Paroles et traduction Saian - Kalsedon

Kalsedon

Ben o yangından beri ayaktayım; başak saplarında ya da güneş günlerinde
Sözümün üstüne beni sakınacak hiçbir çatı da yok fakat
Ben o kavgadan beri hayattayım
Beyaz yoksa anlamı da yok karanın
Niçin yaşayacaktım hiç bahsetmeyeceksem kabuklarından yaramın?
Bacak aramda doğum lekem, sesimde çirkin ıssızlık
Ben ihanetten beri ayaktayım

Gülüşümü görseniz kıpkırmızı bir düğüm
Ölümüme inanın gökyüzünde beyaz düşsel bir düğün
Fakat şafaklardan carmagnole′le geçeceğim
Çünkü ben, tereddütten beri ayaktayım
Bu benim kendi cinayetimin bulut yüklü şarkısı
Alargamda intihar ve nefesimde ölü bir curnata
Bize böylece gözyaşı saydıran yaşamak adına
Ben o şafaktan beri ayaktayım

"Sen" dedi, "öykümü yazar mısın?
Çünkü kalemin keskin, gözlerin çekik"
Ve birden ortadan yok oldu çünkü "Ben" dedi, "en az yıldızlar kadar hayattayım"
"Nasıl yeniden bulurum?" dedim "seni"
"O zor gün geldiğinde dirilecek olanlardan sor beni; gözleri çekik ve bayrakları çelik"
İşte ben öldükleri günden beri hayattayım

Ben önceden karşında kalsedon rengindeki göldüm
Yoruldum yıldızları saymaktan bahar bile borana döndü
Daha şafak sökmeden ağlardın
Oysa sen eskiden temiz bileklerine kızlar gibi bazalt bağlardın

Belki de yola çıkılan yerde kaldın
Ve beni kimsenin nabzında vurmayan lirik güzelliğin aldı
Sen kelimeni nefesinde demlemeden boğuldun
Güneşi batırmasını bilir onlar ama sen doğurdun
Tepede tıpkı ay bir haydut gibi gezerken coğrafyada
Demir bir perde gibiyken karanlık, karanlık
Duaların hiçbir şeyi yoluna koymadığı bir zamandı
Ben o talandan beri ayaktayım
Seni böylece yıktıklarında; gündüzleri vurulup geceleri ağlayan seni, seni
Saklı yarandan geçilmediği lacivert akşamın ortasında
Ben yağmurlardan beri ayaktayım

"Sen" dedi, "öykümü yazar mısın?
Çünkü kalemin keskin, gözlerin çekik"
Ve birden ortadan yok oldu çünkü "Ben" dedi, "en az yıldızlar kadar hayattayım"
"Nasıl yeniden bulurum?" dedim "seni"
"O zor gün geldiğinde dirilecek olanlardan sor beni; gözleri çekik ve bayrakları çelik"
İşte ben öldükleri günden beri hayattayım

Çiçeklerin üzerine düşen dehşet gölgesi algılanmadığı anda bahar dalı bile bir yalana dönüşür

Kalsedon

I have been standing since the fire; among wheat stalks or in the days of the sun
There is no roof to shelter me above my words, but
I have been alive since the fight
White has no meaning without black
Why should I live if I never mention the shells of my wounds?
A birthmark between my legs, an ugly desolation in my voice
I have been standing since the betrayal

If you saw my smile, a crimson knot
Believe my death is a white dream wedding in the sky
But I will pass through dawns with a carmagnole
Because I have been standing since the hesitation
This is a song of my own murder, heavy with clouds
A Hargue in my armpit and a dead slap in my breath
In the name of life, which makes us count our tears like this
I have been standing since the dawn

"You," he said, "will you write my story?
Because your pen is sharp, your eyes are slanted"
And then he suddenly disappeared because "I," he said, "am as alive as the stars"
"How do I find you again?" I said "you"
"When that difficult day comes, ask about me from those who will rise; slanted eyes and steel flags"
This is how I have been alive since the day they died

I was once the lake the color of chalcedony before you
I'm tired of counting stars, even spring turned into a storm
You used to cry before dawn
But you used to tie basalt to your clean wrists like a girl

Perhaps you stayed where you started
And the lyrical beauty that no one hit in my pulse took you
You drowned before you brewed your words in your breath
They know how to set the sun, but you gave birth to it
When the moon walked at the top like a bandit in the geography
When darkness, darkness was like an iron curtain
It was a time when prayers didn't put anything right
I have been standing since the pillage
When they knocked you down like this; when you were shot during the day and cried at night, you, you
It was impossible to pass through your hidden wounds in the middle of the azure evening
I have been standing since the rains

"You," he said, "will you write my story?
Because your pen is sharp, your eyes are slanted"
And then he suddenly disappeared because "I," he said, "am as alive as the stars"
"How do I find you again?" I said "you"
"When that difficult day comes, ask about me from those who will rise; slanted eyes and steel flags"
This is how I have been alive since the day they died

When the shadow of terror falling on the flowers is not perceived, even a spring branch turns into a lie