Paroles et traduction Lukasyno - Piosenka - Prolog

Piosenka - Prolog

Zbliża się siedemnasta, puls serca, miasta głos
Nastał czas zadać cios, basta nazistowskim psom
W przepaść skok, mimo lęku wysokości
Setki rąk gotowe oddać życie dla wolności
Nie słyszą słów: stop!, kości już rzucone
Gdzie ich broń, płonie dom, krwawią młode dłonie
Miasto pod ostrzałem bomb, w morzu ognia tonie
Młodości jakże pięknej szybki nastał koniec
Śmierci goniec konno pędzi przez stolicę
Stalowe gąsienice miażdżą w pył niewinne życie
Garścią rzuca proch na bruk zalany łzami
Umarł król, niech żyje król, świst kul nad głowami
Idąc ulicami wspominam dni chwały
Patrzę na sierpniowe niebo ich oczami
Przy kapliczce Matki Boskiej pomiędzy kamienicami
To hołd ocalałym, hołd tym co krew przelali

Mawiają: obłęd, chcą podważyć wybory tych
Co nie chcieli umrzeć, lecz żyć
Co mieli siłę, by walczyć, iść bić się, wrócili na tarczy
Niegdyś chłopcy i dziewczęta, dzisiaj starcy
Nigdy martwi, w naszych sercach zawsze żywi
Bo odchodząc jako wolni ludzie czuli się szczęśliwi
I nie dane nam oceniać, co by było dyby
To jest czas zadumy, czas honoru dla prawdziwych

Song - Prologue

Seventeen approaches, heartbeat, the city's voice
It is time to strike, basta, Nazi dogs
Leap into the abyss, despite the fear of heights
Hundreds of hands ready to give their lives for freedom
They don't hear the words: stop!, the dice have already been cast
Where is their weapon, the house is burning, young hands are bleeding
The city is under the fire of bombs, drowning in a sea of ​​fire
How quickly the beautiful youth has come to an end
The messenger of death gallops through the capital on horseback
Steel tracks crush innocent lives into dust
Throws a handful of dust on the pavement flooded with tears
The king is dead, long live the king, the whistle of bullets over his head
Walking the streets, I remember the days of glory
I look at the August sky with their eyes
At the chapel of the Mother of God between the tenement houses
It is a tribute to the survivors, a tribute to those who shed their blood

They say: madness, they want to undermine the choices of those
Who did not want to die but to live
Who had the strength to fight, to go to fight, returned on their shield
Once boys and girls, now old people
Never dead, always alive in our hearts
Because when they left as free people they felt happy
And it is not for us to judge what would have happened if
This is a time for reflection, a time for honor for the real ones