ฮอยหย่าง - ไผ่ พงศธร traduction en allemand

ฮอยหย่าง

เสียงแม่ฮ้อง
มากินข้าวดังวอยวอย
ลอยมากับลมที่เหงาเหงา
แนมตะเว็นยามแลง
แฮงคึดพ้อควมเก่า
อีกมื้อที่เฮาหายใจอยู่เมืองเพิ่น

มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน
มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

เหลียวเบิ่งฟ้า
ขี้ฟ้ากะหม่นหม่น
ดิ้นรน สุดท้ายเพื่ออันใด๋
กว่าที่เฮาสิฮู้
ความสุขนั้นอยู่ไส
ก็ไกลจากบ้านเฮามานานเกิน

มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน
มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

Spur der Schritte

Die Stimme meiner Mutter ruft,
dass ich zum Essen kommen soll, so laut,
schwebt mit dem Wind, der so einsam ist.
Ich schaue auf die Abendsonne
und denke umso mehr an alte Zeiten.
Ein weiterer Tag, an dem wir in ihrer Stadt atmen.

Heute ist es besser als gestern,
das Leben ist nicht ganz so schlecht.
Eine Stadt mit Millionen Menschen,
voller Fortschritt,
aber warum sind wir so einsam?

Ich vermisse meinen Vater,
ich vermisse meine Mutter,
ich vermisse sie,
ich vermisse alle.

Ich habe nie die Spur der Schritte vergessen,
mitten auf dem steinigen Weg.
Ich vergesse nicht die Spur des Reisfeldrandes,
zusammen mit den Setzlingen im Regen.
Ich habe es nie vergessen,
dass wir unser Zuhause wegen der Armut verlassen haben.
Die Armut hat uns so weit weggebracht.

Ich habe nie mein Zuhause vergessen,
den alten Schlafplatz.
Ich habe nie die Geschichten vergessen,
von klein auf bis jetzt.
Ich habe nie vergessen,
woher ich komme.
Ich erinnere mich genau,
an den Weg zurück nach Hause.

Ich schaue zum Himmel,
die Wolken sind so trüb.
Wofür kämpfen wir am Ende?
Bis wir wissen,
wo das Glück liegt,
sind wir schon zu lange von Zuhause weg.

Heute ist es besser als gestern,
das Leben ist nicht ganz so schlecht.
Eine Stadt mit Millionen Menschen,
voller Fortschritt,
aber warum sind wir so einsam?

Ich vermisse meinen Vater,
ich vermisse meine Mutter,
ich vermisse sie,
ich vermisse alle.

Ich habe nie die Spur der Schritte vergessen,
mitten auf dem steinigen Weg.
Ich vergesse nicht die Spur des Reisfeldrandes,
zusammen mit den Setzlingen im Regen.
Ich habe es nie vergessen,
dass wir unser Zuhause wegen der Armut verlassen haben.
Die Armut hat uns so weit weggebracht.

Ich habe nie mein Zuhause vergessen,
den alten Schlafplatz.
Ich habe nie die Geschichten vergessen,
von klein auf bis jetzt.
Ich habe nie vergessen,
woher ich komme.
Ich erinnere mich genau,
an den Weg zurück nach Hause.

Ich vermisse meinen Vater,
ich vermisse meine Mutter,
ich vermisse sie,
ich vermisse alle.

Ich habe nie die Spur der Schritte vergessen,
mitten auf dem steinigen Weg.
Ich vergesse nicht die Spur des Reisfeldrandes,
zusammen mit den Setzlingen im Regen.
Ich habe es nie vergessen,
dass wir unser Zuhause wegen der Armut verlassen haben.
Die Armut hat uns so weit weggebracht.

Ich habe nie mein Zuhause vergessen,
den alten Schlafplatz.
Ich habe nie die Geschichten vergessen,
von klein auf bis jetzt.
Ich habe nie vergessen,
woher ich komme.
Ich erinnere mich genau,
an den Weg zurück nach Hause.
Ich erinnere mich genau,
an den Weg zurück nach Hause.