Paroles et traduction Stereo Mike - Ψυχής απομεινάρι

Ψυχής απομεινάρι

Η πρώτη φορά που αγάπησα θα 'ναι κι η τελευταία
Λυπάμαι για το μήνυμα, μα τέρμα τα ωραία
Τα είχα πει στον Μπάμπη, δε μιλάω για νοήματα
Δεν είμαι πια φλου και τέρμα τα ποιήματα
Μου πήρες την καρδιά σφιχτά μες στην παλάμη
Την έσφιξες, την έλιωσες, την πέταξες στον Άδη
Κι όπως έσκασε στο έδαφος σε εκείνο το σκοτάδι
Κομμάτια χίλια έγινε, ψυχής απομεινάρι
Ακόμα και ο Κέρβερος λυπήθηκε να φάει
Στη λίμνη απ' το αίμα της αδιάφορα κοιτάει
Παλμοί μεταθανάτιοι, ενώ η ψυχή πετάει
Και πάει προς το φως, αγαλλίαση ζητάει
Το φάρμακο απ' τον πόνο εκεί αναζητάει
Μα δεν ακούει απάντηση στην πόρτα, αφού χτυπάει
Δεν είναι ακόμα η ώρα της και πίσω στο σκοτάδι
Να μαζέψει τα κομμάτια από 'κείνο το ρημάδι
Δεν είναι κρίμα
Να χάνεται η αγάπη, να χύνεται το δάκρυ να στάζει η ρίμα
Το αίμα που φαντάζει ψυχής απομεινάρι και δεν είναι ποίημα
Είναι χείμαρρος ο χρόνος και κύμα
Αυτός ο πόνος που μοιάζει αιώνιος
Και μένω πάλι μόνος, μένω πάλι μόνος
Ο Κέρβερος κοιμότανε, οι παλμοί είχαν τελειώσει
Το κορμί μετά την πτώση ήταν έτοιμο να λιώσει
Μα η ψυχή πήρε κλωστή, για να ράψει τα κομμάτια
Και σαν θαύμα, η ζωή ξαναέλαμψε στα μάτια
Σερνόμουν μες στα χώματα, ανέβαινα τον Άδη
Σκαρφάλωνα στο κάθετο, ατελείωτο πηγάδι
Ματώνανε τα νύχια μου για να μην ξαναπέσω
Και κρατιόμουν απ' όπου έβρισκα για να βγω πάλι έξω
Δεν πίστευα ότι θα έβγαινα ποτέ στην επιφάνεια
Μια τάση για επιβίωση μου έδινε ζωντάνια
Κι εκεί μέσα στου λαβύρινθου το στερνό το αδιέξοδο
Είδα ηλιαχτίδα, μια ελπίδα για την έξοδο
Βαθιά αναπνοή, τελική αυτή η προσπάθεια
Έβαλα το είναι μου να αφήσω πίσω τα άθλια
Και να που τα κατάφερα κι είδα ηλιοφάνεια
Μα το φως ακόμα δείχνει τα δικά σου τα σημάδια
Στο στήθος μου κοιτάω και βλέπω ακόμα ράμματα
Οι πληγές και τα σημάδια σου, ανεξίτηλα τα γράμματα
Ζωντανεύουνε ακόμα σε εφιάλτες τα χαράματα
Και δακρύζουνε τα μάτια, μα δεν έχω άλλα κλάματα
Από μέσα μου να βγάλω, γιατί στέρεψα από 'σένα
Κυρίως επειδή την ευθύνη για κανένα
Από αυτά που σε απαγάγαν και σε πήραν από μένα
Δεν φέρεις κι ας τσακίζω με θυμό αυτή την πένα.
Ίσως το πιο εύκολο θα 'ταν να σε μισήσω
Μα ξέρω πως δεν φταις και πρέπει να σε αφήσω
Τη ζωή θυσία που διάλεξες να ζήσεις και να ζήσω
Μακριά σου, την ανάρρωση, μήπως ξαναγαπήσω

Remnants of the Soul

The first time I loved will be the last
I'm sorry for the message, but the good times are over
I told Babis, I'm not talking about meanings
I'm not a fluke anymore and poems are over
You took my heart tightly in your palm
You squeezed it, melted it, threw it into Hades
And as it crashed on the ground in that darkness
It shattered into a thousand pieces, remnants of the soul
Even Cerberus felt sorry to eat
He looks indifferently at the lake of blood
Posthumous pulses, while the soul flies
And goes towards the light, seeking solace
It seeks the cure for pain there
But hears no answer at the door, even though it knocks
It's not her time yet, and back into the darkness
To gather the pieces from that wreck
Isn't it a shame
To lose love, to shed tears, to drip rhyme
The blood that seems like remnants of the soul and is not a poem
Time is a torrent and a wave
This pain that feels eternal
And I'm left alone again, I'm left alone again
Cerberus was sleeping, the pulses had stopped
The body was ready to melt after the fall
But the soul took a thread to sew the pieces together
And like a miracle, life shone in the eyes again
I crawled through the dirt, climbed up Hades
I climbed the vertical, endless well
My nails bled so I wouldn't fall again
And I held on to whatever I could find to get out again
I didn't believe I would ever reach the surface
A will to survive gave me life
And there, in the last dead end of the labyrinth
I saw a ray of sunshine, a hope for escape
Deep breath, this is the final attempt
I put my being to leave the misery behind
And I made it and saw sunshine
But the light still shows your marks
I look at my chest and still see stitches
Your wounds and scars, indelible letters
They still come alive in nightmares at dawn
And tears well up in my eyes, but I have no more tears
To bring out of me, because I've dried up from you
Mainly because you bear no responsibility
For any of the things that kidnapped you and took you away from me
And I crush this pen with anger.
Perhaps the easiest thing would be to hate you
But I know it's not your fault and I have to let you go
The life you chose to live and I to live
Away from you, recovery, maybe to love again