Paroles et traduction Natassa Mpofiliou - To Metrima

To Metrima

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι... πως χάνω το μέτρημα ...

The Counting

The people of my life,
I sat down to count them,
The present, the absent,
Some two passers-by.
Those who came to stay,
Those who left before they became,
The shared, the strangers,
The very personal.

And they always turn out to be few,
Or they turn out too many,
And it's loneliness that rushes,
What makes me melancholy.
And they always turn out to be few,
Or they turn out too many,
In a counting that opens
My old wound.

The people of my life,
I would like to keep them...
The wild ones, the angels,
And the most normal.
Those who left a mark,
Those who were taken by the darkness,
The those, the random,
The very personal.

And they always turn out to be few,
Or they turn out too many,
And it's loneliness that rushes,
What makes me melancholy.

And they always turn out to be few,
Or they turn out too many,
In a counting that opens
My old wound.
Lonely people who left dust,
Friendships and loves that the roads took,
Stolen, hidden, secretly borrowed,
Random, brave, cowardly, frightened,
Mine and strangers, bright and sad,
In relationships, in houses well locked.
Happy, strangers, fellow passengers,
Bohemian artists, kids with ties.
My enemies and friends, small and large,
Who give with measure, who waste.
Loves that seemed to have value,
And others who were left in the handshake,
Poor relatives who serve the ready-made,
The rational and those who live with the feeling.
The rational and those who live with the feeling,
The rational and those who live with the feeling...
Those who live with the feeling...
I'm afraid... I'm losing count...