Epoxes - Misdeal traduction en allemand

Epoxes

Έκλεισα απόψε τα μάτια και πήγα για λίγο πίσω στο χρόνο
Να ξαναζήσω στιγμές που αγάπησα, πράξεις που δε μετανιώνω
Σαν μια ταινία η ζωή μου αρχίζει να τρέχει με σκέψεις κι εικόνες
Αρώματα απ' τα καλοκαίρια, και χρώματα απ' τους χειμώνες

Κοίταζα τις εποχές να περνάνε χαζεύοντας απ' το παράθυρο
Σα σκηνικά να αλλάζουν συνέχεια με προορισμό τους το άπειρο
Μες το δωμάτιο που έδωσε βάσεις για τη μέχρι τώρα ιστορία μου
Μέσα στο σπίτι αυτό που σημάδεψε κι άνδρωσε την εφηβεία μου

Κι είχα το Γιάννη, το Βάγγο, το Γιώργη σε όλα τα κρύα απογεύματα
Να γρατζουνάμε κιθάρες, να γράφουμε και να αναλύουμε θέματα
Κουβέντες με τον πατέρα μου για της μάνας μου όλες τις έννοιες
Τη Λουίζα της, το νυχτολούλουδο, τους βασιλικούς, τις γαρδένιες

Κι είχα το μέρος μου τα καλοκαίρια, που ήτανε κι ησυχαστήριο
Κι ένα φίλο αδερφικό να χαζεύουμε εκεί Ανδρομέδα και Σείριο
Στις χαρές και στις λύπες μαζί μέχρι τώρα στα δεύτερα άντα
Απ' το μηδέν ως το άπειρο, για τότε, για τώρα για πάντα

Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Όλα τα ανέμελα χρόνια που πέρασες νιώθεις σα να 'τανε χθες
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές
Ζήσε με πάθος το σήμερα, το αύριο ίσως δεν έρθει ποτέ
Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Όλα τα ανέμελα χρόνια που πέρασες νιώθεις σα να 'τανε χθες
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές
Ζήσε με πάθος το σήμερα, το αύριο ίσως δεν έρθει ποτέ

Μέρα και νύχτα, σε γκρίζους χειμώνες και νοσταλγικά καλοκαίρια
Σε μια προβλήτα είμαι πάλι δεκάξι, μαζί σου χαζεύω τ' αστέρια
Δεν ξέρω γιατί από τότε που γράφω η θλίψη μου βγάζει τραγούδια
Δεν ξέρω τι άλλαξε
Μα ξέρω ότι ίδια είναι η τρέλα, η ψυχή και τα χούγια

Οι μέρες περνάνε και μένουν στο χρόνο οι πιο φωτεινές αναμνήσεις
Με λύπες, χαρές και στιγμές δυνατές που δε θέλεις ποτέ σου να σβήσεις
Γιατί κάποιοι φύγαν τόσο ξαφνικά αναρωτιέσαι και κάπου δακρύζεις
Μα η δύναμη είναι προσόν και σε κάνει να στέκεσαι και να συνεχίζεις

Είχα εφηβεία ανήσυχη, γεμάτη ντροπές μα μιλούσα στα ίσια
Οι επιτυχίες μου ελάχιστες κι οι αποτυχίες πολλές στα κορίτσια
Με στίχους κρατούσα τον έλεγχο της αγανάκτησης και της οργής μου
Κι αν είχα ποτέ μου μια δύναμη, ήταν και θα ναι αυτή της φωνής μου

Κι είμαι ακόμα εκεί στο παράθυρο κι αλλάζουν μπροστά μου οι εικόνες
Απ' τα καλοκαίρια φθινόπωρο και άνοιξη απ' τους χειμώνες
Χαμένος στα αρώματα απ' τα φαγητά
Απ' τον κήπο, απ' τα φρέσκα σεντόνια
Ευγνώμων για αυτά που με κράτησαν όρθιο και υγιή μες τα χρόνια

Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Όλα τα ανέμελα χρόνια που πέρασες νιώθεις σα να 'τανε χθες
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές
Ζήσε με πάθος το σήμερα, το αύριο ίσως δεν έρθει ποτέ
Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Όλα τα ανέμελα χρόνια που πέρασες νιώθεις σα να 'τανε χθες
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές
Ζήσε με πάθος το σήμερα, το αύριο ίσως δεν έρθει ποτέ

Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές
Κοίτα πως περνούν οι εποχές
Κοίτα να χαρίζεις στιγμές

Epochen

Ich schloss heute Abend die Augen und ging ein Stück zurück in der Zeit
Um Momente zu erleben, die ich liebte, Taten, die ich nicht bereue
Wie ein Film läuft mein Leben ab mit Gedanken und Bildern
Düfte aus den Sommern und Farben aus den Wintern

Ich sah die Jahreszeiten vorbeiziehen, aus dem Fenster starrend
Wie Szenen, die sich ständig ändern, mit dem Ziel der Unendlichkeit
In dem Zimmer, das Grundsteine legte für meine bisherige Geschichte
In diesem Haus, das meine Jugend prägte und reifen ließ

Ich hatte Giannis, Vaggos, Giorgis an allen kalten Nachmittagen
Gitarren gekratzt, geschrieben und Themen durchdacht
Gespräche mit meinem Vater über all die Bedeutungen meiner Mutter
Ihre Louise, die Nachtviolen, Basilikum, Gardenien

Ich hatte meinen Sommerort, der auch ein Rückzugsraum war
Und einen brüderlichen Freund, mit dem wir Andromeda und Sirius bestaunten
In Freuden und Leiden zusammen bis heute, in zweiter Reihe
Von null bis unendlich, für damals, für jetzt, für immer

Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
All die unbeschwerten Jahre fühlen sich an wie gestern
Achte darauf, Momente zu schenken
Lebe heute leidenschaftlich, morgen kommt vielleicht nie
Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
All die unbeschwerten Jahre fühlen sich an wie gestern
Achte darauf, Momente zu schenken
Lebe heute leidenschaftlich, morgen kommt vielleicht nie

Tag und Nacht, in grauen Wintern und nostalgischen Sommern
Bin ich wieder sechzehn am Pier, staune mit dir die Sterne an
Ich weiß nicht warum, seit ich schreibe, schafft mein Kummer Lieder
Ich weiß nicht, was sich änderte
Doch ich weiß: Verrücktheit, Seele und Trotz bleiben gleich

Tage vergehen, im Zeitstrom bleiben die hellsten Erinnerungen
Mit Kummer, Freuden und starken Momenten, die man nie löschen möchte
Weil manche so plötzlich gingen, fragst du dich und weinst irgendwo
Doch Stärke ist eine Tugend, lässt dich stehen und weitergehen

Ich hatte eine unruhige Jugend, voll Scham, doch sprach geradeaus
Meine Erfolge bei Mädchen minimal, die Niederlagen zahlreich
Mit Versen hielt ich die Wut und den Zorn in Schach
Und hatte ich je eine Stärke, war und bleibt es meine Stimme

Ich bin immer noch dort am Fenster, Bilder wechseln vor mir
Von Sommern zu Herbst und Frühling aus Wintern
Verloren in Düften vom Essen
Vom Garten, frischen Laken
Dankbar für das, was mich aufrecht und gesund hielt durch die Jahre

Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
All die unbeschwerten Jahre fühlen sich an wie gestern
Achte darauf, Momente zu schenken
Lebe heute leidenschaftlich, morgen kommt vielleicht nie
Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
All die unbeschwerten Jahre fühlen sich an wie gestern
Achte darauf, Momente zu schenken
Lebe heute leidenschaftlich, morgen kommt vielleicht nie

Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
Achte darauf, Momente zu schenken
Sieh, wie die Jahreszeiten vergehen
Achte darauf, Momente zu schenken