Paroles et traduction The Weavers - Rock Island Line

Rock Island Line

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و
لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای
جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان
بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ،
بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت
را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

Rock Island Line

Желают ли они здравия? Не отвечают.
Головы опущены.
Никто не поднимает головы, чтобы ответить и увидеть друзей.
Взгляд не видит дальше собственных ног.
Ведь путь темный
и скользкий.
И если ты протянешь руку любви к кому-то,
Он неохотно вынет руку из-под полы,
Ведь холод жжет нещадно.
Дыхание, исходящее из теплой груди, превращается в темное облако.
Когда образ встает перед твоими глазами,
Раз это дыхание, то что еще ты ждешь
От глаз друзей, далеких или близких?
Мой юный мессия!
О, мой старый, старый странник в грязной рубахе,
Погода немилосердно холодна... Ах,
Да будет твое дыхание теплым, а голова ясной.
Ответь на мое приветствие, открой дверь.
Это я, гость каждой твоей ночи, печальный, заблудший цыган.
Это я, израненный, страдающий камень.
Это я, проклятие творения, фальшивая нота.
Не из румян, не из звона, я тот же
Бесцветный, бесцветный.
Пойдем, открой дверь, открой, я тоскую.
Друг! Хозяин! Гость года и месяца дрожит за дверью, как волна.
Это не град, это не смерть.
Если ты слышишь звук, то это разговор холода и зубов.
Я пришел сегодня вечером вернуть долг.
Свести счеты за чашей вина.
Что ты говоришь, что рассвело, настал день,
Пришло утро?
Тебя обманывают, эта краснота на небе не после рассвета.
Друг! Холод оглушил уши, это след от ледяной пощечины зимы.
И сосулька узкого небосвода, мертвая или живая,
Скрыта в толстом гробу тьмы, не в смертельном саване.
Друг! Зажги лампу вина, ночь и день — одно и то же.
Здравия
не желают ответа.
Воздух уныл, двери закрыты, головы опущены, руки спрятаны.
Дыхание — облако, сердца усталые и печальные.
Деревья — хрустальные скелеты.
Земля мертва, небо низкое.
Пыль покрывает солнце и луну.
Зима.