Paroles et traduction Paul de Leeuw feat.Typhoon - Levenslang

Levenslang

Je bent nu dertig en je schrikt je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een kind, een vrouw, een baan
Niet zo gelukkig als je wou, een held op sokken
Je leidt een uitzichtloos bestaan, met weinig kans om terug te gaan
Het leek zo mooi je was pas achttien en je had nog idealen
En aan conventies had je lak
Je kon je vrijheid en je toekomst zelf bepalen
Je had de wereld in je zak, die kon je aan met groot gemak
Goed, soms moest je wel een scheutje water bij de wijn doen
Maar je kunt toch ook niet steeds opnieuw een ander pijn doen
Als je je doel maar niet vergat, toen kwam de liefde op je pad
Je bleef jezelf zoveel je kon, maar ook je wilde 'r niet kwijt zijn
Je was gelukkig met elkaar
Maar tot concessies moest je af en toe bereid zijn
Er moest een heel stuk van je haar
Nou goed, dat pikte je dan maar
Je zocht een huis voor jullie twee, want, God, je wou toch samenwonen
Wanneer je straks getrouwd zou zijn
Je deed een cursus want dat scheelt zo met de lonen
Je vond het leven best wel fijn
En langzaam kregen ze je klein
Goed je wou nog vechten voor je eigen overtuiging
En je droeg een pak terwijl je eerst in broek en trui ging
Je bleef rechtvaardig en alert, totdat je chef-verkoper werd
Nu ben je dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een baan die je niet wou
Je hebt een flat waarvoor je veel te zwaar moet dokken
Je geeft niet echt meer om je vrouw
Maar ja het kind is ook van jou
Op zaterdag de supermarkt, je gooit je auto vol met eten
Met nootjes, kaas en Franse wijn
Om in het weekend je mislukking weg te vreten
En zo te wennen aan de pijn, dat je niet bent die je wou zijn
Voor de waarheid kun je dikwijls nog je ogen sluiten
Voor herinneringen niet, die sluit je nimmer buiten
Die neem je mee je leven lang
Want die bezit je onder dwang
Levenslang

Life-Long

You are now thirty, and you are frightened. Your life is almost over.
You have a child, a wife, a job.
Not as happy as you wanted, a hero in socks.
You lead a hopeless existence, with little chance of going back.
It seemed so beautiful. You were only eighteen and you still had ideals.
And you didn't care about conventions.
You could determine your own freedom and your own future.
You had the world in your pocket, you could handle it with great ease.
Okay, sometimes you had to add a little water to the wine.
But you can't keep hurting others, either.
As long as you didn't lose sight of your goal. Then love came into your life.
You remained yourself as much as you could, but you didn't want to lose her either.
You were happy with each other.
But you had to be willing to make concessions now and then.
A whole lot of your hair had to go.
Okay, so you just took it.
You looked for a house for the two of you because, my God, you wanted to live together.
When you would eventually get married.
You took a course because it makes such a difference to your salary.
You liked life quite a bit.
And slowly they started to shrink you.
Okay, you still wanted to fight for your own convictions.
And you wore a suit even though you used to wear pants and a sweater.
You remained fair and alert until you became a sales manager.
Now you are thirty and you know your life is almost over.
You have a job you didn't want.
You have an apartment that costs you way too much.
You don't really care about your wife anymore.
But hey, the child is yours too.
On Saturday, the supermarket. You fill your car with food.
With nuts, cheese, and French wine.
To eat away your failure over the weekend.
And to get used to the pain that you are not who you wanted to be.
You can often close your eyes to the truth.
Not to the memories. You can never shut them out.
They are with you for the rest of your life.
Because you own them under duress.
Life-long.