Paroles et traduction Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Porto Riko - Live

Porto Riko - Live

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας τη φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Porto Riko - Live

A figure who is whimsical and inclined to travel,
blossoms again in the moonlight
because all his life he has wasted
searching madly for another

I remember as a child he would laugh and say
while balancing on a bicycle's saddle:
We shall tailor the world to our needs
before it tailors us to its own

But the world moves on without asking us
road closures, thieves and policemen
'Love your cell', they tell you, and then
outside, more alone, but he still laughs

One drunken night takes him on a downward spiral
he burns diaries and degrees
At dawn, he signs up on a pirate ship
to direct his own life

Algiers, Alexandria, South Africa
in Amsterdam two terminals and something
loves slipped through his eyes
like the foam through a sailor's fingers

In Puerto Rico, reckless years
and he scattered the leaves of his heart,
in dark and suspicious basements
as if he was seeking the light within the debauchery

One warm night in a blues club
he heard his music being played off-key.
The owners threw him out on the streets
when they saw the marks on his body.

And Sylvia, who loved him with a passion,
never left his side
madly seeking within his embrace
her own paradise and her hell.

He set sail one night under a full moon
and in his final letter to me, he wrote:
It is worthwhile, friend, to exist for a dream,
even if its fire burns you.

Years have passed and I no longer remember,
Was his name Ernesto or Nikos?
And forgive me for forgetting
whether he was lost in Metz or Puerto Rico.

As for me, I am always here
with your fiery gaze as my banner
tonight is beautiful, now that we have met.
I enjoy sailing together with you