Paroles et traduction Miltos Pashalidis - Afigisi

Afigisi

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ′ το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ

Объявление

Этот мужчина идёт и плачет,
никто не знает, почему.
Иногда думают, что это из-за потерянных любовей,
таких, что мучают нас так сильно
на берегу моря летом, под звуки патефона.

Другие люди заняты своими делами,
бесконечные бумаги, дети, которые растут,
женщины, которые тяжело стареют.
У него глаза, как маки,
как сорванные весенние маки,
и два родника в уголках глаз.

Он идёт по улицам, никогда не ложится,
перешагивая маленькие квадраты на спине земли,
механизм бесконечной боли,
которая стала уже неважной.

Кто-то слышал, как он говорил сам с собой, проходя мимо,
о разбитых зеркалах много лет назад,
о разбитых образах в зеркалах,
которые уже никто не сможет собрать.
Другие слышали, как он говорил о сне,
об ужасных образах на пороге сна,
о лицах, невыносимых от нежности.

Мы к нему привыкли, он опрятный и тихий,
только всё время идёт и плачет,
как ивы на берегу реки, которые видишь из поезда,
проснувшись тревожно пасмурным утром.

Мы к нему привыкли, он ничего не значит,
как и всё, к чему вы привыкли.
И я говорю вам о нём, потому что не нахожу ничего,
к чему бы вы не привыкли.
Преклоняюсь.