Oi Gerontoi - Thanos Mikroutsikos , Μαρία Δημητριάδη traduction en allemand

Oi Gerontoi

Κάθε τόσο Μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι
απ' το Μοριά, απ' τη Ρούμελη
Και πιο πάνω απ' τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία
Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ'άσπρα μουστάκια και φλοκάτες
Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι
Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου
Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων

Μιλάνε λίγο δε μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεις
Πού'χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια
Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ' το χώμα
Και τηράνε πίσω απ' τους ώμους μας
Όταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες
Κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι
Όταν ο ουρανός κατεβαίνει απ' τα βράχια
Δρασκελώντας τη θύμηση με τις προκαδούρες των άστρων
κι ο θάνατος κόβει βόλτες αμίλητος έξω απ' το συρματόπλεγμα,
τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρεις τρεις, πέντε πέντε,
σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού

Και τότες πια δεν ξέρεις έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς
αξούριστοι, άλαλοι,
δεν ξέρεις πια, σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους,
αν είναι ν' ανάψουν το τσιγάρο τους
ή αν είναι ν' ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε.
Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί.
Ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό
σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι.

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ' άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.

Die Alten

Immer wieder kommen neue Schiffsladungen alter Männer zu uns
aus Morea, aus Roumeli
Und weiter oben aus Trikala und Makedonien
Hagere alte Männer, großknochig, mit weißen Schnurrbärten und Flocati-Mänteln
Sie riechen nach Mist und Feld
In ihren Augen blöken die Schafe des Abends
In ihren Haarbüscheln hängen die Schatten der Platanenblätter

Sie reden wenig, sie reden gar nicht, doch ab und zu siehst du es
dass sie sich mit den Tannen verschwägert haben
Einen Moment lang, wenn sie die Augen vom Boden heben
und hinter unsere Schultern blicken
Wenn der Abend die Zelte blau färbt
und der Wind seinen Schnurrbart im Thymian verfängt
Wenn der Himmel von den Felsen herabsteigt
die Erinnerung überschreitend mit den Spuren der Sterne
und der Tod stumm draußen vor dem Stacheldrahtzaun auf und ab geht,
dann sehen wir sie, wie sie sich zu dritt, zu fünft versammeln,
wie in den alten Zeiten in den Pulvermagazinen von Messolonghi

Und dann weißt du nicht mehr, so versammelt im Hof des Abends
unrasiert, stumm,
du weißt nicht mehr, wenn sie ihre Zündsteine entzünden,
ob sie ihre Zigarette anzünden wollen
oder ob sie die Dynamitzündschnur entzünden wollen.

Diese alten Männer reden nicht.
Ihre Kinder sind in die Berge gezogen.
Diese hier haben ihr Herz im Berg versteckt
wie ein Fass Schießpulver.

Neben ihren Augen haben sie ein Bäumchen der Güte,
zwischen ihren Brauen einen Falken der Kraft,
und ein Maultier des Zorns in ihrem Herzen
das Unrecht nicht erträgt
Und jetzt sitzen sie hier auf Makronisos
in der Öffnung des Zeltes, dem Meer zugewandt,
wie steinerne Löwen am Eingang der Nacht,
die Krallen in den Stein gebohrt. Sie reden nicht.

Sie blicken hinüber zum Widerschein Athens,
sie blicken auf den Jordanfluss,
einen Stein in ihrer erdigen Faust zerdrückend,
in ihren Augen den Sternenschrot zerdrückend,
in ihrem Innersten ein mächtiges Schweigen zerdrückend,
jenes Schweigen, das dem Blitzschlag vorausgeht.