Paroles et traduction Marek Dyjak - A My Nie Chcemy Uciakać Stąd

A My Nie Chcemy Uciakać Stąd

Stanął w ogniu nasz wielki dom
Dym w korytarzach kręci sznury
Jest głęboka, naprawdę czarna noc
Z piwnic płonące uciekają szczury
Krzyczę przez okno czoło w szybę wgniatam
Haustem powietrza robię w żarze wyłom
Ten co mnie słyszy ma mnie za wariata
Woła, "Co jeszcze świrze Ci się śniło?"
Więc chwytam kraty rozgrzane do białości
Twarz swoją widzę, twarz w przekleństwach
A obok sąsiad patrzy z ciekawością
Jak płonie na nim kaftan bezpieczeństwa
Dym w dziurce od klucza, a drzwi bez klamek
Pękają tynki wzdłuż spoconej ściany
Wsuwam swój język w rozpalony zamek
Śmieje się za mną ktoś jak obłąkany

Lecz większość śpi nadal, przez sen się uśmiecha
A kto się zbudzi nie wierzy w przebudzenie
Krzyk w wytłumionych salach nie zna echa
Na rusztach łóżek milczy przerażenie
Ci przywiązani dymem materaców
Przepowiadają życia swego słowa
Nam pod nogami żarzą się posadzki
Deszcz iskier czerwonych osiada na głowach
Dym coraz gęstszy, obcy ktoś się wdziera
A my wciśnięci w najdalszy sali kąt
"Tędy", wrzeszczy "Niech was jasna cholera!"
A my nie chcemy uciekać stąd

A my nie chcemy uciekać stąd!
Krzyczymy w szale wściekłości i pokory
Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!
A my nie chcemy uciekać stąd!
Krzyczymy w szale wściekłości i pokory
Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!
Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!
A my nie chcemy uciekać stąd!
Krzyczymy w szale wściekłości i pokory

А мы не хотим убегать отсюда

Наш большой дом стоит в огне,
Дым в коридорах вьется жгутами.
Ночь глубокая, поистине черная,
Из подвалов бегут пылающие крысы.
Кричу в окно, лбом в стекло упираясь,
Глотком воздуха делаю в жаре пролом.
Тот, кто слышит меня, считает меня сумасшедшим,
Кричит: "Что еще, псих, тебе приснилось?"
Тогда хватаюсь за решетки, раскаленные добела,
Вижу свое лицо, лицо в проклятиях.
А рядом сосед смотрит с любопытством,
Как горит на нем смирительная рубашка.
Дым в замочной скважине, а двери без ручек,
Трескается штукатурка вдоль потной стены.
Сую свой язык в раскаленный замок,
Смеётся кто-то за мной, как безумный.

Но большинство все еще спит, улыбаясь во сне,
А кто проснется, не верит в пробуждение.
Крик в заглушенных залах не знает эха,
На каркасах кроватей молчит ужас.
Те, кто привязан дымом матрасов,
Предсказывают слова своей жизни.
Под нашими ногами раскаляются полы,
Дождь красных искр оседает на головах.
Дым все гуще, кто-то чужой пробирается,
А мы забились в самый дальний угол зала.
"Сюда", - кричит, - "Чтоб вас гром!"
А мы не хотим убегать отсюда.

А мы не хотим убегать отсюда!
Кричим в безумии ярости и смирения,
Наш большой дом стоит в огне!
Дом для душевнобольных!
А мы не хотим убегать отсюда!
Кричим в безумии ярости и смирения,
Наш большой дом стоит в огне!
Дом для душевнобольных!
Наш большой дом стоит в огне!
Дом для душевнобольных!
А мы не хотим убегать отсюда!
Кричим в безумии ярости и смирения.