Paroles et traduction Social Waste - Μαραμπού

Μαραμπού

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα σαν άνθος έμοιαζε αλπικό
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της.

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Marabou

Sailors I've lived with say about me
that I am a rough, twisted hide,
that in a cunning way I hate women
and that I never go to bed with them.

They also say I smoke hashish and coke
that some horrible and sickening passion possesses me,
and my whole body is covered with obscene tattoos,
disgustingly strange, deeply stigmatized.

They also say terribly frightful things,
which, however, are big, fabricated lies,
and what cost me deadly wounds
no one ever knew, because I didn't tell anyone.

But tonight, now that the tropical night has fallen,
and flocks of marabous fly west,
something persistently pushes me to write on paper,
that which became my eternal secret wound.

I was a cadet then on a shining ship
and we were sailing the Egypt - South France line.
It was then I met her, she looked like an alpine flower
and a close, brotherly friendship bound us.

Aristocratic, slender, and melancholic,
daughter of a rich Egyptian who had committed suicide,
she was traveling her grief to distant lands,
in hopes of being able to forget it there.

She almost always carried Bashkirtseff's Journal,
and passionately loved Saint Teresa of Ávila,
often recited mournful French verses,
and for many hours gazed into the blue expanse.

And I, who only knew the bodies of prostitutes,
and had a weak soul, battered by the waves,
rediscovered my childhood joy in front of her
and listened to her speak, ecstatic, as if she were a prophet.

I gave her a small cross from around my neck
and she gave me a large wallet
and I was the most miserable person on earth
when we arrived at the city she would be leaving from.

I thought of her many times on cargo ships,
as my amulet and guardian angel,
and her photograph on the prow was for me
an oasis, that one encounters in the heart of the desert.

I think I should stop here.
My hand trembles, the hot wind burns me.
Some exquisite tropical flowers by the river smell,
and a stupid marabou croaks nearby.

I will continue!... One night in a foreign port
I had drunk terribly with whiskey, gin and beer,
and at midnight, stumbling heavily,
I took the road to the filthy, lost houses.

Disgusting women were dragging sailors there,
one suddenly grabbed my hat, laughing
(an old French custom on the street of whores)
and I followed her almost unwillingly.

A narrow, small room, filthy like all the others,
pieces of plaster were falling from its walls,
and she, a human wreck, coughed hoarsely,
with dark, strange, demonic eyes.

I told her to and she turned off the light. We fell together.
My clean fingers counted her bones.
She smelled of absinthe. I woke up, as poets say
just as the dawn scattered its rose petals.

When I saw her and the faint morning light,
she seemed to me sad, but so damned,
that with a strange fear, as if I had been frightened,
I quickly took out my wallet to pay her.

Twelve French francs... But she cried out,
and I saw her looking at me with a wild eye,
and then at my wallet... I froze when I saw
a cross hanging on her.

Forgetting my hat, I ran out like a madman,
like a madman who constantly stumbles and wanders,
carrying in my blood a terrible disease,
which still tortures my body.

The sailors I sailed with say about me
that for years I haven't slept with a woman,
that I am an old wreck and that I smoke coke,
but if only those poor souls knew, they would have forgiven me...

My hand trembles... The fever... I forgot for a long time
to look at a motionless marabou on the bank.
And so, as it persistently looks at me,
I think I resemble its loneliness and stupidity...