Paroles et traduction Skálmöld - Miðgarðsormur

Miðgarðsormur

Sjórinn rauður sýður.
Í sortanum hann bíður.
Dagrenning og dauðastormur,
í djúpinu er Miðgarðsormur.

Gakktu út á gróinn núp,
Gáðu hvað mun prýða undirdjúp.
Þarna yfir sjó og sand
Sérðu áfram líða Jörmundgand.

Mæli ég því mikill er,
Miðgarðsormur þræðir lönd og sker.
Hann sem mig skal hitta vill
Hörfa þegar blæðir, kjarklítill.

Renni ég færinu í fyrsta sinni,
Festi við þóftu í kænu minni.
Annað sinn kasta, hann ekki bítur,
ósnertri beitunni loks upp skýtur.

Höfuð nautsins Himinhrjóðs
Hilmar ormi færir, ei til góðs.
Bannvænn sýnist bitinn þó
Blóðið Gandsins ærir hugarró.

Fylgja mun þér fegurð, ef
Fellir orminn langa, sérhvert skref.
Eiturgusa æta má
ásjónu og vanga, tapi sá.

Þriðja sinn kasta og þá hann tekur,
þóftuna mölvar og bátinn skekur.
Færið skal dregið af fullum krafti,
Fátækleg hönd móti ormsins kjafti.

Reipið sker, gatar glófa.
Gegnum fer, særir lófa.
Krókur í kjaftinn rífur,
Krækjan því sker sem hnífur.

Áfram þeir berjast báðir,
Bræður tveir, þreyttir, þjáðir.
Takast á, tíminn líður,
Tengir þá strengum stríður.

Höfuðið birtist í hafsins róti,
Heggur í bátinn og streitist á móti.
Blaðinu sting svo að blóð út stekkur,
Bölvandi skepnan í hafrótið sekkur.

Þegar hitti Þór
þá munum við berjast.
Staðfastur og stór
Standa mun og verjast.

Agnið beit víst á,
Ásgarður mig svíkur.
Jörmundgandur, já,
ég er sá sem víkur.

Báru klýfru bátur
Og bátsmaður er kátur.
Landið tekur, fleyið festir,
þar fljúga yfir nokkrir þrestir.

Aftru skepnan skríður
í skjól og þar hann bíður.
Létti til og lægði storminn
Er lagði Hilmar Miðgarðsorminn.

Miðgarðsormur

The sea is glowing red.
In the darkness it bides.
Through day and storms of death,
Miðgarðsormur in the abyss rides.

Walk upon the grass-grown shore,
Watch what will grace the deep.
There over sea and sand
You see Jörmungandr advance and creep.

I tell you what is big,
Miðgarðsormur treads lands and shears.
Whoever wants to meet me
Look when it bleeds, with courage in hand.

I throw my lure for the first time,
Fastening it to a beam in my boat so fine.
A second cast, he doesn't bite,
Unfazed the bait finally rises up.

The head of Himinhrjóðr the ox
Hilmar offers the serpent, not for good.
Venomous seems the bite, though
Gandr's blood brings peace of mind.

Accompany you beauty, if
You fell the long serpent, every step.
The venomous viper you may eat
Face and cheeks, he loses.

Third time I cast and then he takes,
The beam he grinds and the boat he shakes.
I shall pull the line with all my might,
Scant strength against the serpent's might.

The rope cuts, wears out the glove.
It pierces through, hurts my palm.
A hook into his jaw it rips,
The hook cuts it like a knife.

Onward they fight, both brothers,
Tired, tormented, two others.
They grapple, as time flies,
Their battle connects them with strings.

The head appears in the sea's depths,
Strikes at the boat and aims towards.
I strike the blade so that blood spurts out,
The evil creature sinks into the ocean's snout.

When I meet Þór
Then we shall fight.
Unyielding and strong
I shall stand and resist.

Surely the bait bit.
Ásgarður forsakes me.
Jörmungandr, yes,
I am the one who flees.

The boatmen rowed the boat
And the boatman is merry.
He takes the land, casts the anchor,
There several thrushes fly over.

The monster crawls back
Into shelter and there he waits.
The storm eased and calmed
When Hilmar slew Miðgarðsormr.