Paroles et traduction Shahin Najafi - Sodom

Sodom

شرمنده اهل امید نیستم
امید شهری بود که سوزوندنش
گفتن اهالیش مفید نیستن
نمی ارزه جون کندنش
خاکی بود دوزار دهشی هرچی بود بوی مامان داشت
بابا شکسته بود اما شکست نخورده بود هنوز توان داشت
عصر طلایی این و اون نبود سختی بود نون نبود
هنوز رو بود اونقد که سود بده کار
مملکت شیرای پیر
گرگای جوون
جون ارزون آرزو گرون
آینده یعنی فردا پاشی پنجره های خونه سالم باشن
شب چشای کارگر پدر با صدای آژیر پاشن
صف بربری شیر فاسد دلهره طعم تلخ چک داداش
تخم دزدی غاز حامله از لای سفیدیای پرهاش
پرخاش بود ولی مزه داش توی کوچه ی بچگی سنگ خوردن
آسمون کوتاه بود آویزوون کامیونا شدن و مردن
شست پات تو فوتبال بره از اجبار عشقش چپ پا شی
شب تو لباس ملوان بخوابی و صب تو شورت آلمان پاشی
داغ
خشخاشی
مث پوست بدن اولین دختر
اولین گناه بوسه
خوردن سیبای کوچیک کوثر
تو حیات
یادت میاد
نامه های عاشقانه ی یه نیمچه شاعر شرور و عصبانی
تعبیر معلمی که دوسش داشتم آقای قربانی
آب و باز کرد و دندون مصنوعی و انداخت توی لیوان
دارایی واقعیش اون بود از زندگی ساخت ایران
باز نشست تا باز نشستگی فرجی کنی توی قرضاش
باز نشد چشاش و گره هاش جا مونده ازقلب قرصاش
چرا گریم گرفت گیرم لنگ پنجاه تومنی تو هم واسه شام
چرا گریم نگیره وقتی دستم بسته است و بازه چشام
شرمنده اهل امید نیستم
امید شهری بود که نفس نداشت
خفگی رنگ سبز سپاهی بود
که واسه جوونی هوس نذاشت
من قرآن و خوب بلدم حافظ نیستم اما از حفظم
قرار بود که پشتم باشه و تحلیل برم توش بکنه حفظم
ولی لذت توی شعره که تخریب هم روح و هم جسممه
شاهین، دو شاه شکست خورده ی درونم روی اسممه
تو مسیر تبعیدم خانی کردم تا شاه شم
حق با من بود تو این انتخاب سخت رضا یا میرزاشم نه؟
یا سرمو بزنه شاه یا شاه شمو سر بزنم
من هرچی بودم بنده ی ملتمس درگاه نشدمو پاشمو در بزنم
بچگی کردم و پاش موندم بزرگی به بزرگ سالی که نیس
گفتن: به کجا رسیدی؟ موندم
به یه قلب ریش
به چشای خیس
نه هنر سیاست و فلسفه بازی زشتی که بچه جاش نیست
همسن انقلابی ام که شبیه هیچکدوم از بچه هاش نیست
مث اون پدر شهید که یه لنگه کفش میراث بچشه
تو خیالم هنوز جنگه و نگرانم پسرم کفش پاش نیست
بوی کافور و گلاب پاهای سرد سردخونه آخر خط
بوی ناجور کباب پاهای زرد ترکیده ی ممد
قاتل نصف شهر موتور بود و نصف دیگه روو عرق و مواد
تو دریا می شد غرق شی یا تو رویای یه زندگی شاد
به کجا رسیدم به پشت سبیلام
به دیسک و سیاتیک و بواسیر
به یه چشم خون به شهر ناامید
به مرگ تنهایی تو تبعید
ترسیدم
باد می بره آدمو
می برّه آدم
میترسیدمت آینده چاه شه نباشیم
یا اینکه بمیریم و دوباره توی این زندگی شوم پاشیم
بلعیدم آب و
نفس نکشیدم تا قایق حراست رد نشه
ماهی تو تور من
ماهیگیر تو تور خدا

Sodom

I am not ashamed of the people of hope,
Hope was a city they burned down.
They said its people were useless,
Not worth the struggle.
The land was worthless, everything smelled of mom,
Dad was broken but not defeated, he still had strength.
It wasn't a golden age, there was hardship, no bread,
Yet, there was enough honesty for work to be profitable.
A country of old lions,
Young wolves,
Cheap lives, expensive dreams,
The future meant waking up tomorrow with the windows intact.
At night, father's worker eyes would jump with the sound of sirens,
The line for stale bread, sour milk, the anxiety of brother's bounced check,
Stealing eggs from a pregnant goose, from among its white feathers.
There was aggression, but it had flavor, getting hit by stones in the childhood alley,
The sky was low, hanging from trucks and dying.
Washing your feet in football, forced to become left-footed out of love,
Sleeping in sailor clothes at night, waking up in German underwear in the morning.
Burning,
Poppy-like,
Like the skin of the first girl,
The first sin, a kiss,
Eating the small apples of Kowsar.
In the courtyard,
Do you remember?
The love letters of a young, mischievous, angry poet,
The interpretation of the teacher I loved, Mr. Ghorbani.
He turned on the water and dropped his dentures into the glass,
His real wealth was that, his life built from Iran.
He retired, hoping retirement would solve his debts,
His eyes didn't open, the knots remained from the pills in his heart.
Why do I cry, even if I'm short fifty thousand for dinner,
Why shouldn't I cry when my hands are tied and my eyes are open?
I am not ashamed of the people of hope,
Hope was a city that couldn't breathe,
Suffocation was the green color of the Guards,
That left no room for youthful desire.
I know the Quran well, I'm not Hafez, but I memorize it,
It was supposed to be my support, and I analyze it, memorize it,
But the pleasure is in poetry, which destroys both my soul and body.
Shahin, two defeated kings within me are on my name.
On the path of my exile, I became a Khan to become a king,
Was I right in this difficult choice, Reza or Mirza? Right?
Either the king cuts off my head, or I become the king and cut off heads,
Whatever I was, I was not a beggar at the gate, begging and knocking.
I was childish and stuck to it, greatness is not in adulthood,
They said, "Where did you get to?" I was stuck,
To a torn heart,
To wet eyes,
Not the art of politics and philosophy, an ugly game that's not for children,
The same age as the revolution, yet not like any of its children.
Like that martyr father whose one shoe is his child's inheritance,
In my imagination, the war is still on, and I worry my son has no shoes.
The smell of camphor and rosewater, the cold feet of the morgue, the end of the line,
The unpleasant smell of kebab, Mohammad's yellow, burst feet.
The killer of half the city was motorcycles, and the other half, alcohol and drugs,
You could drown in the sea, or in the dream of a happy life.
Where did I get to? Behind my mustache,
To disc problems, sciatica, and hemorrhoids,
To a bloodshot eye, to a hopeless city,
To a lonely death in exile.
I was afraid,
The wind carries people away,
It carries people away.
I was afraid of you, future, let's not be a well,
Or that we die and rise again in this cursed life.
I swallowed water,
I didn't breathe so the guard boat wouldn't pass,
The fish in my net,
The fisherman in God's net.