Paroles et traduction Manolis Famellos - I Epohi Ton Skoupidion

I Epohi Ton Skoupidion

Στο σπίτι που μεγάλωσα τώρα γερνάει ένα παιδί
κάτω απ' τα ερείπια του χρόνου ψάχνει ακόμα τη στιγμή.
Κάτω απ' τη σκόνη της ερήμου τη στάχτη των δασών
είναι η νύχτα των ανθρώπων, η αυγή των θεών.
Εδώ είναι η κόλαση των άλλων
ο παράδεισος των εαυτών.

Στο δρόμο που μεγάλωσα πέφτει μια κίτρινη βροχή
ένα γράμμα από το μέλλον λέει πως το μέλλον δεν θα 'ρθει.
Στα πεζοδρόμια, στα βαγόνια των συρμών
η κραυγή των λύκων, η σιωπή των αμνών
η βασιλεία των αγορών, η τυραννία των μηχανών.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Στην πόλη που μεγάλωσα μεσάνυχτα χτυπούν
όλοι θέλουν να ξεσκάσουν, όλοι θέλουν να δουν.
Όλοι θέλουν να λάμψουν, όλοι έχουν τόσα να πουν
όλοι θέλουν να ξεχάσουν, όλοι θέλουν να πιουν.
Όλοι μαζί κοιμούνται κι όλοι μόνοι ξυπνούν,
κι όλοι είναι χίλια κομμάτια που δεν μπορούν να ενωθούν.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Καθώς καίγεται σαν φιλμ το παρελθόν
μια κάμερα σαρώνει τις κόρες των ματιών.
Τα δάκρυα των αποχωρισμών,
την αγωνία των πρωταγωνιστών
που καταπίνει σαν τέρας το αχόρταγο παρόν.

Ο τρόμος του κενού, ο φόνος του κοινού
το ξέσπασμα του μίσους, η εκδίκηση του πλήθους
ο θρίαμβος των αφανών.

Κι ένα παιδί στ' όνειρο του προσπαθεί να πετάξει
που ήθελε να φτάσει κι όλα να σπάσει
προσπαθεί να ξυπνήσει, προσπαθεί να φωνάξει.

Μα πες μου αν ακούς τη χορωδία των λυγμών
τους κήρυκες του τέλους, τους στεναγμούς των εραστών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Эпоха мусора

В доме, где я вырос, теперь стареет ребёнок,
под обломками времени всё ещё ищет тот миг.
Под пылью пустыни, под пеплом лесов
— ночь людей, рассвет богов.
Здесь ад других,
рай для самих себя.

На улице, где я вырос, идёт жёлтый дождь,
письмо из будущего говорит, что будущего не будет.
На тротуарах, в вагонах поездов —
вой волков, молчание ягнят,
царство рынков, тирания машин.

Но скажи мне, слышишь ли ты песню потерпевших кораблекрушение,
пророчества магов, смех безумцев?
Скажи мне, почему ты чувствуешь себя одиноким,
теперь, когда всё сходится,
в эпоху мусора?

В городе, где я вырос, бьют часы полночь,
все хотят развеяться, все хотят видеть.
Все хотят блистать, всем есть что сказать,
все хотят забыть, все хотят пить.
Все вместе спят и все просыпаются одни,
и все — тысячи осколков, которые не могут соединиться.

Но скажи мне, слышишь ли ты песню потерпевших кораблекрушение,
пророчества магов, смех безумцев?
Скажи мне, почему ты чувствуешь себя одиноким,
теперь, когда всё сходится,
в эпоху мусора?

Пока прошлое горит, как киноплёнка,
камера сканирует зрачки глаз.
Слёзы расставаний,
тревогу главных героев,
которую, как чудовище, поглощает ненасытное настоящее.

Ужас пустоты, убийство публики,
взрыв ненависти, месть толпы,
торжество безликих.

И ребёнок во сне пытается взлететь,
хотел дотянуться и всё разрушить,
пытается проснуться, пытается кричать.

Но скажи мне, слышишь ли ты хор рыданий,
глашатаев конца, стоны влюблённых?
Скажи мне, почему ты чувствуешь себя одиноким,
теперь, когда всё сходится,
в эпоху мусора?