Paroles et traduction Manolis Famellos - I Epohi Ton Skoupidion

I Epohi Ton Skoupidion

Στο σπίτι που μεγάλωσα τώρα γερνάει ένα παιδί
κάτω απ' τα ερείπια του χρόνου ψάχνει ακόμα τη στιγμή.
Κάτω απ' τη σκόνη της ερήμου τη στάχτη των δασών
είναι η νύχτα των ανθρώπων, η αυγή των θεών.
Εδώ είναι η κόλαση των άλλων
ο παράδεισος των εαυτών.

Στο δρόμο που μεγάλωσα πέφτει μια κίτρινη βροχή
ένα γράμμα από το μέλλον λέει πως το μέλλον δεν θα 'ρθει.
Στα πεζοδρόμια, στα βαγόνια των συρμών
η κραυγή των λύκων, η σιωπή των αμνών
η βασιλεία των αγορών, η τυραννία των μηχανών.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Στην πόλη που μεγάλωσα μεσάνυχτα χτυπούν
όλοι θέλουν να ξεσκάσουν, όλοι θέλουν να δουν.
Όλοι θέλουν να λάμψουν, όλοι έχουν τόσα να πουν
όλοι θέλουν να ξεχάσουν, όλοι θέλουν να πιουν.
Όλοι μαζί κοιμούνται κι όλοι μόνοι ξυπνούν,
κι όλοι είναι χίλια κομμάτια που δεν μπορούν να ενωθούν.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Καθώς καίγεται σαν φιλμ το παρελθόν
μια κάμερα σαρώνει τις κόρες των ματιών.
Τα δάκρυα των αποχωρισμών,
την αγωνία των πρωταγωνιστών
που καταπίνει σαν τέρας το αχόρταγο παρόν.

Ο τρόμος του κενού, ο φόνος του κοινού
το ξέσπασμα του μίσους, η εκδίκηση του πλήθους
ο θρίαμβος των αφανών.

Κι ένα παιδί στ' όνειρο του προσπαθεί να πετάξει
που ήθελε να φτάσει κι όλα να σπάσει
προσπαθεί να ξυπνήσει, προσπαθεί να φωνάξει.

Μα πες μου αν ακούς τη χορωδία των λυγμών
τους κήρυκες του τέλους, τους στεναγμούς των εραστών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

The Age of Rubbish

In the house where I grew up, a child is now growing old
under the ruins of time, still searching for that moment.
Under the dust of the desert, the ashes of the forests
is the night of men, the dawn of gods.
This is the hell of others
the paradise of selves.

On the street where I grew up, a yellow rain falls
a letter from the future says the future will not come.
On the sidewalks, on the train carriages
the howling of wolves, the silence of lambs
the reign of markets, the tyranny of machines.

But tell me, do you hear the song of the castaways
the prophecies of the Magi, the laughter of the madmen.
Tell me why you should feel alone then
now that everything fits with everything
in the age of rubbish.

In the city where I grew up, midnight strikes
everyone wants to have fun, everyone wants to see.
Everyone wants to shine, everyone has so much to say
everyone wants to forget, everyone wants to drink.
They all fall asleep together but wake up alone
and all are a thousand pieces that cannot be joined.

But tell me, do you hear the song of the castaways
the prophecies of the Magi, the laughter of the madmen.
Tell me why you should feel alone then
now that everything fits with everything
in the age of rubbish.

As the past burns like a film
a camera scans the pupils of the eyes.
The tears of separations,
the agony of the protagonists
that the insatiable present swallows like a monster.

The terror of emptiness, the murder of the common
the outburst of hatred, the revenge of the crowd
the triumph of the anonymous.

And a child in his dream tries to fly
where he wanted to reach and break everything
tries to wake up, tries to scream.

But tell me if you hear the choir of sobs
the preachers of the end, the sighs of the lovers.
Tell me why you should feel alone then
now that everything fits with everything
in the age of rubbish.