Patutu - Richard Evans traduction en allemand

Patutu

حوصله ندارم اما همه ی قصه رو میگم
همه ی قصه رو حتی اونجایی که دوست ندارم
بزار صحبت کنیم این بار جای این که بنویسیم
راجع به دو جین سوالو یه سری عقده ی بدخیم
می دونم که دیگه مردم مرگ من موقتی من نیست
این جواز دفن و کفن یه صدای لعنتی نیست
توی این بحبوحه ی شک وسط این همه بحران
خودمو گوشه ی آسفالت جا گذاشتم تو اتوبان
ژست بی خوبی منگی واسه من نگیر دوباره
کسی که جلوت نشسته عصبی و لت پاره
من دیگه اصلا نمیخوام تیغو رو رگم بسرم
پایتخت دود و گوگرد قهرمان فصه ی مرگ

اگه عاشقت نبودم پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری ، زنده باد این عاشقانه
اگه عاشقت نبودم پا نمی داد این ترانه
بیخیال بد بیاری ، زنده باد این عاشقانه

خط موشکو تو دستت نسل من خط کشی می کرد
واسه انفجار قلبت شعر من خودکشی می کرد
جعبه جعبه استخونو غم پرچمای بی باد
کودکی نسل ما رو به قرنطینه فرستاد
من با زندگی شعرم یا با تو شوخی نداشتم
واسه تو شوخی بودیم ما خیلی تلخه سرنوشتم
حالا هی غلط بگیر از دیکته های نانوشته ام
یا که اوراق بهادار بده جای سرنوشتم

اگه عاشقت نبودم پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری ، زنده باد این عاشقانه
اگه عاشقت نبودم پا نمیداد این ترانه
بی خیال بد بیاری ، زنده باد این عاشقانه

بین این صد تا اتوبان یه مسیر منحنی نیست
که کسی پشت سرم هی نده فرمان واسه ی ایست
وقتی آژیر رو کشیدن توی گوش لت و پارم
خودم عین بمب دستی شعرم هم شد انفجارم
یه نفر رو در و دیوار خون خاطره می پاشه
یه نفر که میگه این بار بزار انگشت رو رو ماشه
خیلی ساده نرسیدی سر صحنه واسه اجرا
انگاری که محض خنده گرگه زد به گله ی ما

اگه چیزیو نگفتم توی خاطرم نمونده
متاسفم که ذهنم خاک قصه رو تکونده
تسمه ی دلم برید و من از اون دقیقه لالم
یه سری تصویر موهوم ساخته میشه تو خیالم
ببین این زخمای کهنه دیگه پانسمان نمیشن
شدن عین تیر آخر وسط جمجمه ی من

منزوی شو توی قلبت ،یاد کارون شب دجله
سر کوچه های بن بست ، یاد حجله پشت حجره
بچه های خاک و بارون، یادته ریختن تو میدون
مادراشون پشت شیشه، پدراشون ته دالون
پس چرا با تو غریبست، نسل بی خاطره ی من
یادمون نیست که چه جوری، واسه همدیگه می مُردن
پاش بیفته باز دوباره، روی مغربت می بارم
باز توی منطقه ی مین ، دست و پامو جا می ذارم

اگه عاشقت نبودم، پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری، زنده باد این عاشقانه
اگه عاشقت نبودم پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری ، زنده باد این عاشقانه

اسم پایتختو با خون ، می نویسم واسه یادداشت
تنها چیزی که تو دنیا ، روی پاهام نگهم داشت
سر و ته کنم تو جاده ، مقصدم تهش همین جاست
وسط برجای تهرون ، ازدحام شعر و رویاست
می گذره این روزا از ما ، ما هم از گلایه هامون
عادی می شن این حوادث ، اگه سختن اگه آسون
توی پاییزمجاور ، وسطای ماه آذر
شد قرارمون که با هم ، بزنیم به سیم آخر.

