Paroles et traduction Michał Bajor - Głos (2017)

Głos (2017)

Świat mną zakręcił kolejny raz
Mocniej, spójrz, przygarbiony kumpel czas
Sto snów już wyśniłem - w moll i w dur
Szarość słów roztańczyłem
Po serca walc, co lawiną z gór

Ktoś memu życiu dał kształt i treść
Czworo rąk już się mocniej nie da spleść
Więc skąd - przecież sierpień, sam środek dnia
Przyszła noc, by swym sierpem
Rozdzielić nas na atomy szkła?

Jednak wciąż tam we mnie coś kołacze
Jednak coś pod słońce każe biec
Poprzez marce, uparcie, jak pąk przebiśniegu
Głos: "Ogrzej mnie!"

Jednak wciąż coś we mnie niewygasłe
Jednak coś prześwieca przez mój cień
Przez zawieje, nadzieje, przez chmur boska ciszę
Głos: "Ogrzej mnie!"

Świat wciąż na rondzie, przyśpiesza puls
Paru z nas już obrało wieczny kurs
Sto dróg przemierzyłem - a dokąd? Skąd?
Przestwór mórz uciszyłem
By odkryć swej Atlantydy ląd

Las tam posiałem najdzikszych róż
Pieli je mój ogrodnik - Anioł Stróż
Więc kto, z której strony, ten wiatr tu gna?
Los mój, spójrz, jak balonik
Czy przegra wiatr, czy ulegnę ja?

Jednak wciąż tam we mnie coś kołacze
Jednak ktoś pod słońce każe biec
Poprzez marce, uparcie, jak pąk przebiśniegu
Głos: "Ogrzej mnie!"

Jednak wciąż coś we mnie niewygasłe
Jednak ktoś prześwieca przez mój cień
Przez zawieje, nadzieje, przez chmur boska ciszę
Głos: "Ogrzej mnie!"

Голос (2017)

Мир снова мною закружил,
Сильней, взгляни, согбенный друг — наш время,
Сто снов я видел — в миноре и мажоре,
Серость слов я в танце растворил,
В вальсе чувств, что лавиной с гор.

Кто-то моей жизни дал форму и смысл,
Четыре руки крепче уже не сплести,
Так откуда ж — ведь август, самый разгар дня,
Пришла ночь, чтобы своим серпом
Разделить нас на атомы стекла?

И всё же что-то во мне стучит,
И всё же что-то к солнцу бежать велит,
Сквозь морозы, упрямо, как росток подснежника,
Голос: "Согрей меня!"

И всё же что-то во мне не угасло,
И всё же что-то сквозь мою тень просвечивает,
Сквозь метели, надежды, сквозь божественную тишь облаков,
Голос: "Согрей меня!"

Мир всё ещё на кольцевой, пульс учащён,
Некоторых из нас уже увлёк вечный курс,
Сто дорог я прошёл — а куда? Откуда?
Пространство морей я усмирил,
Чтобы открыть свою Атлантиду, свой материк.

Лес я там посадил из самых диких роз,
Их лелеял мой садовник — Ангел-хранитель,
Так кто же, с какой стороны, этот ветер сюда гонит?
Судьба моя, взгляни, как воздушный шар,
Сдастся ли ветру, или уступлю я?

И всё же что-то во мне стучит,
И всё же кто-то к солнцу бежать велит,
Сквозь морозы, упрямо, как росток подснежника,
Голос: "Согрей меня!"

И всё же что-то во мне не угасло,
И всё же кто-то сквозь мою тень просвечивает,
Сквозь метели, надежды, сквозь божественную тишь облаков,
Голос: "Согрей меня!"