Paroles et traduction Stereo Mike - Fevgo

Fevgo

Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα
τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα
φεύγω... τώρα φεύγω...

Κι όλο μεμιάς, ο ρυθμός της γης, γίνεται ίλιγγος
Ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται
γίνεται αιωνιότητα... αιωνιότητα... αιωνιότητα...

Μανιφέστο... φύγαμε... φύγαμε...

Είναι οι στιγμές που βρίσκω δύναμη να σβήσω
το παρελθόν μου κι απ' το τίποτα να αρχίσω
που το μηδέν φαντάζει λύτρωση και πίσω
δεν γυρίζω, το παρόν αγγίζω, έτοιμος να ζήσω

Κάθε στιγμή με σκέτο μέλλον ζωγραφίζω
με θαρραλέες πινελιές λευκό το χρωματίζω
μαύρες αιρέσεις μες στο χρόνο αφορίζω
στο δόγμα του καιρού ενάντια θα αποφασίσω

Εγώ για μένα καταργώ τα φρένα, φεύγω για τα ξένα
με δυο λούπες, ένα σάπερ, μια βαλίτσα και τη πένα
χωρίς εσένα, χωρίς κανέναν, μόνο ένα σκοπό
να μην έχω δεδομένα και σύνορα, αναμνήσεις, ερινύες
ένας σάτυρος νομάς που τον στοιχειώνουν νύχτες κρύες

Είναι το τίμημα και πάντα θα παλεύω
θα οδεύω προς το φως, ελεύθερος θα ταξιδεύω
τώρα φεύγω... φεύγω... φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου
και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω...

Φεύγω... Φεύγω... Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω...
φεύγω... και αφήνω πίσω μου συντρίμμια
αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω...
Φεύγω... Φεύγω... Τώρα φεύγω και στο φως θα ταξιδεύω... τώρα φεύγω...
Φεύγω... τώρα φεύγω...

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος

Τώρα τους κύκλους της συνήθειας πρέπει να σπάσω
είναι δεσμά παλιά και πιέζω να ξεχάσω
ό, τι με βάφτισε οπαδό του χτες κι ας χάσω
ας χαθώ για να χορτάσω την πορεία όπου κι αν φτάσω

Είναι η ρουτίνα και η αδράνεια εχθροί μου
είναι το βλέμμα που δειλιάζει φυλακή μου
είναι το θράσος στη παράδοση αρχή μου
είναι ότι μετάνιωσα που δεν δοκίμασα
ήττα, πληγή, διδαχή στη ψυχή μου

Μα είναι κι η γνώση πως με μια απόφασή μου
ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου
που ελπίδα τρέφει την κάθε επιλογή μου
και αγναντεύω τον πλανήτη σαν να είναι όλη η γη δική μου

Και είναι η στιγμή μου, στα χέρια μου την έχω
η μόνη ανάμνηση που θέλω για να αντέχω
Τώρα στο άπειρο, στο σύμπαν πια πιστεύω
τη συνείδηση γιατρεύω, απ' το λαβύρινθο του χρόνου τώρα φεύγω...
Φεύγω... φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου
και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω... φεύγω...

Φεύγω... Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω...
Φεύγω... και αφήνω πίσω μου συντρίμμια
αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω...
Φεύγω... Φεύγω... Τώρα φεύγω και στο φως θα ταξιδεύω... τώρα φεύγω...
Φεύγω... τώρα φεύγω...

Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω...
Τώρα φεύγω...

Leaving

I used to build a dream a day
now my path goes no further
I'm leaving... now I'm leaving...

And all at once, the rhythm of the earth, becomes dizzying
Time disappears, the moment swirls
becomes eternity... eternity... eternity...

Manifesto... we left... we left...

These are the moments I find the strength to erase
my past and start from nothing
where zero seems like redemption and behind
I don't turn, I touch the present, ready to live

Every moment I paint with a bare future
with bold strokes I color it white
black heresies in time I exorcise
against the dogma of time I will decide

For myself, I abolish the brakes, I leave for foreign lands
with two loops, a sampler, a suitcase and the pen
without you, without anyone, just one purpose
to have no data and borders, memories, furies
a satyr nomad haunted by cold nights

It's the price and I will always fight
I will walk towards the light, I will travel free
now I'm leaving... leaving... leaving and taking my heart
and a song with me, I'm leaving...

I'm leaving... I'm leaving... It's the movement and I will always fight, now I'm leaving...
I'm leaving... and leaving behind me debris
the sick and the beasts, I'm leaving...
I'm leaving... I'm leaving... Now I'm leaving and I will travel to the light... now I'm leaving...
I'm leaving... now I'm leaving...

I hope for nothing, I fear nothing, I am free

Now the circles of habit I must break
they are old bonds and I press to forget
whatever baptized me a follower of yesterday and let me lose
let me get lost to be satisfied with the journey wherever I reach

Routine and inaction are my enemies
it's the gaze that cowards my prison
it is the audacity in tradition my beginning
it's what I regretted not trying
defeat, wound, teaching in my soul

But it is also the knowledge that with my decision
the first day of the rest of my life dawns
that hope nourishes every choice I make
and I gaze at the planet as if the whole earth were mine

And it's my moment, I have it in my hands
the only memory I need to endure
Now in the infinite, in the universe I believe
I heal my consciousness, from the labyrinth of time now I'm leaving...
I'm leaving... leaving and taking my heart
and a song with me, I'm leaving... I'm leaving...

I'm leaving... It's the movement and I will always fight, now I'm leaving...
I'm leaving... and leaving behind me debris
the sick and the beasts, I'm leaving...
I'm leaving... I'm leaving... Now I'm leaving and I will travel to the light... now I'm leaving...
I'm leaving... now I'm leaving...

It's the movement and I will always fight, now I'm leaving...
Now I'm leaving...