Paroles et traduction Surya - Darwins nachtmerrie (feat. Robian)

Darwins nachtmerrie (feat. Robian)

Tijd begon te lopen, niets werd iets en daarna groter
Orde was niet mogelijk dus chaos nam het over.
Energie vond rust in de vorm van atomen.
In het jonge sterrenlicht lag de toekomst besloten.
Stervende sterren werden puin in de ruimte,
Nog gloeiend vanbinnen, afgekoeld vanbuiten.
Klonten, zwaartekracht maakte ze ronder,
Waarna sommige een baan om een jongere ster vonden.

Dat is hoe het met de aarde begon,
Samenklonterende stoffen in een baan om de zon.
Ze draaiden maar rond.
Zo gingen maanden en jaren nou om tot een
Botsing met een rots waar de maan uit ontstond.
In die dagen dekten vulkanen de grond en
Onder die laag zat lava als een gapende wond.
Het kwik daalde.
Toen werden membranen gevormd en bronnen
Met water ontsprongen, zodat je ademen konden.

Koolstoffen eiwitten vetten - CHECK me
Mineralen en vocht aan m'n omgeving onttrekken.
Ik deel mezelf als ik me vel voel lekker,
Kom op steeds meer plekken, heb een hele klik met me!
Sommigen van ons beginnen langzaamaan te
Merken: als we samenwerken, dan staan we sterker.
Ja gezellig, zo gaat het lekker.
Als één nieuwe ik in het water verder.

Het begint te vervelen, want er is meer in het leven.
Evolueer tot een kwal, kan door de wereld bewegen in meren en zeeën.
Voel me als een vis in het water,
Begin een geraamte en m'n grijze materie te kweken.
Tegenwoordig is er minder te eten, dus veranderen m'n vinnen in benen.
Ik ga het droge op, nu hoop ik op een overvolle dis.
Een kleine stap voor de mens, maar een grote voor een vis.

Zo blij met m'n pootjes,
Hier in het moeras heb ik m'n natje en m'n droogje.
Wat meer heb ik nodig?
In het zand worden m'n eieren sterker en groter.
Het zwemmen is over!
Maar het weer wordt verschrikkelijk voor grote hagedissen.
We ontwikkelen honderd dikke haren.
Chillen we, geen ei om op te broeden.
Kroost komt direct uit de moeder.
Ze heeft zelfs verse melk om ze te voeden.

Ik kan geen plant aan de waterkant krijgen.
Op het land ben ik bang voor de sabeltandtijger.
Dus ik hou aan de stam, kan ik dagenlang blijven,
Zodat ie me niet vangt, maar wel aapjes kan kijken.
En ineens begint m'n staart te verdwijnen.
Niks gebaren, we leren elkaar met spraak te begrijpen. "
Ik kan staan!
" En eindelijk buiten Afrika reizen,
Daar waar kleine knapen zijn met harige lijven.

Ik zie ze lopen.
Daarzo!
Ze willen lijken op ons.
Kijk hun hoofden!
Altijd met een frons.
Kwam de kou te boven, ik maak die kleren van bont.
Jij mag hier niet meer komen, man.
Dit is mijn grond.
M'n klappen zijn harder want m'n armen zijn langer en
M'n brein werkt sneller dus mijn speren zijn scherper.
Ik reis niet verder.
Heb een dak leren bouwen.
Met een akker bij een beek en wat vee om te houden.

Kijk nou eens even!
Ik leerde een tijdje geleden om ijzer te smeden,
Nu kan ik nog schrijven en lezen en blijf maar verbeteren.
Jezus!
Ik bouw dijken en wegen en zelfs een
Reis naar planeten maakte mij niet tevreden.
Ik heb stenen gesjouwd, steden gebouwd,
Dus niks houdt me nog tegen- of het nu heet is of koud.
Het onderscheid is duidelijk als peper en
Zout: of je bent een mens of een genetische fout.

Maar!
Een regen van kometen gooit roet in het eten.
Bossen branden, vruchtbaar land wordt overspoeld door de zeeën.
Eén voor één raken de koelkasten leeg, er
Is niet genoeg om te delen, daarom moet ik wel stelen.
Je gaat dood!
Met een gevoel van dorst en op zoek naar eten.
Hoe kon dit gebeuren met de top van de voedselketen?

