Paroles et traduction Mohammad Reza Shajarian - Shabe Nishaboor

Shabe Nishaboor

آمد سحری ندا ز میخـانهء ما
کـای رنـد خـراباتـی دیوانهء ما
برخیز که پر کنی پیمانهء می
زان پیش کـه پر کنند پیمـانهء ما
وقت سحراست خیز ای مایهء ناز
نرمک نرمک باد خنک چنگ نواز
کـانان که بجـاینـد نپاینـد بسی
وآنان که شدند کس نمی آید باز
برخیز و مخور غمجهان گذرا
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نـوبت به تـو خود نیـامدی از دگران
جامیست که عقل آفرین میزندش
صد بوسه زمهر بر جبین میزندش
این کوزه گردهرچنین جام لطیف
می سازد و باز بر زمینمیزندش
تا دست به اتفاق بر هم نزنیم
پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم
خیزیم و دمی زنیم پیش ازدم صبح
کین صبح بسی دمد که ما دم نزنیم
این قافله عمر عجب می گذرد
دریاب دمی که با طرب می گذرد
ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب میگذرد
ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی
یا از پس صد هزار سال از دل خاک
چون سبزه امید بر دمیدن بودی
از من رمقی به سعی ساقی مانده است
از صحبت خلق بی وفائی مانده است
از باده دوشین قدحی بیش نماند
از عمر ندانم که چه باقی مانده است

Shabe Nishaboor

A morning call came from the tavern of my soul,
Oh, You crazy drunkard of the ruined temple of my heart,
Get up, and I will fill the bowl of wine with You,
Before they fill the bowl of my life.
It's time for dawn, arise, oh, treasure of grace,
Softly, a cool breeze plays the harp,
Those who come do not stay,
And those who leave, never return.
Get up, and don't grieve for the transient world,
Be happy, and spend a moment in joy,
If the world had any loyalty,
It wouldn't have been Your turn to suffer.
It is a cup that the wise Creator makes,
He kisses it a hundred times with love,
This potter of time makes such a delicate cup,
And then throws it to the ground.
Until we join hands together,
We will not dance with joy on the head of sorrow
Let us rise and take a sip before the morning,
Because many mornings will dawn when we are speechless.
This life journey passes quickly,
Seize the moment that passes with joy.
Oh, cupbearer, why do you worry about your friends' tomorrow?
Bring the cup, for the night is passing.
Oh, if only there were a place to rest,
Or this long journey had an end.
Or after a hundred thousand years from the heart of the earth,
A blade of hope sprang forth as before.
Some strength remains in me from the cupbearer's efforts,
From the disloyalty of unfaithful people.
There is not much of last night's wine left,
I don't know how much of my life is left.