Paroles et traduction Şiirbaz - Koskoca Şehirler

Koskoca Şehirler

Gözümü Ankara′mda açtım saat sabah beşe dogru
Kulaklarıma fısıldayan babam bikaç hece doldu
Hafızama o gün sefa gözlerini açmıştı hayata
Yuvasıydı yarı yıkık bi gecekondu.

Sonra İstanbul ilk adımlarım içimde neşe boldu
İlk oyun ve ilk yaralar acım ne ilk ne de sondu.
Gece korkup açtığımda radyonun sesini
Ruhuma değen ilk adam, babamdan sonra Neşet oldu.

Dede korkut hikayeleri dinlemiştim Bursamda
Bi muhacır mahallesinde dört yılım kursam da
Büyük hayaller hiç bi zaman olmamıştı sorun çünkü;
Çizgi filmlerde düşmüyodun havada dursanda.

Bakmazsan aşşagıya sonra okul oldu musallat
Teneffüs zilini çıkış sanar şiir uslanmaz
Vursanda sızlanmam alıştıgımdan
Yalanla beslemek istediler hepsi ben sürekli kussam da.

Koskoca şehirler, bana dar geliyo söyle neyim ben?
Dünya beni zehirlerken ben donkişot hayat degirmen.

Babam gurbetinde, biz de evde savaşırdık bahanemiz
Yoktu hayat bütün zübbe çocuklarına şahanedir.
Üçüncü evimizden taşınırken farkettim
Hatırlayamamıştım bu şehirdeki ilk mahallemi.

Hem hafif hem agır benim ki dilsiz ve sagır benim
O ufacık kalbim ancak dört şehire sıgar benim.
Ödevlerim bittiginde ilk işimde oynamaktı anne lütfen
Pokemon başlayınca çagır beni.

Ve Ankarama dönerken ilk parçamla
Sabahladım uykusuzumki sırtımda var çanta
Kalcam bak derslerden kaygısı yok o günlerde
Matematik dört işlemden ibaretti kavgamda

Eksik olmaz sonra bilmedigim kavramlar
Hayatıma engel oldu kimse yokken arkamda
Geldim 19 yaşına o yüzden ayaga kalk ve savaş kardeşim
Bursa, İstanbul, Ankara ve Çarşamba.

Koskoca şehirler, bana dar geliyo söyle neyim ben?
Dünya beni zehirlerken ben donkişot hayat degirmen.

Vast Cities

I opened my eyes in Ankara around five in the morning
My father whispered a few syllables into my ears
I opened my eyes to life that day
My shelter was a dilapidated shantytown.

Then Istanbul, my first steps, my heart filled with joy
My first games, my first wounds, my pain neither the first nor the last.
One night, scared, I turned on the radio
The first man who touched my soul was Neşet, after my father.

I had listened to Dede Korkut stories in Bursa
Although I had been at a refugee neighborhood for four years
Big dreams had never been a problem because:
You didn't fall in mid-air even when you stood still in cartoons.

If you don't look down, school becomes a torment
You mistake the break bell for the end of the day, poetry won't listen
You won't complain even when you get hurt
They wanted to feed me with lies, I always threw up.

Vast cities, tell me why do they feel cramped to me?
The world poisons me, while I'm Don Quixote, the windmill of life.

My father in another country, we would fight at home, it was an excuse
Life was splendid for all the slum kids.
I realized we had moved from our third house
I couldn't remember my first neighborhood in this city.

Mine is both light and heavy, it's mute and deaf
Only four cities fit in my tiny heart.
When my homework was done, my first priority was to play, mom please
Call me when Pokemon starts.

And on my way back to Ankara with my first piece
I stayed up all night, I had a backpack on
My back didn't ache from all the classes
Math was just four operations.

Then strange concepts I didn't know
Became obstacles in life
I turned 19, so get up and fight, my friend
Bursa, Istanbul, Ankara, and Çarşamba.

Vast cities, tell me why do they feel cramped to me?
The world poisons me, while I'm Don Quixote, the windmill of life.