Ptwsh - Misdeal traduction en allemand

Ptwsh

Δε με χωράει το δωμάτιο νιώθω ότι κλείνουν οι τοίχοι
Από έντονα συναισθήματα βγαίνουν οι πιο όμορφοι στίχοι
Δύσβατος δρόμος κι η θάλασσα μια θλιμμένη μητέρα
Με παίρνει μαζί στη φουρτούνα της και μου σκοτεινιάζει τη μέρα

Τα πάντα γεννιούνται είχες γράψει χωρίς καμία ιστορία
Από τη μήτρα βιώνουνε μία αρχαία εμπειρία
Κι υπάρχουν φορές που φαντάζομαι, όλη τη ζωή μου αλλιώς
Κι ο χρόνος εκεί απαράλλαχτος, ο χειρότερός μου γιατρός

Έντονα ζω τη στιγμή, σαν αγνός, ανεκπλήρωτος έρωτας
Με κυριεύει σκοτάδι, στην άβυσσο μπαίνω κραδαίνοντας
Λάφυρα από τις μάχες που κέρδισα κι αίμα από αυτές που έχω χάσει
Λέξεις που κρύβονται σε όνειρα και την καρδιά μου έχουν σπάσει

Λένε αλλόκοτα η όψη μου πως έχει κάπως αλλάξει
Είναι μια θλίψη στα μάτια μου που δε μπορεί να κοπάσει
Κι αν ήταν ταξίδι απρόσμενο, για πες μου εσύ που θα τελειώσει?
Με πήρες μαζί σου στην άνοδο, σε παίρνω μαζί μου στην πτώση

Κι όλο πέφτω στα όνειρα σε ένα απέραντο γκρίζο
Λησμονώντας τα όμορφα κάπου πίσω γυρίζω
Κι όλο τρέχουν οι θάλασσες, τα μάτια όταν ανοίγω
Να κοιτάξω ξανά ουρανό? Ή για πάντα να φύγω?

Σαν ανεκπλήρωτο όνειρο, σαν το κρυφό μου μαράζι
Ο δρόμος στενός και πιο δύσβατος σε αδιέξοδα πάλι με βγάζει
Και ρέει μια θλίψη ακατέργαστη, μαζί με τα γεγονότα
Σαν ασταμάτητος χείμαρρος στις εκβολές του Ευρώτα

Κι έχω στο νου μου τη θάλασσα, αγέρωχος στέκω σα φάρος
Μα μ' ένα άγχος αλλόκοτο, ένα ανεξήγητο βάρος
Κι έρχονται πάλι μυρωδιές, μπαχάρι, κανέλα, βανίλια
Άσπρο ντουβάρι απ' τη γειτονιά, μπροστά κόκκινη βουκαμβίλια

Κλειστές οι μισές μου αισθήσεις, ούτε ακοή ούτε όραση
Άνεμος δαίμονας με παίρνει απ' το χέρι και με ταξιδεύει στην κόλαση
Σε ποιον να τα πω, ποιος είναι ικανός να λύσει αυτό το μυστήριο
Μπροστά μου οι σκέψεις βουνό, υψώνεται το καθαρτήριο

Κι η νύχτα σκεπάζει την πλάτη μου κι όλο αλλάζει μορφή
Σε πέπλο εμφανίζεται η Μόρα, κι οδεύω στην αυτοκαταστροφή
Κοίτα βαθιά μες τα μάτια μου και φτάσε μέχρι την ψυχή
Βυθίσου μέσα στο σκοτάδι μου, πες μου τι βλέπεις εκεί

Κι όλο πέφτω στα όνειρα σε ένα απέραντο γκρίζο
Λησμονώντας τα όμορφα κάπου πίσω γυρίζω
Κι όλο τρέχουν οι θάλασσες, τα μάτια όταν ανοίγω
Να κοιτάξω ξανά ουρανό? Ή για πάντα να φύγω?
Κι όλο πέφτω στα όνειρα σε ένα απέραντο γκρίζο
Λησμονώντας τα όμορφα κάπου πίσω γυρίζω
Κι όλο τρέχουν οι θάλασσες, τα μάτια όταν ανοίγω
Να κοιτάξω ξανά ουρανό? Ή για πάντα να φύγω?

Ptwsh

Der Raum ist zu eng, ich spüre, wie sich die Wände schließen
Aus intensiven Gefühlen entstehen die schönsten Verse
Ein schwieriger Weg und das Meer, eine traurige Mutter
Sie nimmt mich mit in ihren Sturm und verdunkelt meinen Tag

Alles wird geboren, schriebst du, ohne jede Geschichte
Erleben aus dem Mutterleib eine uralte Erfahrung
Und manchmal stelle ich mir mein ganzes Leben anders vor
Und die Zeit dort unverändert, mein schlimmster Arzt

Ich lebe den Moment intensiv, wie reine, unerfüllte Liebe
Dunkelheit übermannt mich, ich betrete den Abgrund schwankend
Beute aus gewonnenen Kämpfen und Blut aus verlorenen
Worte, versteckt in Träumen, die mein Herz gebrochen haben

Sie sagen, mein Aussehen habe sich seltsam verändert
Es ist eine Trauer in meinen Augen, die nicht nachlässt
Und wenn es eine unerwartete Reise wäre, sag mir, wo wird sie enden?
Du nahmst mich mit dir im Aufstieg, ich nehme dich mit im Fall

Und ich falle ständig in Träume in ein endloses Grau
Vergessend das Schöne, drehe ich mich irgendwo zurück
Und die Meere rennen ständig, wenn ich die Augen öffne
Den Himmel wieder anschauen? Oder für immer gehen?

Wie ein unerfüllter Traum, wie mein heimliches Fieber
Der Weg eng und schwieriger führt mich wieder in Sackgassen
Und es fließt eine rohe Trauer mit den Ereignissen
Wie ein unaufhaltsamer Fluss an den Mündungen des Eurotas

Und ich habe das Meer im Sinn, stehe stolz wie ein Leuchtturm
Doch mit einer seltsamen Angst, einer unerklärlichen Last
Und wieder kommen Düfte, Gewürze, Zimt, Vanille
Weiße Wäsche aus der Nachbarschaft, vorne rote Bougainvillea

Meine Sinne halb geschlossen, weder Gehör noch Sicht
Ein Dämonenwind nimmt mich an der Hand und reist mit mir in die Hölle
Wem soll ich's sagen, wer kann dieses Rätsel lösen?
Vor mir türmen sich Gedanken, das Fegefeuer erhebt sich

Und die Nacht bedeckt meinen Rücken und ändert ständig Form
Im Schleier erscheint Mora, und ich steuere in die Selbstzerstörung
Schau tief in meine Augen und erreiche meine Seele
Tauche ein in meine Dunkelheit, sag mir, was siehst du dort?

Und ich falle ständig in Träume in ein endloses Grau
Vergessend das Schöne, drehe ich mich irgendwo zurück
Und die Meere rennen ständig, wenn ich die Augen öffne
Den Himmel wieder anschauen? Oder für immer gehen?
Und ich falle ständig in Träume in ein endloses Grau
Vergessend das Schöne, drehe ich mich irgendwo zurück
Und die Meere rennen ständig, wenn ich die Augen öffne
Den Himmel wieder anschauen? Oder für immer gehen?