Hier beneden op de zeebodem ben ik nog steeds
Hetzelfde eencellige beestje en ik merk het niet eens.

Darwin's Nightmare (feat. Robian)

Время начало свой бег, ничто стало чем-то, а затем и того больше
Порядок был невозможен, хаос взял верх.
Энергия обрела покой в форме атомов.
В свете юных звезд было заключено будущее.
Умирающие звезды становились космическим мусором,
Все еще пылающие изнутри, но остывшие снаружи.
Глыбы, сила тяжести делала их круглее,
И некоторые из них находили свой путь на орбите более молодой звезды.

Вот как все начиналось с Землей,
Слипающиеся вещества на орбите Солнца.
Они просто вращались.
Так проходили месяцы и годы, пока не произошло
Столкновение с глыбой, из которой образовалась Луна.
В те времена вулканы покрывали землю, и
Под этой оболочкой лежала лава, словно зияющая рана.
Ртуть опускалась.
Затем образовались мембраны и источники
С водой забили, чтобы живое могло дышать.

Углеводы, белки, жиры - ПРОВЕРЬ меня
Минералы и влагу из окружающей среды я извлекаю.
Я делюсь собой, когда чувствую себя хорошо,
Появляюсь во все большем количестве мест, у меня целая компания!
Некоторые из нас постепенно начинают
Понимать: когда мы работаем вместе, мы становимся сильнее.
Да, мило, вот так все и идет.
Как одно новое "я" в воде плывет.

Начинает надоедать, ведь в жизни есть нечто большее.
Эволюционируй в медузу, можешь передвигаться по миру в озерах и морях.
Чувствую себя как рыба в воде,
Начинаю выращивать скелет и серое вещество.
В наши дни еды стало меньше, поэтому мои плавники превращаются в ноги.
Я выхожу на сушу, теперь надеюсь на обильный стол.
Маленький шаг для человека, но огромный скачок для рыбы.

Так рад своим лапкам,
Здесь, в болоте, у меня есть все необходимое.
Что мне еще нужно?
В песке мои яйца становятся крепче и больше.
Плавание закончилось!
Но погода становится ужасной для крупных ящериц.
У нас вырастают сотни толстых волос.
Мы отдыхаем, не нужно высиживать яйца.
Потомство появляется прямо из матери.
У нее даже есть свежее молоко, чтобы кормить их.

Не могу найти ни одного растения у воды.
На суше я боюсь саблезубого тигра.
Поэтому я держусь за дерево, могу оставаться здесь целыми днями,
Чтобы он меня не поймал, но я мог бы наблюдать за обезьянами.
И вдруг мой хвост начинает исчезать.
Никаких жестов, мы учимся понимать друг друга с помощью речи. "
Я могу стоять!
" И наконец-то путешествовать за пределы Африки,
Туда, где живут маленькие мальчики с волосатыми телами.

Я вижу, как они идут.
Вон там!
Они хотят быть похожими на нас.
Посмотри на их головы!
Вечно нахмуренные.
Я пережил холод, я шью одежду из меха.
Тебе больше нельзя сюда приходить, приятель.
Это моя земля.
Мои удары сильнее, потому что мои руки длиннее, и
Мой мозг работает быстрее, поэтому мои копья острее.
Я больше не путешествую.
Научился строить крышу над головой.
С полем у ручья и скотом, о котором нужно заботиться.

Только посмотри!
Недавно я научился ковать железо,
Теперь я умею писать и читать и продолжаю совершенствоваться.
Боже!
Я строю дамбы и дороги и даже
Путешествие на другие планеты не принесло мне удовлетворения.
Я таскал камни, строил города,
Так что ничто меня больше не остановит - ни жара, ни холод.
Разница очевидна, как между перцем и
Солью: либо ты человек, либо генетическая ошибка.

Но!
Метеоритный дождь нарушает привычный ход вещей.
Леса горят, плодородные земли затопляются морями.
Один за другим холодильники пустеют,
Еды не хватает на всех, поэтому мне приходится воровать.
Ты умрешь!
С чувством жажды и в поисках еды.
Как такое могло случиться с вершиной пищевой цепи?

Здесь, на дне океана, я все еще
Тот же одноклеточный организм, и я даже не замечаю этого.