοργικά παιδιά πετάνε τους γονείς
το μόνο έγκλημά τους ότι ζήσαν πολλά χρόνια
και τους ξεχνούν παιδιά κι εγγόνια
γέροι με δίχως όνειρα γεμάτοι με ρυτίδες
και μάτια θλιβερά.

Und wir nennen uns Menschen

Wenn ich die großen Leiden der Welt nehmen würde
würde ich tausend bittere Balladen schreiben
und die Lieder löschen, die ich sonst geschrieben
die voller Liebe, Hoffnungen und Freuden sind

Also sagte ich, ich würde für immer aufhören zu schreiben
es sei denn, ich schreibe ein anderes Lied
und so begann ich eines Morgens
die Schmerzen und Leiden im Leben zu finden

Und ich ging und ging
und kam irgendwo an einen Ort
und sah geschrieben, was soll ich sagen
Ein Kinderheim ist die Hoffnung

Dort bringen anonyme Eltern ihre Babys hin
und wenn sie eines Tages ins Leben treten
Kinder ohne Träume, voller Falten
und traurigen Augen

-R-
Und wir nennen uns Menschen, mit Verstand und Gefühl
was sind unsere unehelichen Kinder angesichts so vieler Probleme
und wir nennen uns Menschen, mit Verstand und Herz
und wir werfen die kleinen Kinder auf die Straße

Wir haben diese Gesellschaft schief gemacht
wir mit unserem Herzen und Verstand
voller unserer Dunkelheit, voller Angst
vergeblich sucht sie die Tür zum Himmel
und da ich auch ein Mensch bin, wie soll ich die Welt ändern
wenn auch ich zerstöre, was sollen wir bauen
und doch

Ich begann wieder eines Morgens
die Schmerzen und Leiden im Leben zu finden
und ich ging und ging
und kam irgendwo an einen Ort
und sah geschrieben, was soll ich sagen
Ein Altenheim ist die Hoffnung

Dort werfen die liebevollen Kinder ihre Eltern hin
ihr einziges Verbrechen, dass sie viele Jahre lebten
und Kinder und Enkel vergessen sie
Alte ohne Träume, voller Falten
und traurigen Augen