Patutu

Ich habe keine Lust, aber ich erzähle die ganze Geschichte.
Die ganze Geschichte, sogar die Stellen, die ich nicht mag.
Lass uns diesmal reden, anstatt zu schreiben.
Über zwei Dutzend Fragen und eine Reihe bösartiger Komplexe.
Ich weiß, dass ich nicht mehr derselbe bin, mein Tod ist nicht vorübergehend.
Diese Sterbeurkunde ist kein verdammter Laut.
In diesem Chaos des Zweifels, inmitten all dieser Krisen,
habe ich mich selbst am Rande des Asphalts auf der Autobahn zurückgelassen.
Tu nicht so unwohl und benommen vor mir.
Derjenige, der vor dir sitzt, ist nervös und am Boden zerstört.
Ich will mir wirklich nicht mehr die Klinge über die Adern ziehen.
Die Hauptstadt aus Rauch und Schwefel, der Held der Todesgeschichte.

Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.
Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.

Du hast die Raketenlinie in deiner Hand gehalten, meine Generation hat Linien gezogen.
Für die Explosion deines Herzens hat mein Gedicht Selbstmord begangen.
Kisten voller Knochen und Trauer, Flaggen ohne Wind.
Die Kindheit unserer Generation wurde in Quarantäne geschickt.
Ich habe mit meinem Lebensgedicht oder mit dir keine Witze gemacht.
Für dich waren wir ein Witz, mein Schicksal ist sehr bitter.
Nun, korrigiere immer wieder meine ungeschriebenen Diktate.
Oder gib Wertpapiere anstelle meines Schicksals.

Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.
Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.

Zwischen diesen hundert Autobahnen gibt es keine einzige gekrümmte Strecke.
Wo mir niemand ständig Befehle zum Anhalten gibt.
Als die Sirene in meinen zerrissenen Ohren heulte,
wurde ich selbst wie eine Handgranate, mein Gedicht wurde zu meiner Explosion.
Jemand verteilt Blut und Erinnerungen an Wand und Boden.
Jemand, der sagt: "Diesmal, leg den Finger auf den Abzug."
Du hast es ganz einfach nicht rechtzeitig zur Aufführung geschafft.
Es scheint, als hätte der Wolf unsere Herde zum Spaß angegriffen.

Wenn ich etwas nicht gesagt habe, ist es nicht in meiner Erinnerung geblieben.
Es tut mir leid, dass mein Verstand den Staub der Geschichte aufgewirbelt hat.
Der Riemen meines Herzens ist gerissen, und seit dieser Minute bin ich stumm.
Eine Reihe verschwommener Bilder entsteht in meiner Vorstellung.
Sieh, diese alten Wunden heilen nicht mehr.
Sie sind wie der letzte Pfeil mitten in meinem Schädel.

Zieh dich in dein Herz zurück, erinnere dich an Karun, die Nacht von Dijle.
An die Sackgassen, erinnere dich an die Hochzeitskammern hinter den Zellen.
Die Kinder von Staub und Regen, erinnerst du dich, wie sie auf den Platz stürmten?
Ihre Mütter hinter den Fenstern, ihre Väter am Ende des Flurs.
Warum ist meine Generation ohne Erinnerung dir so fremd?
Wir erinnern uns nicht, wie wir füreinander gestorben sind.
Wenn es sein muss, werde ich wieder über dein Abendland regnen.
Wieder im Minenfeld werde ich meine Hände und Füße zurücklassen.

Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.
Wenn ich dich nicht geliebt hätte, wäre dieses Lied nicht entstanden.
Vergiss das Pech, es lebe diese Romanze.

Den Namen der Hauptstadt schreibe ich mit Blut als Notiz.
Das Einzige auf der Welt, das mich auf den Beinen gehalten hat.
Wenn ich auf der Straße umkehre, ist mein Ziel genau hier.
Inmitten der Türme von Teheran, das Gedränge von Gedichten und Träumen.
Diese Tage vergehen von uns, wir auch von unseren Beschwerden.
Diese Ereignisse werden normal, ob sie nun schwer oder leicht sind.
Im benachbarten Herbst, mitten im Monat Azar,
war unsere Verabredung, dass wir gemeinsam den letzten Schritt wagen.