Me Trolaroun Ta Poulia - Stamatis Kraounakis traduction en allemand

Me Trolaroun Ta Poulia

Μια δομή έφτιαξα σπίτι
Κι έρχονται απ' το φεγγίτη
Τα πουλιά της οικουμένης
Και μου λεν τι περιμένεις

Τα ταΐζω ψιχουλάκια
Ξεροκόμματα φιλάκια
Το ψωμί που περισσεύει
Πάντα κάπου χρησιμεύει

Με τρολάρουν τα πουλιά
Ορφανή μου αγκαλιά
Μου τη λένε με τη μία
Ζήτω η αποδημία
Με τρολάρει και τ' αηδόνι
Σκουριασμένο μου μπαλκόνι
Ρίχνε ψίχουλα αφέντη
Πω ρε φίλε πωπω γλέντι

Μια δομή καινούργια λέξη
Κι οποίος από μας αντέξει
Να 'ρθει να μου εξηγήσει
Ποια δομή θ' αποδομήσει

Τα πουλιά όλου του κόσμου
Στο φεγγίτη ψέλνουν φως μου
Ξεροκόμματα φιλάκια
Τ' ουρανού τα προσφυγάκια

Με τρολάρουν τα πουλιά
Ορφανή μου αγκαλιά
Μου κελαηδάνε με τη μία
Ζήτω η αποδημία
Με τρολάρει και τ' αηδόνι
Σκουριασμένο μου μπαλκόνι
Πω ρε φίλε πωπω γλέντι
Ρίχνε ψίχουλα αφέντη

Με τρολάρουν τα πουλιά
Ορφανή μου αγκαλιά
Μου τη λένε με τη μία
Ζήτω η αποδημία
Με τρολάρει και τ' αηδόνι
Σκουριασμένο μου μπαλκόνι
Ρίχνε ψίχουλα αφέντη
Πω ρε φίλε πωπω γλέντι

Die Vögel veräppeln mich

Ich baute ein Haus, eine Struktur,
und sie kommen vom Oberlicht,
die Vögel der Welt,
und sagen mir, was ich erwarte.

Ich füttere sie mit Krümeln,
trockenen Kussbrocken,
das Brot, das übrig bleibt,
ist immer irgendwo nützlich.

Die Vögel veräppeln mich,
meine verwaiste Umarmung.
Sie sagen es mir sofort,
es lebe die Auswanderung.
Auch die Nachtigall veräppelt mich,
mein rostiger Balkon.
Wirf Krümel, mein Herr,
was für ein Fest, mein Freund.

Eine Struktur, ein neues Wort,
und wer von uns es aushält,
soll kommen und mir erklären,
welche Struktur er dekonstruieren wird.

Die Vögel der ganzen Welt,
singen an meinem Oberlicht, mein Licht,
trockene Kussbrocken,
die kleinen Flüchtlinge des Himmels.

Die Vögel veräppeln mich,
meine verwaiste Umarmung.
Sie zwitschern es mir sofort,
es lebe die Auswanderung.
Auch die Nachtigall veräppelt mich,
mein rostiger Balkon.
Was für ein Fest, mein Freund,
wirf Krümel, mein Herr.

Die Vögel veräppeln mich,
meine verwaiste Umarmung.
Sie sagen es mir sofort,
es lebe die Auswanderung.
Auch die Nachtigall veräppelt mich,
mein rostiger Balkon.
Wirf Krümel, mein Herr,
was für ein Fest, mein Freund.