Paroles et traduction Rodes feat. Eleftheria Arvanitaki - Fovamai (Den Einai o Kosmos sou autos)

Fovamai (Den Einai o Kosmos sou autos)

Είναι η νύχτα αυτή καυτή
κι έχει ροή φωτεινή
Είναι μουντό το πρωί
κι είναι μια μέρα σκοτεινή

Είναι μια ανάσα η χρονιά
κι έιν' η εποχή μια πνοή
κι είναι μεγάλη και αιώνια σαν μια ρουφηξιά η ζωή

Είναι η γη στρογγυλή
κι όμως ο κόσμος αυτός είναι επίπεδος
κι ο νους από το φως
είναι ταχύτερος, πρώτος και καλύτερος

Κάθε γιος Χριστός
Κάθε πόρνη Παναγιά
Κάθε κόρη Αφροδίτη
και κάθε μάνα με 'γεια

Κι είμαι χάρη και μακάρι
και κάθε εχθρός παλληκάρι
κάθε πόλεμος, αγώνας
και κάθε ποίημα, προσευχητάρι

Κι είναι οι μπόμπες πεφταστέρια
σε αυγουστιάτικη βραδιά
κι είναι κοσμήματα τα βόλια
κρεμασμένα στην καρδιά

Φοβάμαι
πως δε θ' αντέξω την γροθιά
Κοιμάμαι
μα έχω τα μάτια μου ανοιχτά
Θυμάμαι
τι μου 'χες πει μια νυχτιά
Πριν ονειρευτώ, να σιγουρευτώ πως θα 'χω τα βλέφαρα μου κλειστά

Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός
είναι διαφορετικός
σου 'χα πει μια νυχτιά, θυμάμαι

Πως ότι φαίνεται είναι αλλιώς
κι ότι φτιάχνεις, ουρανός
με βροχή, με φωτιά
φοβάμαι

Έχει ένα κρύο πηκτό
κι έχει έναν καύσωνα σκληρό
έχει έναν κόκκινο ουρανό
κι έναν ήλιο μακρινό

Μα εγώ χαμπάρι (Κοιμάμαι)
για τη μεγάλη στιγμή
που θα γίνουν οι πιο μπερδεμένες λέξεις
αριθμοί

Καθαροί οι ρυθμοί
της φασαρίας μουσική
να 'σαι εκεί μου 'χες πει
που βγάζουν όλοι οι προορισμοί

Για να δεις δημιουργό
την ανθρωπότητα (Πάμε)
σαν έναν καλλιτέχνη (Φοβάμαι)
που ομιλεί την καθημερινότητα

Συγκίνηση, φόβος κι αυτοεκτίμηση
βλέποντας νέους ζωγράφους να ξεπηδούν απ' τη διαφήμιση
κι από τους βρωμικους κόλπους της δημοσιογραφίας
ένα νέο κύμα λογοτεχνίας
Απ' τις κατώτερες τάξεις
φιλοσόφων παρατάξεις
απ' τις προνομιούχες
κοινωνικές αναταράξεις

Ένας δεύτερος ήλιος
Θα ρίχνει δεύτερες σκιές
καθώς θα σκάνε
εκατό χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές

Ήταν τα λόγια σου γλυκά
και τα φιλιά σου πικρά
τα ταξίδια μεγάλα
τα φτερά σου μικρά

Είχες φουρτούνα στα μάτια
και μια πλημμύρα στην κόγχη
ένα σου χάδι δυο ζωές
ένα σου ναι δυο όχι

Βρήκα μια θάλασσα κρυφή
ήπια μια θάλασσα στυφή
μου 'κανε δώρο ένα ξερόβραχο ζωή
και εγώ σ' αυτή μια τελευταία αναπνοή

Κι ένα βυθό για κρεβάτι
κι άνοιξα υδάτινο δρόμο
στο μονοπάτι του εφιάλτη
κι μ' έβγαλε έξω από το μπουκάλι (Φοβάμαι)

Με μια ζάλη παστρικιά
κι ένα βρωμικο μυαλό πάλι (να 'μαι)
στο ίδιο παιχνίδι ξανά
έγινε η σέντρα κι είχαμε όλοι μας τα χέρια ανοιχτά (Φοβάμαι)

Πέσαν τα φώτα ξανά
κι έμεινα μόνος
στο τσιμέντο
με τα καθίσματα αδειανά

Κι έγινε το βλέμμα μου παράθυρο
πήγα να το σκάσω από το παρόν
μα ήταν όνειρο μόνο

(Κεκλεισμένων των θυρών. Ελευθερία)

Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός
(Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός)
είναι διαφορετικός
σου 'χα πει μια νυχτιά θυμάμαι

Боюсь (Это не твой мир)

Эта ночь жаркая,
и в ней струится свет.
Утро туманное,
и день темный.

Год - всего лишь вздох,
и время - дуновение,
а жизнь долгая и вечная, как один вдох.

Земля круглая,
но этот мир плоский,
а разум, благодаря свету,
быстрее, первый и лучший.

Каждый сын - Христос,
каждая блудница - Богородица,
каждая девушка - Афродита,
и каждая мать - приветствие.

И я - благодать и "дай Бог",
и каждый враг - молодец,
каждая война - борьба,
и каждое стихотворение - молитвенник.

И бомбы - падающие звезды
в августовскую ночь,
и пули - украшения,
висящие на сердце.

Боюсь,
что не выдержу удара.
Сплю,
но мои глаза открыты.
Помню,
что ты сказала мне однажды ночью:
"Прежде чем мечтать, убедись, что веки сомкнуты."

Это не твой мир,
он другой.
Я сказал тебе это однажды ночью, помню.

Что все, что кажется, иначе,
и все, что ты создаешь - небо
с дождем, с огнем.
Боюсь.

Здесь пронизывающий холод,
и жестокая жара,
красное небо
и далекое солнце.

Но я не замечаю (Сплю)
великого момента,
когда самые запутанные слова станут
числами.

Четкие ритмы
музыки шума.
"Будь там," - сказала ты мне,
куда ведут все пути.

Чтобы увидеть творца,
человечество (Пойдем),
как художника (Боюсь),
который говорит о повседневности.

Волнение, страх и самоуважение,
видя, как новые художники выпрыгивают из рекламы
и из грязных недр журналистики,
новая волна литературы.
Из низших классов,
ряды философов,
из привилегированных
социальных потрясений.

Второе солнце
будет отбрасывать вторые тени,
когда взорвутся
сто тысяч ядерных боеголовок.

Твои слова были сладкими,
а поцелуи горькими,
путешествия долгими,
а крылья маленькими.

В твоих глазах была буря,
и потоп в душе,
одно твое ласкание - две жизни,
одно твое "да" - два "нет".

Я нашел скрытое море,
выпил терпкое море,
ты подарила мне жизнь на сухой скале,
а я тебе в ней последний вздох.

И морское дно в качестве кровати,
и я открыл водный путь
на тропе кошмара,
и он вытащил меня из бутылки (Боюсь).

С пестрым головокружением
и грязными мыслями снова (быть)
в той же игре опять.
Был сделан пас, и у всех нас были открыты руки (Боюсь).

Огни снова погасли,
и я остался один
на цементе,
с пустыми сиденьями.

И мой взгляд стал окном,
я пытался сбежать из настоящего,
но это был всего лишь сон.

(За закрытыми дверями. Элефтерия)

Это не твой мир,
(Это не твой мир)
он другой.
Я сказал тебе это однажды ночью, помню.